در باغ‌های مادرانمان

در باغ مادرانمان مصاحبه‌هایی با زنان سیاه‌پوست در مورد داستان‌های زندگی و درس‌هایی که از زنان قبل از خود، به‌ویژه مادران و مادربزرگانشان آموخته‌اند، ارائه می‌دهد. آنها در مورد زادگاه و کشورهای مادری خود، فرهنگ‌ها و سنت‌های به ارث رسیده، دستورالعمل‌های خانوادگی و آیین‌ها صحبت می‌کنند و تجربیات زندگی نیاکان خود را جشن می‌گیرند و در مورد آن تأمل می‌کنند. آنها همچنین چالش‌هایی را در زندگی خود و امیدهایشان برای آینده آشکار می‌کنند. از جمله افرادی که با آنها مصاحبه شده است می‌توان به شانترل پی. لوئیس کارگردان مستند، تارانا برک بنیانگذار جنبش من هم، تینا فاریس مدیر تور گروه روتس و کریس راک، بریتنی کوپر منتقد فرهنگی از دانشگاه راتگرز، ترزا اس. تیمز کشیش و استاد دانشگاه پرینستون، اریکا سولو رئیس استخدام فراگیر در نت‌فلیکس و یولاندا سانگونی مدیر ارشد برنامه‌ریزی ان‌پی‌آر اشاره کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ویژگی‌های مشترک برخی از مادران و مادربزرگان صحبت کنند که توسط زنان مصاحبه‌شده در کتاب «باغ‌های مادران ما» توصیف شده‌اند.
• نظر شما در مورد عنوان این مستند چیست؟ فیلم چگونه مفهوم باغ را به تصویر کشیده است؟
• فیلم با نقل قولی از آلیس واکر، نویسنده کتابی از مجموعه مقالات با عنوان «در جستجوی باغ‌های مادرانمان» و همچنین نویسنده آثار دیگری، آغاز می‌شود. این مستند با فهرستی از سازمان‌ها و زنانی که باید مورد تقدیر قرار بگیرند، به پایان می‌رسد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد هر یک از این موارد، به کجا می‌توان مراجعه کرد؟
• زنان مصاحبه شده چگونه قدردانی خود را از نیاکان خود نشان می‌دهند؟ چرا این موضوع در زندگی آنها مهم است؟ چه چیزی را به ارث برده‌اند که امیدوارند تغییر دهند؟

والدین باید بدانند که در باغ‌های مادران ما مستندی از آرری ریلیزینگ آوا دوورنای است که مجموعه‌ای از زنان حرفه‌ای سیاه‌پوست را به تصویر می‌کشد، از جمله کارگردان فیلم، شانترل پی. لوئیس، که در مورد درس‌هایی که از مادران و مادربزرگان خود آموخته‌اند صحبت می‌کنند. در این مستند، برخی از زنان به زبان عامیانه صحبت می‌کنند، از خشونت‌ها و اعتیاد به مواد مخدر در گذشته می‌گویند و در مورد افرادی که دوستشان داشته‌اند، از جمله افرادی که دیگر در قید حیات نیستند، صحبت می‌کنند و اشک می‌ریزند. مادران و به‌ویژه مادربزرگان به‌عنوان افرادی قوی و سخت‌کوش در جوامع عمدتاً نژادپرست (آمریکا و همچنین سایر نقاط جهان) توصیف می‌شوند. برخی از خشونت‌ها و بی‌عدالتی‌هایی که اجداد زنان سیاه‌پوست امروزی تجربه کرده‌اند، شرح داده می‌شود و مصاحبه‌شوندگان همچنین از سختی‌ها، تروما و سوءاستفاده‌های گذشته خود می‌گویند. در این مستند، انتقال سنت‌های الهام‌بخش، از جمله ایمان، فرهنگ، قدرت درونی و حتی غذا نیز به تصویر کشیده می‌شود. در این مستند، با برخی از اثرات منفی زمینه‌های تاریخی، از جمله الکل‌گرایی، سوء مصرف مواد مخدر، سلامت ضعیف، فرهنگ سکوت و عقب‌ماندگی عاطفی، مواجه می‌شویم. زنان در این مستند، قدردان کسانی هستند که پیش از آن‌ها بوده‌اند و همچنین از موقعیت‌های نسبتاً راحت خود آگاهند، که به آن‌ها اجازه می‌دهد بیشتر بر مراقبت از خود تمرکز کنند. در یک مورد، زنی در مورد گنجاندن "لذت" به‌عنوان بخشی از مراقبت از خود صحبت می‌کند، و در انتهای فیلم، او به شوخی در مورد تمرین "کونگ‌فو واژن" و شلیک یک توپ پینگ‌پنگ از خود صحبت می‌کند. در این مستند، کلمات و عباراتی مانند "لعنتی"، "مادر لعنتی"، "خراب"، "احمق"، "خر"، "خفن" و "لعنتی" به کار رفته است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

زنان، به ویژه زنان رنگین‌پوست، از داستان‌ها و احساسات صادقانه، صمیمی و عمیقی که این مستند جذاب از سوژه‌هایش به نمایش می‌گذارد، قدردانی خواهند کرد. اینکه آیا این مستند با مخاطبان دیگر نیز ارتباط برقرار خواهد کرد یا خیر، هنوز مشخص نیست، اما قطعاً ارزش امتحان کردن را دارد. برخی از تجربیات زندگی که مصاحبه‌شوندگان توصیف می‌کنند، آسان برای هضم نیستند، با این حال فیلم به خوبی توانسته است موضوعاتی مانند برده‌داری، نژادپرستی، نابرابری و سوءاستفاده را به شیوه‌ای ظریف و عمیق از طریق داستان‌های شخصی آنها به تصویر بکشد. این به مهارت‌های مصاحبه‌گری کارگردان، لوئیس، که همچنین داستان خود را نیز روی پرده به تصویر می‌کشد، و همچنین به تمایل سوژه‌ها برای به اشتراک گذاشتن جزئیات خصوصی، که همیشه هم جذاب نیستند، در مورد زندگی و خانواده‌هایشان اشاره دارد. پیامی که زنان سیاه‌پوست تجربه منحصر به فردی از مبارزه، اما همچنین مراقبت و پیشرو بودن داشته‌اند، واضح و روشن است. توصیف مصاحبه‌شوندگان از ادامه برخی سنت‌ها در حالی که از الگوهای منفی گذشته نیز رها می‌شوند، نگاهی انتقادی اما همزمان امیدوارانه ارائه می‌دهد.این مستند برخی موضوعات را کمتر از بقیه بررسی می‌کند و می‌توان استدلال کرد که فیلم از تنوع بیشتری از سوژه‌های زن سود می‌برد. تمام زنان مصاحبه‌شده متخصصان موفقی هستند. بیشتر آنها در یک سن هستند که موضوعات مورد بحث را مشروط می‌کند-- برای مثال، مادری خودشان مطرح نمی‌شود. کارگردان لوئیس اظهار نظر هشداردهنده‌ای می‌کند که زنان سیاه‌پوست امروزی از نظر سلامتی در وضعیت بدتری نسبت به دوران "مزارع" هستند، جایی که انواع سوءاستفاده‌های وحشتناک را متحمل می‌شدند، اما فیلم به‌طور آشکاری از مواجهه مستقیم با مشکل چاقی اجتناب می‌کند، حتی زمانی که یکی از مصاحبه‌شوندگان به وزنی نزدیک به 500 پوند در دوره‌ای دشوار از زندگی‌اش اشاره می‌کند. دیدگاه‌های مصاحبه‌شوندگان خارجی‌تبار و برخی از زنان مسن‌تر مکمل خوبی هستند و قاب‌بندی رنگارنگ سوژه‌های مستند با عکس‌ها و لایه‌هایی از تصاویر فتوشاپی از گل‌ها و برگ‌ها، باغ‌های ضرب‌المثلی، انتخابی جسورانه اما جذاب بود. همان‌طور که یکی از زنان خلاصه می‌کند، نمی‌توانید حافظه کوتاهی داشته باشید و سیاه‌پوست باشید. این فیلم ادای احترامی است به یاد زنان سیاه‌پوستی که در گذشته بودند و نگاهی است به جایی که برخی از زنان سیاه‌پوست امروزی به آن می‌روند.