نجات غریق

در خلیج زیبا و فیروزه‌ای، ایمنی شناگران و گردشگران ساحلی توسط گروه نجات غریق بی‌ووچ به رهبری میچ بوچنون (دواین جانسون) تضمین می‌شود. میچ به همراه استفانی هولدن، معاون خود (ایلفنس هادارا) و سی.جی. پارکر، نجات‌غریق با تجربه (کلی رورباک)، سواحل را از خطر غرق‌شدگی، حمله کوسه‌ها و سارقان حفظ می‌کند. با آغاز تابستان، سه عضو جدید به گروه بی‌ووچ اضافه می‌شوند: مت برودی، المپیکی سابق که به خاطر رفتار بی‌ملاحظه خود رسوا شده اما جذاب است (زاک افرون)، رونی، که پسری شیرین و کمی دست‌و‌پاچلفتی است (جان باس) و سامر کوئین، دختر بامزه‌ای که چشم به راه اتفاقات جدید است (الکساندرا داداریو). اما تابستان برای تازه‌واردان ساده نخواهد بود: زنی تاجر‌پیشه به نام ویکتوریا لیدز (پریانکا چوپرا) معاملات غیرقانونی املاک انجام می‌دهد و در همین حین، پاکت‌هایی از ماده مخدری به نام فلاکا در ساحل پیدا می‌شود. آیا این دو موضوع با یکدیگر مرتبط هستند؟ کشف این راز نیاز به همکاری قوی تیمی و البته دویدن‌های آهسته روی ساحل دارد!

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی به تصویر کشیدن شخصیت‌های زن در فیلم «نجات‌غریق‌ها» صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید لباس‌های نجات‌غریق آن‌ها با لباس‌های شخصیت‌های مرد متفاوت است؟ چرا این فیلم می‌خواهد بدن زنان را بیشتر از مردان به تصویر بکشد؟ این موضوع چه پیامی در مورد نقش‌های جنسیتی دارد؟
• آیا انتظار داشتید که در فیلم اینقدر خشونت وجود داشته باشد؟ این خشونت چگونه به تصویر کشیده شده است؟ آیا لحن کمدی فیلم تاثیری بر تاثیرگذاری خشونت دارد؟
• آیا وقتی یک شخصیت مرد دیگری را با نام‌هایی مثل "بیچ" و "پرینسس" صدا می‌زند، خنده‌دار است؟ این کار چه پیامی درباره مردانگی منتقل می‌کند؟ و چرا یک مرد ممکن است از ایده دادن تنفس دهان به دهان به مرد دیگر ناراحت شود؟
• چرا فکر می‌کنید استودیوها فیلم‌هایی بر اساس برنامه‌های تلویزیونی قدیمی می‌سازند؟ چه گروهی از مخاطبان را امید دارند جذب کنند؟ آیا فکر می‌کنید این روش موثر است؟
• به نظر شما چرا فیلم‌های زیادی که بر اساس سریال‌ها ساخته می‌شوند، حاوی صحنه‌های جنسی، خشونت، الفاظ نامناسب و محتوای مشابه بیشتری هستند؟ آیا این موضوع باعث جذابیت و گیرایی بیشتر آن‌ها می‌شود؟ آیا این موضوع در مورد فیلم بی‌واچ نیز صدق می‌کند؟

والدین باید بدانند که فیلم بی‌واچ یک فیلم کمدی اکشن با بازی دواین جانسون و زک افرون است که بر اساس سریال تلویزیونی محبوب دهه ۹۰ ساخته شده است. برخلاف سریال، این فیلم دارای صحنه‌های خشونت‌آمیز و جنسی است که برای افراد زیر ۱۷ سال مناسب نیست. در این فیلم صحنه‌های مرگ، استفاده از اسلحه و تصاویر خونین از جمله عکس‌های Gory از یک بدن که توسط کوسه تکه‌تکه شده است، به تصویر کشیده شده است. در یکی از سکانس‌ها، یک شخصیت باید اندام تناسلی یک مرد مرده را دستکاری کند (آلت تناسلی او به وضوح نشان داده شده است) و شخصیت دیگری این صحنه را طنز تلقی می‌کند. سکانس‌های دیگری نیز وجود دارند که به نوعی ترس از همجنسگرایی را القا می‌کنند، از جمله یک صحنه دهان‌به‌دهان بین دو شخص همجنس. همچنین یکی از شخصیت‌ها دیگری را با القابی مانند "مادرزن"، "شاهزاده خانم" و "پری" خطاب می‌کند تا ضعف و زنانگی او را نشان دهد. اگرچه صحنه‌ی رابطه‌ی جنسی در فیلم وجود ندارد، اما صحنه‌هایی از بوسیدن، عاشقانه رفتار کردن و برانگیختگی جنسی وجود دارد. شخصیت‌های زن در لباس‌هایی بسیار کم‌پوش ظاهر می‌شوند (در حالی که شخصیت‌های مرد چنین نیستند، اگرچه اغلب بدون پیراهن نشان داده می‌شوند) و دوربین به‌طور مکرر از بالا به پایین به آنها نگاه می‌کند. آنها همچنین صحنه‌هایی از دویدن با حرکت آهسته دارند که از ترفندهای نمایش تلویزیونی گرفته شده است. الفاظ رکیک و تند نیز در فیلم استفاده شده است که شامل انواع مختلف کلمه‌ی "فاحشه" و همچنین "خر"، "خدایا" و موارد دیگر می‌شود. مصرف الکل نیز در یکی از زیرداستان‌های فیلم وجود دارد، جایی که یکی از شخصیت‌ها وظایف خود را برای نوشیدن شات‌ها نادیده می‌گیرد، و همچنین مواد مخدر موضوع اصلی داستان فیلم است.

متاسفانه این فیلم فرصت مناسبی برای استفاده از بازیگران جذاب و گیرا بود اما در نهایت در دریایی از شوخی‌های تکراری و کلیشه‌ای و داستان‌های سطحی که بیشتر به سریال‌های تلویزیونی شبیه بود، گم شد. لحظاتی در فیلم وجود دارد که نشان می‌دهد فیلمساز سعی داشته با مایه‌های طنزآمیز و خودآگاه، به ریشه‌های کیتچ و غیرواقعی فیلم و همچنین مضحک بودن بازسازی آن اشاره کند، مانند جایی که مت اشاره می‌کند که گروهی از نجات‌غریق‌ها که مخفیانه وارد یک مهمانی شیک می‌شوند تا یک قاچاقچی مواد مخدر را دستگیر کنند، شبیه داستانی از یک سریال تلویزیونی غیرواقعی است. اما این اوج‌های طنزآمیز در فیلم کمیاب هستند و فیلم بیشتر به سمت طنزی سطحی و خجالت‌آور پیش می‌رود تا طنزی که بیننده را سرگرم کند. حتی حضور راک هم نمی‌تواند باعث شود که ما فیلمی را دوست داشته باشیم که سه شوخی تکراری و غیراصلی درباره آلت تناسلی مردان دارد.اما موضوعات دیگر هستند که این فیلم را ناخوشایند می‌کنند، نه فقط بی‌مزه و فراموش‌شدنی: شخصیت‌های زن به حاشیه رانده می‌شوند و کاری جز دویدن آرام بالا و پایین ساحل و لبخند زدن صبورانه در حالی که دوربین (و هر شخصیت مرد روی صفحه) به بدنشان خیره می‌شود، ندارند. بیشترین کاری که در صحنه‌های مکرر فیلم که پر از جلوه‌های ویژه کامپیوتری و خطر و نجات است، به آنها محول می‌شود، این است که در آب قایق را بیکار کنند و منتظر همکاران مرد خود بمانند تا قهرمان‌بازی‌هایشان را تمام کنند. بدتر از آن، یک شخصیت مرد اغلب "پرنسس" یا "بیچ" نامیده می‌شود و یکی از همکارانش ویدئویی از او ضبط می‌کند که در حال لمس آلت تناسلی یک مرد مرده است (اسکار نونز از سریال دفترچه که صحنه را برای طرفداران آن سریال عجیب‌تر می‌کند). ها ها، مثل اینکه همجنسگراست، دیدید؟ چون خنده‌دار است. و آلت مرد مرده‌ای است، پس خنده‌دار است. نه؟ نه؟ هی، کجا داری میری؟ نه متشکرم، فیلم.