باورمحور

دوستان صمیمی لوک (لوک بارنت) و تَنِر (تَنِر تامسون) در دهه سوم زندگی خود هستند و هنوز مسیر شغلی خود را پیدا نکرده‌اند. لوک که همیشه به دنبال راه‌های سریع پولدار شدن است، متوجه می‌شود که فیلم‌های مسیحی به نظر منبع درآمد مطمئنی هستند، علی‌رغم کیفیت نوسان‌دارشان. بنابراین، علی‌رغم اینکه هیچ اطلاعاتی در مورد فیلم‌سازی ندارند، این دو هم‌خانه غیرمذهبی تصمیم می‌گیرند یک فیلم مذهبی بسازند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌های مذهبی صحبت کنند. آیا ادعاهای مطرح‌شده در مورد این فیلم‌ها در مستند «باورهای مذهبی» دقیق و درست هستند یا بر اساس فرضیه‌ها و گمانه‌زنی‌ها شکل گرفته‌اند؟ آیا فکر می‌کنید این فیلم به صنعت فیلم‌های مذهبی آسیب می‌زند یا جایگاه آن را تضعیف می‌کند؟
• آیا این فیلم یک طنز، تقلید یا شوخی است؟ تفاوت این سه در چیست؟
• فیلم دربارهٔ استخدام ستاره‌های بزرگ در یک فیلم کم‌هزینه است. به نظر شما بارنت و تامسون چگونه مارگارت چو، دیوید کوشنر و جیسون الکساندر را برای بازی در این فیلم متقاعد کردند؟ کدام نقش‌ها را می‌توان به‌عنوان حضور افتخاری و کدام‌ها را به‌عنوان نقش‌های مکمل در نظر گرفت؟
• چگونه مصرف الکل و ماری‌جوانا به تصویر کشیده شده است؟ آیا مصرف مواد مخدر به عنوان کاری سرگرم‌کننده نشان داده شده است، یا قضاوتی ضمنی در مورد افرادی که هر شب در بارها جمع می‌شوند وجود دارد؟

والدین باید بدانند که فیلم «ایمان محور» یک کمدی در مورد دو مرد غیرمذهبی (لوک بارنت و تانر تامسون) است که سعی می‌کنند با ساختن یک فیلم مسیحی پولدار شوند. اگرچه شوخی‌هایی وجود دارد که به صنعت فیلم‌سازی مبتنی بر ایمان طعنه می‌زند، اما خیلی افشاگرانه نیست و این دو نفر هم لحظهٔ «بازگشت به مسیح» (به صورت لفظی یا مجازی) ندارند. در واقع، بیشتر دربارهٔ رشد شخصی و بلوغ دو مرد نابالغ است که اوقات فراغت خود را با کشیدن ماری‌جوانا و نوشیدن الکل با دوستانشان می‌گذرانند (یکی از آنها بَرمن است و بسیاری از گفتگوها در حالی که شات می‌زنند، روی صندلی‌های بار اتفاق می‌افتد). شخصیت‌های زن تقریباً به‌طور انحصاری به عنوان معشوقه نشان داده می‌شوند؛ یکی از آنها به دلیل جذابیت و کار در صنعت فیلم‌سازی، ظاهراً یک بازیگر فیلم‌های مستهجن است. شخصیت‌ها به طور مداوم فحش می‌دهند، به ویژه کلمات «ش*ت» و «ف*ک»، و یکی از آنها سیگار برگ می‌کشد. در فیلم کنایه و بوسه وجود دارد و یک ستاره اکشن در نقش مشابه رامبو نشان داده می‌شود که به صورت دیوانه‌وار مسلسل می‌کشد، اما این صحنه بیش از حد مضحک است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

فیلمی که با یک پیش‌فرض عالی، دیالوگ‌های خنده‌دار و قول یک شروع درخشان برای نویسندگان، تهیه‌کنندگان و ستارگان آن شروع می‌شود، در نهایت به دلیل عدم ارتباط دادن موضوعات، از بین می‌رود. ایده پشت فیلم «باورمحور»، در نگاه اول، به نظر محکم می‌رسد، به‌خصوص برای کسانی که صنعت سرگرمی را می‌شناسند: بله، برخی از فیلم‌های مبتنی بر ایمان، ریشه‌های غیرصادقانه دارند. مسیحیان انجیلی گاهی اوقات هدف مالی فیلم‌سازان بالقوه‌ای هستند که نمی‌توانند راهی دیگر به صنعت پیدا کنند؛ متقاعد کردن آنها برای تأمین مالی فیلمی که کلمه خدا را گسترش می‌دهد، بسیار آسان‌تر از این است که از یک سرمایه‌گذار ثروتمند بخواهید بر ایده‌ای بلندپروازانه در بازار شلوغ شرط‌بندی کند. در حالی که فیلمنامه بارنت و تامسون با رقصیدن دور این ایده از طریق نشان دادن شخصیت‌هایشان در این مسیر، آنها خلافکاران دوست‌داشتنی هستند که زشتی کارشان واقعاً درک نمی‌شود.آن‌ها با یک مدیر اجرایی بددهن و بی‌صبر در شرکت ساختگی کریست‌فلیکس (با بازی مارگارت چو) ملاقات می‌کنند که نحوه‌ی کار مدل توزیع فیلم‌های مذهبی را توضیح می‌دهد، اما این بینش‌ها از فرضیات تجربی گرفته شده‌اند و نه از درک واقعی. دوست‌دختر سابق تانر در صنعت فیلم‌سازی کار می‌کند و به خاطر اینکه هنوز جذب عضلات شکم تانر است (!)، به آن‌ها کمک می‌کند، و در نتیجه بینندگان مقدمه‌ای ابتدایی از مراحل تولید فیلم را می‌بینند. برخی مفاهیم جالب دیگر نیز مطرح می‌شوند: لوک فروشنده‌ی بازاریابی چندسطحی برای چای گیاهی است، و برای یک لحظه به نظر می‌رسد که فیلم به‌طور هوشمندانه‌ای آن را با کلیسا به عنوان یک طرح هرمی مقایسه می‌کند، اما این اتفاق نمی‌افتد. سپس، در حالی که تانر عشق و خوشبختی را از طریق فریب حضور در کلیسا پیدا می‌کند، شما شروع به تعجب می‌کنید: آیا این فیلم واقعاً نشان می‌دهد که ایمان می‌تواند در جامعه و خدمت یافت شود؟ آیا این واقعاً یک فیلم مذهبی است که نگاهی بدبینانه به فیلم‌های مذهبی دارد؟ خیر. این فیلم این ایده را هم رها می‌کند. و همه‌ی کنایه‌ها و شوخی‌های ابتدایی که کمدی را به اوج می‌رسانند، در نهایت با یک شانه بالا انداختن صادقانه به پایان می‌رسند. فیلم «ایمان‌محور» به خاطر وعده‌ی مفهومی‌اش تماشا خواهد شد، اما به آن وفادار نمی‌ماند. این فیلم نه طنز است و نه تقلید، اما صادقانه خود را دست می‌اندازد. در نهایت، این فیلم درباره‌ی دو آدم احمق است که می‌خواهند وارد صنعت فیلم‌سازی شوند، بنابراین به‌طور آماتوری و غیرصادقانه فیلمی بر اساس فیلم‌های مذهبی می‌سازند، و این کاری است که آن‌ها انجام می‌دهند.