دویدن

بیلی (دامنال گلیسون) و روبی (مریت ویور) در دوران کالج با هم قرار گذاشته بودند: اگر یکی از آن‌ها کلمه فرار را در یک پیامک می‌فرستاد و دیگری با همان کلمه جواب می‌داد، هر دو زندگی‌شان را رها می‌کردند و در قطاری که از ایستگاه مرکزی نیویورک حرکت می‌کرد، با هم قرار می‌گذاشتند. هفده سال از دوران کالج گذشته و هر دو زندگی پر مشغله‌ای با مسئولیت‌های سنگین دارند، اما امروز روزی است که آن‌ها پیام‌های سرنوشت‌سازشان را رد و بدل می‌کنند و در قطار با هم هستند و از زندگی‌ای که دوست ندارند درباره‌اش حرف بزنند، فرار می‌کنند. اما با وجود برنامه‌ریزی‌هایشان، طولی نمی‌کشد که مشکلاتشان آن‌ها را پیدا می‌کند. آیا فرار عاشقانه آن‌ها فقط یک تعطیلات کوتاه از زندگی واقعی است؟ یا در جایی به پایان می‌رسد که هیچ‌کدام از آن‌ها برنامه‌ای برای رفتن به آن‌جا نداشته‌اند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد داستان‌های «مفاهیم عمیق» صحبت کنند - داستان‌هایی که در آن‌ها می‌توان خلاصه‌ای از فیلم یا سریال را در یک جمله بیان کرد. آیا این نوع روایت‌ها همیشه مستقیم و ساده هستند؟ مفهوم «What's Run» چیست؟ آیا این سریال به دلیل خلاصه‌شدن آسان، قابل پیش‌بینی است؟
• مردم چه منظوری دارند وقتی می‌گویند بازیگران «شیمی» دارند؟ آیا بازیگران اصلی این نمایش این شیمی را دارند؟ آیا این شیمی باعث می‌شود باور کردن یک داستان عاشقانه آسان‌تر شود، یا خیر؟ آیا بازیگران می‌توانند از نبود این شیمی عبور کنند؟ چه مثال‌هایی به ذهن‌تان می‌رسد؟
• فیلم‌ها و سریال‌های عاشقانه معمولاً زوج‌هایی را نشان می‌دهند که برای اولین بار با هم آشنا می‌شوند، نه داستان‌های عاشقانه‌ای که از قبل وجود داشته‌اند. چرا؟ چطور رانکانوی به بیننده نشان می‌دهد که زوج اصلی داستان سابقه آشنایی دارند؟

والدین باید بدانند که Run یک کمدی/تریلر در مورد دو دوست قدیمی است که ناگهان تصمیم می‌گیرند زندگی خود را رها کنند و با هم فرار کنند. تنش جنسی بین این دو شخصیت قوی است و انتظار می‌رود که در پسِ رویدادهای این سریال قرار داشته باشد و به‌طور مکرر به بوسه‌های پرشور و رابطه جنسی (خارج از صحنه) منجر شود. محتوای جنسی بالغانه است (مانند صحنه‌ای که هر شخصیت در توالت قطار جداگانه خودارضایی می‌کند) اما بیشتر تلویحی است. هر دو از مسئولیت‌های خود فرار می‌کنند، از جمله فرزندان و کارمندان، که باعث می‌شود کمتر بتوان با آنها همدلی کرد، اما این داستان پیچیده است و هم همدلی و هم تنبیه را برای این شخصیت‌ها در نظر می‌گیرد. خشونت در این سریال کم است، اما برای خنداندن تماشاگر استفاده می‌شود، مانند صحنه‌ای که یک شخصیت زن در حین بحث به صورت یک مرد سیلی می‌زند. الفاظ زشت و رکیک به‌طور مکرر استفاده می‌شوند: "لعنتی"، "فحش"، "احمق"، "س--ت"، "جهنم". شخصیت‌ها در صحنه‌های بار نوشیدنی الکلی و کوکتل می‌خورند و به "مست" شدن و تصمیم‌گیری‌های بی‌پروا در حین نوشیدن الکل اشاره می‌کنند. شخصیت‌های این سریال آدم‌های پیچیده‌ای هستند که اشتباه می‌کنند، اما در طول سریال رشد و تغییر می‌کنند.

بیلی و روبی در این کمدی مهیج (یا شاید یک تریلر کمیک؟) آنقدر پر از تنش هستند که تماشاگران را می‌شود بابت آرزوی اصلی‌شان که همانا بوسیدن یکدیگر توسط این دو باشد، بخشید. اما فیلم Run در مورد کش دادن داستان و دو بازیگر اصلی آن است، به آرامی آشکار می‌کند که آن دو از چه چیزی فرار می‌کنند و چرا، در حالی که این زوج هر لحظه به انفجار انرژی جنسی‌شان نزدیک‌تر می‌شوند. وِور، که در سریال Unbelievable در نقش یک کارآگاه ملایم اما شجاع بسیار خوب ظاهر شده بود، در Run آتشین است و در عرض چند دقیقه بین اعتماد به نفس، شادی، برانگیختگی و پشیمانی در نوسان است.بین بیلی و روبی یک جاذبه و کشش عجیب و غریب وجود داره، خیلی قوی که بعد از چند دقیقه ملاقات، هر کدوم جداگانه به دستشویی آمتراک میرن تا خودشون رو ارضا کنن و کمی از استرسشون کم کنن. راحت میشه فهمید که هنوز مجذوب هم هستن، اما سخته بفهمیم که هر کدوم از چی فرار می‌کنن، هرچند که این شگفتی‌ها با دقت و به تدریج در هر قسمت پخش میشن. به طور طبیعی، هر دو در گذشته‌شون چیزهایی دارن که نمیشه ازشون گذشت، و افرادی هستن که دنبالشون هستن، و هرچند که سریال با کمبود سیگنال تلفن همراه (واقعا؟ در مسیر نیویورک به شیکاگو، سیگنال نیست؟) کمی تقلب کرده تا از دست اونها خلاص بشه، اما پیچیدگی‌ها شروع به انباشته شدن میکنن و تهدید میکنن که برنامه‌های عجولانه‌شون رو به هم بریزن. اما این فقط بینندگان رو بیشتر گیج و مجذوب این فرار بزرگ در این سریال میکنه. همه سوار شین -- هرجا بیلی و روبی برن، شما هم میخواین برین.