هیپ‌هاپ

دوستان دبیرستانی شاونا (عایدا عثمان) و میا (کامیلیون) در تلاشند تا شغل روزانه خود را رها کرده و در صنعت موسیقی به موفقیت برسند. شاونا پس از ترک کالج و بازگشت به خانه، سرخورده شده است. با وجود ویدیویی ویروسی که چند سال پیش منتشر کرد، حرفه رپ او راکد مانده است. وقتی او با دوست قدیمی دبیرستانی خود میا، که برای حمایت از دخترش سه شغل دارد، ارتباط مجدد برقرار می‌کند، آن دو متوجه می‌شوند که هم‌افزایی و کاریزما دارند، بنابراین تصمیم می‌گیرند به عنوان یک دوئت به آن ادامه دهند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد صنعت موسیقی صحبت کنند. این صنعت در سریال رپ شیت چگونه به تصویر کشیده شده است؟ چگونه شخصیت‌های مختلف، جنبه‌های متفاوتی از این کسب‌وکار را نشان می‌دهند؟
• نقش فناوری و رسانه‌های اجتماعی در سریال رپ شیت چیست؟ استفاده شخصیت‌ها از رسانه‌های اجتماعی چه چیزی را در مورد آنها به عنوان انسان‌ها آشکار می‌کند؟ چگونه داستان از آنچه در نگاه اول به نظر می‌رسد متفاوت است؟
• چه موانعی سر راه شاونا و میا برای شروع حرفه‌شان وجود دارد؟ چطور با این موانع کنار می‌آیند؟ آیا می‌توانند به‌خوبی از پس آن‌ها بربیایند؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که رپ ش!ت یک کمدی است که توسط عیسی ری (Insecure) تولید و نویسندگی شده است. این سریال درباره دو دوست است که تلاش می‌کنند در صنعت موسیقی موفق شوند. دوستان دبیرستانی شاونا و میا در حالی که با شغل روزانه خود دست و پنجه نرم می‌کنند، دوباره با هم ارتباط برقرار می‌کنند و تصمیم می‌گیرند یک گروه رپ تشکیل دهند. داستان آنها عمدتا از دیدگاه تلفن‌های همراه و اپلیکیشن‌هایشان روایت می‌شود و به موضوعاتی مانند تصاویر عمومی در مقابل خصوصی و حفظ روابط از طریق رسانه‌های اجتماعی می‌پردازد. این سریال شامل صحنه‌های برهنه و رقص زنانه است، همچنین برخی از توصیفات اعمال جنسی و خشونت ملایم در برخی از اشعار آهنگ‌ها وجود دارد. فحاشی در سراسر نمایش شامل کلمات فاک، شیت، ب*چ، د*ک و پ*سی است. بازیگران این سریال از پیشینه‌های مختلفی هستند و دو بازیگر اصلی آن سیاه‌پوست هستند.

گاهی اوقات همان چیزی که یک نمایش را منحصر به فرد می‌کند، مانع آن می‌شود-- در اینجا، استفاده تقریبا انحصاری از تلفن‌ها و رسانه‌های اجتماعی برای روایت داستان است. تماشای داستان‌های شاونا و میا از دریچه شخصیت‌های عمومی آنها، امکانات موضوعی زیادی را باز می‌کند و به نظر مناسب با داستانی است که ایسا ری، نویسنده و تهیه‌کننده، می‌خواهد بگوید. اما خسته‌کننده هم هست، به همان صورتی که خود رسانه‌های اجتماعی می‌توانند خسته‌کننده باشند، و باعث می‌شود داستان طولانی و اغلب تکراری به نظر برسد. داشتن یک ایده جذاب همیشه مهم نیست اگر موسیقی و متن ترانه‌ها به اندازه کافی هیجان‌انگیز نباشند تا از آن پشتیبانی کنند.