بازی‌های ویدئویی: فیلم

VIDEO GAMES: THE MOVIE -- مستند نخست جِرمی اسنید، کارگردان -- به تاریخچه بازی‌های ویدیویی به‌عنوان یک صنعت و سرگرمی محبوب می‌پردازد. مصاحبه‌هایی با پیشگامان بازی، مدیران عامل شرکت‌های بازی، طراحان بازی و طرفداران مشهور بازی مثل ویل ویتون، زک برف (یکی از تهیه‌کنندگان فیلم) و دونالد فایسون با مونتاژهای متنوعی از کلیپ‌های بازی‌های محبوب ترکیب شده‌اند. این مستند به برخی از ناکامی‌های صنعت (مثل بازی وحشتناک افسانه‌ای E.T.) و چالش‌ها (جنجال بر سر خشونت بازی‌های ویدیویی و ایجاد رده‌بندی) می‌پردازد، اما بیشتر درباره اهمیت فرهنگی بازی‌های ویدیویی سخن می‌گوید.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام فیلم «ویدئو گیمز: فیلم» در مورد بازی‌های ویدیویی صحبت کنند. آیا موافق هستید که بازی‌ها باید مثل فیلم‌ها در نظر گرفته شوند، که اجازه دارند بالغانه، خشونت‌آمیز و جنسی باشند بدون اینکه (چندان) جنجال‌برانگیز باشند؟
• در این مستند، با افرادی مصاحبه شده است که سازنده یا طرفدار پر و پا قرص بازی‌های ویدیویی هستند. آیا محتوای این مستند در مورد ساخت و محبوبیت بازی‌ها متعادل است؟ آیا مستندها باید بی‌طرف باشند؟
• کدام بازی‌های ویدیویی برای کودکان مناسب‌تر است؟ کدام‌ها به‌طور واضح برای بزرگسالان طراحی شده‌اند؟ بازی‌های مورد علاقه ما را ببینید.

والدین باید بدانند که فیلم مستند «بازی‌های ویدئویی: فیلم» نگاهی است به تاریخ صنعت بازی‌های ویدئویی در طول دهه‌ها. این مستند به تهیه‌کنندگی بازیگر و کارگردان زک برف، شامل مصاحبه‌هایی با پیشگامان صنعت، طراحان بازی، علاقه‌مندان و حتی سلبریتی‌هایی مانند ویل ویتون، برف و بهترین دوستش، دونالد فایسون است. در این مستند گاهی الفاظ تند و زننده‌ای (مثل «لعنتی») به کار رفته است و به طور طبیعی، مراجعات زیادی به کنسول‌های بازی و بازی‌های نمادین مانند پک‌من، سوپر ماریو برادرز و دووم وجود دارد که برخی از آن‌ها نسبتا خشونت‌آمیز هستند (اما فقط چند ثانیه از هر بازی در هر بار نمایش داده می‌شود). طرفداران جوان بازی‌های ویدئویی که از پیشگامان باهوش این صنعت بی‌اطلاع هستند، می‌توانند از این مستند بیاموزند. این فیلم به طور واضح از بازی‌های ویدئویی حمایت می‌کند و فقط با رهبران صنعت مصاحبه می‌کند که هیچ عذرخواهی برای بازی‌های خشونت‌آمیز نمی‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلم ممکن است برای برخی جالب باشد، هرچند طول و یک طرفه بودن آن باعث می‌شود که به نظر یک آگهی بازرگانی طولانی برای استفاده نامحدود از بازی‌های ویدیویی بیاید. احتمالاً طرفداران سرسخت بازی‌های ویدیویی قبلاً همه چیز را در مورد فیلم «بازی‌های ویدیویی: فیلم» می‌دانند، اما حتی آن‌هایی که با نام‌های سازندگان اولیه بازی‌ها آشنا هستند، ممکن است از مصاحبه‌های اسنید با پیشگامان بازی‌های ویدیویی مانند نولان باشنل بنیان‌گذار آتاری، آلن آلکورن طراح بازی پونگ و پیتر مولی‌نکس طراح بریتانیایی لذت ببرند. و کسانی که در جریان نیستند، مقداری در مورد اینکه چطور بازی‌های ویدیویی به ابزارهای ضروری خانگی تبدیل شدند خواهند آموخت -- نه فقط برای بچه‌ها، بلکه برای بزرگسالانی که با بازی‌های ویدیویی بزرگ شده‌اند. برخی از مصاحبه‌های متعدد (و ظاهراً بی‌پایان) رشد صنعت بازی‌های ویدیویی را از دیدگاه نوآوری و اقتصادی دنبال می‌کنند (چند مصاحبه با مدیران شرکت‌ها مثل رجینالد فیلز-ایمه مدیر ارشد اجرایی نینتندو انجام شده است)، درحالی‌که برخی دیگر فقط بر روی روش‌هایی که بازی‌ها از اوایل دهه ۸۰ بر فرهنگ عامه تأثیر گذاشته‌اند تمرکز می‌کنند.متاسفانه دیدن تعدادی از بازیگران نسبتاً مشهور که درباره‌ی اینکه نینتندو چقدر زندگی‌شان را تغییر داده، شعر می‌گویند، خسته‌کننده است. آیا واقعا مهم است که یک بازیگر سریال تلویزیونی اولین باری که یک بازی خاص را بازی کرده را به یاد بیاورد؟ اسنید زمان زیادی را صرف این تفکرات نه‌چندان عمیق می‌کند و زمان کافی را صرف ارائه‌ی دیدگاهی متعادل از صنعت نمی‌کند. به جای اینکه صرفاً نشان دهد که سازندگان و کارآفرینان بازی‌های مختلف، رسانه‌ها را به دلیل ادعای خشونت‌آمیز بودن بازی‌های ویدئویی مسخره می‌کنند، کارگردان فرصتی را از دست داد تا با ارائه‌ی دیدگاه مخالف، توضیح دهد که چرا بازی‌ها (یا نیستند) با فیلم‌ها متفاوت هستند. همچنین برای مصاحبه‌شوندگان کمی پندآموز به نظر می‌رسد که ادعا کنند بازی‌های ویدئویی عالی‌ترین شکل هنر هستند -- به همان اندازه یا حتی مهم‌تر از رمان‌ها -- بدون اینکه به استفاده‌ی رایج‌تر از بازی‌ها توسط کسانی که خود را گیمرهای جدی نمی‌دانند، بپردازند.