جرم

MASS در اتاق جلسات یک کلیسای اسقفی اتفاق می‌افتد، جایی که دو زوج برای یک گفتگوی آشتی‌جویانه جمع شده‌اند. اگرچه در ابتدا مشخص نیست که جِی (جیسون آیزکس) و گیل (مارتا پلیمپتن) چگونه با ریچارد (رید برنِی) و لیندا (آن داود) مرتبط هستند، اما در نهایت توضیح داده می‌شود که پسر ریچارد و لیندا، پسر جِی و گیل را در یک تیراندازی در مدرسه کشته است (که در آن خودش را هم کشته است). آنچه در ابتدا به‌عنوان یک گفتگوی مودبانه شروع می‌شود، به یک بحث داغ و دردناک از «چه می‌شد اگرها»، رد و بدل کردن سرزنش و عذرخواهی، تشخیص وضعیت متوفی و التماس برای به رسمیت شناختن انسانیت یک مجرم و همچنین قربانیان او تبدیل می‌شود. به جز چند صحنه، همه‌ی اتفاقات در همان اتاق رخ می‌دهد، جایی که زوج‌ها داستان‌ها را تعریف می‌کنند، در جستجوی توضیحات ناشناخته هستند و با اشک‌ریزان رویدادهای وحشتناکی را که آن‌ها را به این اتاق کشانده است، مورد بحث قرار می‌دهند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد بحث خشونت در فیلم‌ها صحبت کنند. آیا توصیف خشونت با اسلحه به اندازه دیدن آن در یک فیلم تاثیرگذار است؟ آیا دیدن والدین آشفته‌ای که در مورد مرگ‌های تروماتیک و خشونت‌آمیز فرزندانشان صحبت می‌کنند، آزاردهنده است؟
• درس‌های فیلم چیست؟ آیا هیچ‌یک از شخصیت‌ها را الگو می‌دانید؟ چه نقاط قوتی از خود نشان می‌دهند؟
• آیا موافقید که والدین دارای یک نوع شهود ویژه‌ای هستند که به آن‌ها اجازه می‌دهد از اعماق قلبشان بدانند آیا فرزندانشان خشن، ترسناک یا افسرده هستند یا خیر؟ نوجوانان: چطور می‌توانید کمک بخواهید اگر شما یا دوستانتان افکار خودکشی یا قتل داشته باشید؟
• آیا مجرمان باید اجازه داشته باشند که به همراه قربانیان خود مورد یادبود قرار گیرند؟ دلایل این امر که این کار به ندرت انجام می‌شود چیست؟
• والدین هر دو طرف در مورد بازی‌های ویدئویی خشونت‌آمیزی که هیدن بازی کرده بود، بحث کردند. والدین هیدن فکر می‌کردند این یک راه برای اوست تا با دیگران در فضای آنلاین تعامل اجتماعی داشته باشد و فکر نمی‌کردند این بازی‌ها مشکلی داشته باشند. آیا تماشای فیلم‌های خشونت‌آمیز یا بازی‌های ویدئویی باعث می‌شود کودکان رفتارهای تهاجمی بیشتری از خود نشان دهند؟

والدین باید بدانند که «ماس» یک درام شبیه به نمایش است در مورد والدین عامل تیراندازی در مدرسه که با والدین یکی از قربانیان او برای جلسه آشتی دور هم جمع می‌شوند. در پایان هر چهار والد (با بازی بازیگران برنده جایزه جیسون آیزکس، مارتا پلیمپتن، آن داود و رید بیرنی) اظهارات و خاطرات قلبی و تکان‌دهنده‌ای را بیان می‌کنند. انتظار مراجعات مکرر به تیراندازی دسته‌جمعی به صورت کلی و جزئی وجود دارد-- مثل وقتی که پدر تیرانداز هر زخم کشنده قربانیان را توصیف می‌کند، یا وقتی که پدر دیگر در مورد تلاش سخت پسرش برای زندگی قبل از اصابت گلوله به گردنش صحبت می‌کند. یک بار از کلمه «لعنتی» استفاده شده است. خانواده‌هایی که نوجوانان آنها با هم این فیلم را تماشا می‌کنند، می‌توانند افکارشان را در مورد خشونت مسلحانه و قوانین، تیراندازی در مدارس، سلامت روان و روان‌پریشی نوجوانان به اشتراک بگذارند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فران کرانز در اولین تجربه کارگردانی خود، فیلمی با صحنه‌ای ثابت و شبیه به تئاتر را به نمایش می‌گذارد که در آن دو جفت از والدین داغدار، در حال گفتگویی بسیار دشوار و فراتر از تصور هستند. چهار ستاره این فیلم، همگی اجراهای خیره‌کننده‌ای ارائه می‌دهند. این فیلم بسیار موثرتر از اقتباس "شام" است (که همچنین دو جفت از والدین را در حال گفتگویی پرتنش نشان می‌داد). "Mass" در برخی لحظات، یادآور گفتگوی پرتنش و فراموش‌نشدنی بین بابی سندز (با بازی مایکل فاسبندر) و پدر موران (با بازی لیام کانینگهام) در فیلم "گرسنگی" است، جایی که زیرمتن و لایه‌های پنهان، فراتر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد و واضح است که شخصیت‌ها در حال گفتگویی فراتر از یک مکالمه معمولی هستند. برخلاف فیلم "گرسنگی"، "Mass" تقریباً به‌طور کامل در اتاق جلسات کلیسا اتفاق می‌افتد، جایی که هر دو جفت از والدین تلاش می‌کنند تا درباره تیراندازی در مدرسه که منجر به مرگ هر دو پسر شد، گفتگویی التیام‌بخش داشته باشند، یکی به دست دیگری. تنها افراد دیگر در فیلم، به جز چهار شخصیت اصلی، دو کارمند کلیسا هستند که کمی عصبی به نظر می‌رسند و در حال آماده‌سازی اتاق هستند، و کندرا (با بازی میشل ان. کارتر)، زنی جدی و مصمم که در حال سازماندهی محدوده و لجستیک جلسه است.تماشای دو زوج والدین (که به طور ضمنی، هرچند هرگز به صراحت بیان نمی‌شود، ریچارد و لیندا دیگر با هم نیستند) در حال صحبت درباره پسران مرده‌شان قدرتمند و تاثیرگذار است. کرانتز، که فیلمنامه را نوشته، علاقه‌ای به سیاست‌های تیراندازی در مدارس (که به آن اشاره می‌شود اما هرگز مورد بررسی قرار نمی‌گیرد) مانند کنترل اسلحه (ریچارد و لیندا هرگز سلاح گرم نداشته‌اند؛ پسرشان آن‌ها را از بهترین دوستش دزدیده بود) ندارد، بلکه به احساسات و انگیزه‌های پشت این عمل علاقه‌مند است. گیل می‌خواهد ریچارد و لیندا به طور دقیق زمانی را که پسرشان شروع به داشتن افکار آدم‌کشی کرد، مشخص کنند. لیندا می‌خواهد گیل به او اجازه دهد تا خاطرات پسرش را بازگو کند، زیرا با وجود کاری که او انجام داده، هنوز او را دوست دارد و خاطرات خاصی با پسر کوچکش دارد. ریچارد گاهی سرد و گاهی صریح است، و جِی، فاش می‌شود، در این فکر است که آیا کسی یا چیزی می‌تواند از تیراندازی در مدرسه جلوگیری کند اگر تیرانداز یک روان‌پریش باشد. این فیلم پاسخ‌های آسان ارائه نمی‌دهد، بلکه مخاطبان را در درد شدید و عمیق والدین غرق می‌کند. این فیلم، فیلمی تاثیرگذار و با بازی درخشان است که مانند یک نمایش صحنه‌ای به فیلم تبدیل شده است.