در انتظار سوپرمن

در انتظار سوپرمن، فیلمساز حقیقت ناخوشایند دیویس گوگنهایم، به بررسی فاجعه‌ای دیگر، شاید فوری‌تر، می‌پردازد: سیستم آموزشی رو به زوال آمریکا. مدارس در حال فروپاشی هستند؛ مدیران در ایجاد تغییر کند عمل می‌کنند؛ و کسانی که تغییر ایجاد می‌کنند، مانند میشل ری، مدیر مدارس دولتی واشینگتن، دی.سی.، توسط قراردادهای اتحادیه معلمان که اجازه اخراج معلمان نالایق را نمی‌دهند، ناکام می‌مانند. و دانش‌آموزان؟ آنها استانداردهای لازم را کسب نمی‌کنند: در نیوجرسی، فقط ۴۰ درصد در خواندن مهارت دارند؛ در کنتیکت، ۳۵ درصد؛ و در پایتخت کشور، فقط ۱۲ درصد. اما جفری کانادا و دیگر بنیانگذاران مدارس چارتر ممکن است یک قطعه بزرگ از پازل را در دست داشته باشند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فرضیه‌ی فیلم «در انتظار سوپرمن» مباحثه کنند که مدارس ناموفق به محله‌های ناموفق منجر می‌شوند. آیا موافقید؟ چرا؟
• آیا این مستند به موضوع خود از دیدگاهی بی‌طرفانه می‌پردازد، یا اینکه دیدگاهی خاص دارد؟ آیا برای یک مستند مناسب است که در مورد موضوعی که پوشش می‌دهد، موضعی مشخص اتخاذ کند؟
• چه منابعی به معلمان کمک می‌کند تا کارشان را بهتر انجام دهند؟
• چگونه انتظار برای سوپرمن، ارتباط و پشتکار را ترویج می‌دهد؟ چرا این نقاط قوت شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که در حالی که کودکان خردسال ممکن است مشکلات پیچیده ارائه شده در این مستند در مورد وضعیت مدارس آمریکایی را درک نکنند، انتظار برای سوپرمن تماشایی جذاب برای نوجوانان و بزرگترها است، به ویژه کسانی که ممکن است از اتفاقاتی که در مدارس دیگر می‌افتد آگاه نباشند. این فیلم روشنگرانه‌ای است، هرچند یک طرفه، در مورد آموزش در این کشور. بسته به اتفاقاتی که در مدارس نوجوانان و جوانان می‌افتد، این فیلم (که از کارگردان حقیقت ناراحت‌کننده است) ممکن است آنها و شما را به عمل وادار کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

دانستن قدرت است و اطلاعاتی که این مستند تکان‌دهنده به‌طور عملی به بینندگان منتقل می‌کند، تقریباً از آن‌ها می‌خواهد که بیدار شوند و بوی خاک گچ را استشمام کنند. پیام آن چیست؟ مدارس کشور ما به کودکان ما ضربه می‌زنند، زیرا ما مراقب بزرگسالان در سیستم آموزشی هستیم و نه دانش‌آموزانی که قرار است تحت تأثیر آن قرار بگیرند. این فیلم در حالی که سرراست و همدلانه است، در حالی که مستندات ضعیف‌تر ممکن است مبهم و آکادمیک شوند، جسورانه و صریح است و به شیوه‌های چشم‌گشا بیننده را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تا زمانی که تیتراژ فیلم تمام شود، به انجام کاری وادار خواهید شد.فیلم اما از بسیاری از مشکلات چشم‌پوشی می‌کند: به شلوغی بیش از حد مدارس نمی‌پردازد و به ندرت به این موضوع می‌پردازد که چگونه چالش‌های بودجه‌ای مانع درخواست‌های تغییر می‌شوند. همچنین موضع سیاه و سفید فیلم آن را تضعیف می‌کند: مدارس خصوصی قهرمانان هستند و اتحادیه‌ها شرور. اما اوج فیلم: تماشای خانواده‌هایی که در طول فیلم «انتظار سوپرمن» می‌شناسیم و شنیدن اینکه آیا سوپرمن بالاخره می‌آید و آن‌ها را از باتلاق آموزشی نجات می‌دهد، واقعاً غیرقابل تحمل است. وقتی آنتونی، دانش‌آموز کلاس پنجم، می‌گوید که می‌خواهد فرزندانش بیش از آنچه او دارد داشته باشند و آموزش عالی ببینند، انتظار داشته باشید که قلبتان بشکند.