فایت‌های فو: عقب و جلو

در ماه‌های پس از خودکشی کرت کوبین، دیو گرول، درامر نیروانا، در حالتی از افسردگی به سر می‌برد که حتی گوش دادن به موسیقی را هم برای او غیرممکن می‌کرد. برای رهایی از این افسردگی، شش روز در یک استودیوی ضبط نزدیک خانه‌اش رزرو کرد و آلبومی از آهنگ‌هایی را که خودش همه سازها را در آن نواخته بود، ضبط کرد. او نام این پروژه را فو فایترز گذاشت و در سال ۱۹۹۵، بخش ریتمیک گروه سانی دی ریال استیت و همچنین پت اسمیر، گیتاریست دوم نیروانا (و گیتاریست گروه پانک پیشگام ال‌ای، جرمز) را برای تبدیل کردن این پروژه تک‌نفره به یک گروه فعال استخدام کرد. گروه به طور مداوم در تور بود و شروع به مستقل شدن از گذشته گرول و ارتباطش با نیروانا کرد. فیلم مستند فو فایترز: عقب و جلو، از زمان آغاز پروژه تک‌نفره در سال ۱۹۹۴ تا ورود و خروج (و بازگشت مجدد) اعضای مختلف گروه، فراز و نشیب‌ها و اوج‌های موفقیت آن را، از جمله کنسرتی در ورزشگاه ومبلی، پوشش می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مستندهای موسیقی مانند گروه فو فایترز: گذشته و حال صحبت کنند. چه چیزی این ژانر را جذاب می‌کند و چرا فکر می‌کنید شرکت‌کنندگان مایل به به اشتراک‌گذاری داستان‌هایشان، حتی فصل‌های دشوارتر، هستند؟
• این فیلم مصرف مواد مخدر و الکل در میان موسیقی‌دانان راک را چگونه به تصویر می‌کشد؟ آیا آن را جذاب و اغواگر نشان می‌دهد؟ آیا در این مورد موعظه‌گر است؟ آیا صادقانه به آن می‌پردازد؟
• این مستند تلاش زیادی کرده تا صحنهٔ پانک و هاردکور دههٔ ۱۹۸۰ را به تصویر بکشد، دورانی که گروهل کارش را شروع کرد. در این مستند به گروه‌های موسیقی زیادی از آن دوران اشاره شده و صحنه‌هایی از گروهل در حال کار با افرادی که در آن دوران فعال بودند، نمایش داده شده است. آیا این پیش‌زمینهٔ داستانی برای مستند ضروری بود، یا اگر مستند فقط بر روی دوران فعالیت گروه فو فایترز تمرکز می‌کرد، به همان خوبی می‌شد؟

والدین باید بدانند که فایترهای فو: عقب و جلو مستندی است در مورد گروه راک موفق فایترهای فو. برای موسیقی‌دان‌های مشتاق، صحبت‌های دیو گرول در مورد شروع گروه به عنوان یک پروژه ضبط خانگی برای مقابله با افسردگی‌ای که پس از خودکشی کرت کوبین، عضو گروه نیروانا، تجربه کرد، و همچنین اخلاق کاری و صحبت‌هایش در مورد فراز و نشیب‌های زندگی در یک گروه، می‌تواند الهام‌بخش و آموزنده باشد. مصرف مواد مخدر و الکل مورد بحث قرار می‌گیرد اما بزرگنمایی نمی‌شود؛ صحبت‌هایی در مورد کما ناشی از مصرف مواد کوبین اندکی قبل از مرگش و مبارزه درامر فایترهای فو با اعتیاد به هروئین وجود دارد. استفاده مکرر از کلمه فحش و ناسزا. به خصوص نیمه اول فیلم، داستانی جذاب از فراز و نشیب‌ها، همبستگی و تنش‌هایی است که گروه‌ها در هر سطحی معمولاً تجربه می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

نیمه اول این مستند نگاهی جذاب به فراز و نشیب‌های زندگی یک گروه در هر سطحی است. فرآیند خلاقانه، اخلاق کاری و سختی‌های تورها همگی از طریق مصاحبه‌ها و تصاویر زنده گروه‌ها مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرند. در طول مستند، گروهل به عنوان فردی فروتن و قدردان موفقیت‌هایش به تصویر کشیده می‌شود و مشتاق است تا درباره گروه‌ها و موسیقی‌دان‌هایی که در طول سال‌ها بر او تاثیر گذاشته‌اند، صحبت کند، به ویژه پیشگامان موسیقی پانک و زیرزمینی دهه ۱۹۸۰. این موضوع به تنهایی برای طرفداران موسیقی که می‌خواهند فراتر از دیسکوگرافی گروه فو فایترز بروند، آموزنده است.نیمه دوم مستند فایترز: گذشته و حال، همان حسی را به بیننده می‌دهد که خواندن زندگی‌نامه یک ستاره راک دهه ۶۰ دارد؛ جایی که وقتی به دهه ۸۰ می‌رسد، هنوز صدها صفحه تا پایان کتاب مانده است. البته، لحظات جالب و برجسته‌ای هم وجود دارد، مثل کار کردن روی یک آهنگ با باب مولد از گروه هاسکر دو، ضبط مجدد با کریست نووسلیچ، بیسیست نیروانا، اشک‌های گرول و احساساتش در مورد افتخار نواختن در ورزشگاه ومبلی. اما در کل، موفقیت و روش‌های مختلف ضبط آهنگ‌ها در آلبوم‌های اواسط دهه ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۱ به اندازه چالش‌ها و تلاش‌هایی که در نیمه اول مستند نشان داده شده، جذاب و فیلم‌برانگیز نیست. البته که نباید به موفقیت خرده گرفت، اما در این نیمه، اتفاقات فیلم‌برانگیز کمتری رخ می‌دهد. این موضوع در مقایسه با ۱۷ سالی که از دوران فعالیت موسیقی گروه می‌گذرد، قابل انتظار است. در مقابل، مستند باب دیلن با عنوان «به عقب نگاه نکن» تنها یک سال سرنوشت‌ساز را پوشش می‌دهد، یا مستند متالیکا با نام «هیولایی از نوع خود» که به فروپاشی ناگهانی گروه در اوایل دهه ۲۰۰۰ می‌پردازد. با این حال، به خصوص برای طرفداران گروه، لحظات جذاب و لذت‌بخشی وجود دارد، و برای موسیقی‌دانان، نکات آموزنده زیادی در این مستند نهفته است.