کینگ کونگ

در فیلم کینگ کونگ، کارل دنهام نمایش‌دهنده (رابرت آرمسترانگ) به یک سفر دریایی در جنوب اقیانوس آرام می‌رود تا هیولایی که شایعه شده است را پیدا کند، آن را فیلمبرداری کند و با این کار ثروتی به دست آورد. در این سفر، آن دارو بازیگر (فای ری) او را همراهی می‌کند تا در فیلمش بازی کند. در جزیره جمجمه، آنها بومیان جزیره را پیدا می‌کنند که توسط دیواری بزرگ از هیولای ماقبل تاریخی به نام کونگ محافظت می‌شوند، که گوریلی 50 فوتی (15 متری) است. قبیله آن را می‌رباید و به عنوان قربانی به کونگ تقدیم می‌کند، اما کونگ که شیفته این بلوند زیبا شده، با او فرار می‌کند. پس از یک تعقیب و گریز طولانی و پرحادثه، دریانورد (بروس کابوت) و خدمه کشتی، آن را نجات داده و سالم به کشتی برمی‌گردانند. دنهام موفق می‌شود با استفاده از بمب‌های گاز، هیولا را بیهوش کند و کونگ را با زنجیر به نیویورک بیاورد. او کونگ را در یک نمایش برادوی به نمایش می‌گذارد، اما کونگ فرار می‌کند و طبق غریزه جنگل خود، آن را به بالاترین نقطه شهر، یعنی ساختمان امپایر استیت می‌برد. در آنجا، پایان کلاسیک داستان با جنگنده‌های شبیه جنگ جهانی اول رقم می‌خورد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چگونه نسل‌های بعدی طرفداران پیام‌های زیادی را از کینگ کنگ در مورد تمدن در مقابل جنگل ابتدایی و تاثربرانگیزی گوریل غول‌پیکر استوایی که به عنوان اسیر به منهتن مدرن آورده شده است، دریافت کرده‌اند.
• دیدگاه قدیمی و کهنه‌ای که در اینجا مطرح شده، ظاهراً هیچ اعتراض واضح و مشخصی به قهرمانان شکارچی بی‌پروا و مأموریت غیرعلمی آنها ندارد. می‌توانید از کودکان بپرسید که آیا کونگ را موجودی همدلانه می‌دانند که باید به حال خود رها می‌شد یا هیولایی خشمگین که باید نابود می‌شد، و همچنین می‌توانید کونگ را با دایناسورهای دستکاری‌شده ژنتیکی سری فیلم‌های پارک ژوراسیک مقایسه کنید.

والدین باید بدانند که نسخه اصلی کینگ کونگ حاوی خشونت زیادی است، نه فقط مبارزات هیولا با هیولا (که در نهایت با مرگ یکی از مبارزان به پایان می‌رسد)، بلکه همچنین بسیاری از عابران بی‌گناه نیز به طرز وحشیانه‌ای کشته می‌شوند، هم در جنگل و هم در شهر نیویورک. بومیان (که سیاه‌پوست هستند) به صورت مردمانی قبیله‌ای با صورت‌های رنگی و استخوان‌های تزئینی به تصویر کشیده شده‌اند.

این فیلم کلاسیک هیولایی، با وجود بازسازی‌اش در سال ۲۰۰۵ توسط پیتر جکسون با تمام استعدادها و جلوه‌های ویژه مدرن قرن بیست و یکم، با ریتمی تند و سریع پیش می‌رود. اگرچه انیمیشن استاپ‌موشن آن ابتدایی به نظر می‌رسد، اما نسخه ۱۹۳۳ کینگ کونگ هنوز هم دیدنی است. کونگ وحشی، خشم ابتدایی دارد که او را به تهدیدی واقعی تبدیل می‌کند، حتی اگر نگاه عاشقانه‌اش به آن، او را به هیولایی کمی همدردانه‌تر تبدیل کند.شخصیت‌های انسانی در مقایسه یک‌بعدی هستند. آن فقط جیغ می‌کشد، بیهوش می‌شود و این حد است از مهارت‌های بقای زنانه‌اش. به نظر می‌رسد دنهام در پایان هیچ درسی نگرفته است. فعالان سیاه‌پوست مدرن، تصویرسازی قدیمی از مردمان بومی جزیره جمجمه با چهره‌های رنگی و استخوان‌های تزئینی را محکوم کرده‌اند، اگرچه بومیان جزیره در برابر گوریل-خدای وحشی می‌جنگند و یک کودک سیاه‌پوست یکی از معدود شخصیت‌هایی است که فارغ از رنگ پوست، به‌سلامت از زیر پای کوبنده میمون فرار می‌کند.