من یازده سال دارم.

من یازده سال دارم، مستندساز استرالیایی جنویو بیلی، ادای احترامی است به سال جادویی کودکی او، زمانی که شادترین بود: سال بزرگ نوجوانی، زمانی که به اندازه کافی بزرگ هستید تا در مورد دنیای خود بدانید اما هنوز هم بچه‌ای هستید که بازی کنید و در مورد آینده خوش‌بین باشید. بیلی به ۱۵ کشور (از جمله فرانسه، آلمان، ژاپن، مراکش، تایلند و ایالات متحده) سفر کرد و با ۱۱ ساله‌ها، بسیاری از آنها مهاجران یا کودکان کم‌درآمد، مصاحبه کرد و در مورد علایق، سرگرمی‌ها، دوستی‌ها و فلسفه‌های آنها در مورد زندگی سوال کرد. آنچه او در نهایت به دست آورد کمی شبیه به بچه‌ها ملاقات با ۷ آپ است: نگاهی جهانی به اینکه، صرف نظر از اینکه آنها کجا زندگی می‌کنند یا والدینشان چه اعتقادی دارند، ۱۱ ساله‌ها چقدر با هم مشترک دارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد موضوعات و نظراتی که در میان ۱۱ ساله‌های مختلف در فیلم «من یازده سال دارم» مطرح شده است، صحبت کنند. این بچه‌ها چه شباهت‌هایی با هم دارند؟ چگونه با هم متفاوت هستند؟ بچه‌ها: چگونه با شما و دوستانتان مقایسه می‌شوند؟
• رمی با این جمله که او شهروند فرانسه نیست، بلکه شهروند جهان است، چه منظوری دارد؟ آیا با ایده او در مورد شهروندی جهانی موافقید؟
• کدام بچه‌ها را دوست داشتید که بیشتر در موردشان بدانید؟ چرا فکر می‌کنید کارگردان مدام از بچه‌ای به بچه دیگر می‌رفت؟ آیا دوست داشتید که او وقت بیشتری را صرف کند تا زندگی بعضی از بچه‌ها را بیشتر بکاود، یا ترجیح می‌دهید که او به همین روال پیش برود و بچه‌های مختلف را نشان دهد؟
• آیا داستان‌های بچه‌ها شما را درباره‌ی بخش‌هایی از جهان کنجکاو کرد؟ اگر اینطور است، کدام بچه‌ها و کدام مکان‌ها؟
• من چگونه با یازده سال سن، همدلی، کنجکاوی و دلسوزی را ترویج می‌دهم؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که من یازده سال دارم، مستندی تاثیرگذار است که زندگی کودکان ۱۱ ساله از سراسر جهان را دنبال می‌کند و افکار، پیروزی‌ها و چالش‌های آنها را به تصویر می‌کشد. این کودکان که از استرالیا، بلغارستان، چین، فرانسه، آلمان، هند، مراکش، ژاپن، سوئد، تایلند، انگلستان و ایالات متحده می‌آیند، به طور صریح و باز تجربیات خود را از قلدری و تبعیض، افکارشان در مورد عشق و همچنین علایق و سرگرمی‌هایی که آنها را خوشحال می‌کند، به اشتراک می‌گذارند. گاهی اوقات کودکان مسائل ناراحت‌کننده‌ای را مطرح می‌کنند، مانند پسری در انگلستان که در مورد احساس خودکشی پس از قلدری صحبت می‌کند، یا کودکی از محله‌اش که مورد اصابت گلوله قرار گرفته است، یا دختری از مراکش که از او خواسته می‌شود در مورد فقر خانواده‌اش در مقابل دوربین صحبت کند، یا کودکان مهاجر که در مورد متفاوت بودن یا مورد آزار قرار گرفتن به دلیل غیربومی بودن در کشورهای محل اقامتشان صحبت می‌کنند. اما کودکان در سنین ابتدایی و به خصوص نوجوانان بزرگتر، باید بتوانند با این مستند الهام‌بخش که توسط فیلمساز استرالیایی جنویو بیلی ساخته شده و سنی جادویی را به تصویر می‌کشد، ارتباط برقرار کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این یک مستند ویژه است، به خصوص برای تماشای نوجوانان. من یازده ساله هستم، یک جشن صمیمی از پیروزی ها و تراژدی های یازده سالگی در سراسر جهان است، و هر بیننده جوانی می تواند در مورد شباهت ها و تفاوت های زندگی در هر نقطه از جهان، از پادشاهی متحده تا جمهوری چک و بلغارستان، چیزهای زیادی یاد بگیرد. تعجبی ندارد که هر یک از یازده ساله هایی که در این مستند حضور دارند، با قلدری، چالش های حفظ دوستی های نزدیک و حتی تبعیض مواجه شده اند. اما بسیار تاثیرگذار است که ببینیم این نوجوانان چقدر باز و مایل به صحبت کردن هستند، صرف نظر از اینکه در ابتدا چقدر خجالتی به نظر می رسند. بیلی آنها را تشویق می کند تا عمیق ترین افکارشان را در مورد عشق، آینده و آنچه آنها را منحصر به فرد می کند، آشکار کنند؛ نتیجه یادآوری قدرتمندی از خوش بینی جوانی است.بیلی به ماهیت جهانی این پروژه بسیار متعهد است و گاهی اوقات بیش از حد مشتاق است که از کودکی به کودکی دیگر بپرد. داستان‌هایی که او ثبت می‌کند، همه جذاب و گیرا هستند، اما هر کودک فقط چند دقیقه در فیلم حضور دارد (برخی بیشتر از دیگران)، و این باعث می‌شود که آرزو کنید او زمان بیشتری را به برخی از آنها اختصاص می‌داد. اگرچه ارائه اطلاعات بیشتر در مورد زندگی شخصی و خانوادگی کودکان می‌توانست مفید باشد، اما قابل درک است که بیلی تمرکز خود را بر روی کودکان در سنی خاص حفظ می‌کند، نه بر خانواده یا شرایط شخصی آنها. همه آنها جالب و جذاب هستند (یا به قول جامیرا از استرالیا، "فوق‌العاده" هستند)، اما برخی از کودکان واقعاً درخشش خاصی دارند و توجه همه را به خود جلب می‌کنند، مانند بیلی، پسر اتیسمی از انگلستان که در مورد هیچ چیزی خجالتی نیست (مثلاً اینکه فیلم مورد علاقه او "Dirty Dancing" است)؛ اسامه و شاهین، مسلمانان سوئدی که عاشق رپ هستند؛ رمی، صلح‌طلبی که فراتر از سن خود خردمند است و در جنوب فرانسه زندگی می‌کند؛ و جامیرای دوست‌داشتنی، که نیمی ایرلندی و نیمی بومی استرالیا است و فکر می‌کند داشتن تبار مختلط فوق‌العاده است. در پایان، بیلی دوباره با برخی از این کودکان در دوران نوجوانی ارتباط برقرار می‌کند، که پیام او را تقویت می‌کند که ۱۱ سالگی واقعاً سنی شگفت‌انگیز است.