فهرست فوق‌العاده زویی

زویی و فهرست موسیقی‌اش یک کمدی موزیکال است در مورد یک برنامه‌نویس در سیلیکون ولی که شروع به شنیدن افکار مردم از طریق اجراهای موسیقی می‌کند. جین لووی در نقش زویی کلارک، زنی جوان است که در یک استارت‌آپ در سان فرانسیسکو کار می‌کند که توسط جِین (لورن گراهام) اداره می‌شود. وقتی یک اتفاق عجیب ظاهراً به او قدرت شنیدن عمیق‌ترین افکار مردم را به صورت موزیکال می‌دهد، حقیقتی که فقط با همسایه‌اش مو (الکس نیول) در میان می‌گذارد، او شروع به یادگیری بیشتر در مورد افکار و احساسات مردم می‌کند که با دیگران به اشتراک نمی‌گذارند. این موضوع گیج‌کننده است، به‌خصوص وقتی چیزهای شگفت‌انگیزی در مورد اطرافیانش، از جمله همکارانش مثل مکس (اسکایلر آستین)، لیف (مایکل توماس گرانت) و تازه‌واردی به نام سایمون (جان کلارنس استوارت) می‌فهمد. اما زویی به زودی متوجه می‌شود که شنیدن افکار مردم ممکن است مزایایی هم داشته باشد، به‌خصوص وقتی پای ارتباط با پدرش میچ (با بازی پیتر گالاهر) و کمک به مادرش (مری استینبورگن) برای کنار آمدن با شرایطشان در میان باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه استفاده سریال فهرست موسیقی زویی از قطعات موسیقی برای بیان احساسات صحبت کنند. چه زمانی احتمال بیشتری دارد که بازیگران شروع به خواندن و رقصیدن کنند؟
• چگونه می‌توان از تلویزیون و رسانه‌های دیگر برای کمک به مقابله با شرایط احساسی چالش‌برانگیز استفاده کرد؟ آیا استفاده از موسیقی و کمدی در این برنامه به این تلاش کمک می‌کند؟
• اگر بخواهید عمیق‌ترین احساسات خود را در قالب موسیقی و رقص بیان کنید، چه چیزی را اجرا می‌کنید؟ مخاطب شما چه کسانی خواهند بود؟

والدین باید بدانند که زویی و فهرست موسیقی فوق‌العاده او یک کمدی موزیکال در مورد زنی است که ناگهان می‌تواند افکار مردم را به شکل آهنگ‌های محبوب بشنود، همراه با رقص. برخی از الفاظ قوی در آن وجود دارد، از جمله کلمه "بیچ" (به معنای زن بددهن)، برخی صحبت‌ها و جوک‌های جنسی، و اشاره به مواد مخدر (در یک زمینه طنزآمیز). یکی از موضوعات اصلی این نمایش در مورد پدری بیمار با بیماری تخریب‌کننده است که قادر به برقراری ارتباط نیست، و تلاش‌های خانواده برای کنار آمدن با این وضعیت.

این کمدی موزیکال مفهومی، داستانی سرگرم‌کننده و صمیمی را ارائه می‌دهد که در آن از موسیقی برای بیان افکار و احساسات استفاده می‌شود، افکاری که افراد نمی‌توانند به‌راحتی با صدای بلند بیان کنند. آستین وینسبرگ، خالق این نمایش، آن را برای کمک به پردازش مرگ پدرش از بیماری فلج فوق هسته‌ای پیشرونده (همان بیماری که پدر زویی به آن مبتلا است) ساخت، و این ارتباط، قدرتی به لحظات بسیار صمیمی و گاهی غم‌انگیز نمایش می‌دهد.اما این صحنه‌های تاثیرگذار، لحن مثبت و شاد کلیت نمایش را تحت‌الشعاع قرار نمی‌دهند، که شامل سهم عادلانه‌ای از لحظات کمدی است. مهم‌تر از آن، آنها به قطعات موسیقی زمینه‌ای می‌دهند که فراتر از صرفا سرگرم‌کننده بودن است. این تعادلی چالش‌برانگیز است که باید حفظ شود، اما زویی و فهرست فوق‌العاده‌اش به زیبایی از پس آن برمی‌آیند.