دویدن برای لطف

در هاوایی دهه 1920، RUNNING FOR GRACE داستان جو (رایان پاتر)، پسر نژاد مختلط یتیم را روایت می‌کند که توسط مردم دهکده‌ای که در آن زندگی می‌کند مورد نفرت قرار می‌گیرد. اما سرنوشت جو تغییر می‌کند، وقتی توسط یک پزشک مهربان دهکده (مت دیلون) به فرزندی پذیرفته می‌شود که جو را به کار می‌گیرد تا داروهای او را در سراسر کوهستان و مزارع کشت و کار بیمارانش حمل کند. وقتی شرایط جو را با گریس (الیویا ریچی)، دختر یک صاحب مزرعه ثروتمند، گرد هم می‌آورد، جاذبه‌ای ممنوعه شکوفا می‌شود. متاسفانه، پدر گریس علاقه‌مند به ازدواج او با دکتر رییس (جیم کاویزل) است، تا بتواند پول نقد را به صندوق‌های بیمارش تزریق کند. آیا گریس و جو راهی برای بودن با هم، علی‌رغم موانعشان، پیدا می‌کنند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فضای فیلم «دویدن برای گریس» صحبت کنند. چرا نژاد و طبقه در دوره مزارع هاوایی اینقدر مسائل جدال‌برانگیز بودند؟ خارجی‌ها چه نقشی در جابجایی بومیان هاوایی از سرزمینشان و ایجاد رقابت بین مهاجران و بومیان داشتند؟
• چگونه جو شجاعت و پشتکار را در ساختن زندگی در مکانی که در آن مورد تبعیض قرار می‌گیرد، نشان می‌دهد؟ چرا این نقاط قوت شخصیتی مهم هستند؟
• چرا عشق‌های ممنوعه موضوع محبوب فیلم‌ها هستند؟ چه چیزی در مورد دو شخصیت که با هم بودن برایشان دشوار است، دراماتیک‌تر از دو نفری است که رابطه‌ای ساده دارند؟ آیا این واقع‌گرایانه است؟
• چرا جو تلاش کوجی برای پایان دادن به زندگی خود را «خودکشی شرافتمندانه» می‌نامد؟ این در زمینه خودکشی در ژاپن چه معنایی دارد؟ آیا خودکشی باید به عنوان کاری شرافتمندانه دیده شود؟

والدین باید بدانند که فیلم «دویدن برای گریس» یک درام در دهه 1920 در هاوایی است در مورد پسری از طبقه پایین جامعه که با دختری ثروتمند رابطه عاشقانه دارد. این فیلم شامل نژادپرستی و طبقاتی‌گرایی فراوان و مرتبط با آن دوره است، هرچند که همدردی‌های آن به‌طور واضح با طبقه فرودست است. پسری به خاطر نژاد مختلطش مورد تنبیه و تحقیر قرار می‌گیرد و به او القابی مثل "نیمه‌نژاد" داده می‌شود. قیم (سفیدپوست) او القابی مثل "پزشک روستایی" و "عقب‌مانده روستایی" دارد. به افراد رنگین‌پوست نیز القابی مثل "ژاپ"، "نِپ"، و "شرقی" داده می‌شود، و به هاوایی‌های غیربومی "هاول" می‌گویند. نژاد همچنین در غم‌انگیزترین صحنه فیلم نقش دارد: مردی ژاپنی بعد از ورشکستگی مالی، سعی در خودکشی دارد، که یکی از شخصیت‌ها آن را "خودکشی شرافتمندانه" می‌نامد. شخصیت‌های دیگر به‌طور ناگهانی و خشونت‌آمیز می‌میرند؛ بینندگان شاهد سوگواری بستگان آن‌ها و اجساد (غیرخشونت‌آمیز) آن‌ها هستند. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند و الکل می‌نوشند؛ یکی از شخصیت‌ها در حال رانندگی الکل می‌نوشد و به یک نوجوان الکل می‌دهد. فحاشی در فیلم کم و خفیف است ("لعنتی"، "جهنم"، "نامشروع") و محتوای جنسی محدود به نگاه‌های معنی‌دار و یک بوسه است. فیلم پیام‌های واضحی در مورد شر نژادپرستی و همچنین قدرت فراتر از عشق و اهمیت شجاعت، پشتکار، مهربانی و مراقبت ارائه می‌دهد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

شیرین اما کند و کلیشه‌ای، این داستان عشق ممنوعه در دوران مزارع هاوایی بدون جذابیت نیست -- به‌ویژه، بازیگران قوی و صحنه‌های فوق‌العاده زیبا از جزیره. مشکل اصلی ضعف داستان عشقی است که فیلم را به هم وصل می‌کند. بله، گریس و جو هر دو جوان و جذاب هستند. راحت می‌توان فهمید که چرا به هم علاقه‌مندند. اما با اینکه نگاه‌های پرمعنایی به هم می‌اندازند، تا زمانی که برای بوسه پایان خوش کلیشه‌ای همدیگر را در آغوش می‌گیرند، به سختی ۱۰ کلمه با هم حرف زده‌اند. بوسه‌ای که به‌ظاهر آنقدر تاثیرگذار است که کل بازیگران به گریه می‌افتند.مابقی داستان هم دست‌کم گرفته نشده است: هر پیچش و افشای شخصیتی از قبل قابل پیش‌بینی است. از اولین نگاه به دکتر رییس، مشخص است که او آدم بدی است و حتماً نقشه‌ای دارد؛ انگار که دارد سبیلش را تاب می‌دهد وقتی با نگاه تیزش به گریس نگاه می‌کند. (گریس، به‌طور اتفاقی، نقش بسیار محدودی دارد و فقط روی تخت می‌نشیند و به جو با موهای بلوندش که به‌طور فرشته‌واری روشن شده است، نگاه می‌کند.) دشوار است که با داستانی که دربارهٔ یک فرد منفور خارجی است و با انجام کارهای قهرمانانه بر همهٔ احتمالات غلبه می‌کند، مخالفت کرد، و این فیلم هم قلبش در جای درستی است. اما، مثل نقش ناچیز گریس، این فیلم هم زیبا است و در عین حال بی‌اهمیت.