گریس: تو همان کسی هستی که من می‌خواهم!

گریس: تو اونی هستی که من می‌خوام جایی می‌ره که هیچ مسابقه‌ی واقعیت‌نما قبلا نرفته: دنیای پرتنش یک تست بازیگری برای برادوی. شرکت‌کنندگان برای نقش‌های اصلی در یک بازسازی برادوی از موزیکال موفق سینمایی گریس رقابت می‌کنند، که در ۱۹۷۸ جان تراولتا و اولیویا نیوتن جان را به شهرت رساند. هزاران نفر در تست‌های باز بازیگری در لس‌آنجلس، شیکاگو و نیویورک شرکت می‌کنند؛ از میان آنها، ۵۰ نیمه‌نهایی انتخاب می‌شوند تا مهارت‌های خوانندگی، رقص و بازیگری خود را در آکادمی گریس تقویت کنند. ۱۲ فینالیست که بهترین نمایش را برای داوران — تهیه‌کننده دیوید یان، کارگردان برنده تونی کتلین مارشال و نویسنده گریس جیم جیکوبز — ارائه می‌دهند، سپس برای رای‌گیری بینندگان آمریکایی رقابت می‌کنند، که در نهایت دنی و سندی بعدی را انتخاب می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره ماهیت رقابت صحبت کنند. چرا مردم در مسابقات شرکت می‌کنند؟ برای شرکت در آنها چگونه آماده می‌شوید؟ بچه‌ها، در چه فعالیت‌هایی رقابت می‌کنید؟ از این تجربه چه چیزی به دست می‌آورید؟ ورزشکار خوب بودن به چه معناست؟ چرا مهم است؟ داوران چگونه تصمیم می‌گیرند؟ آیا داوران این برنامه منصفانه به نظر می‌رسند؟ چرا؟ این برنامه همچنین فرصت مناسبی را برای بحث در مورد قدردانی از هنر و رفتن به تئاتر یا نمایش با خانواده‌تان فراهم می‌کند.

والدین باید بدانند که این برنامه واقع‌نمای رقابتی — که در آن شرکت‌کنندگان برای ایفای نقش‌های اصلی در نمایش قریب‌الوقوع گریس در برادوی با هم رقابت می‌کنند — بسیار شبیه به برنامه‌ی پیشرو امریکن آیدل است، اما بدون اظهارنظرهای بی‌ادبانه‌ی داوران. این برنامه به اجراهای ضعیف و قوی زمان زیادی اختصاص می‌دهد، اما سه داور آن منفی‌بافی را به حداقل می‌رسانند. به برخی از شرکت‌کنندگان (اغلب آن‌هایی که مسن‌تر، سنگین‌تر، یا رنگین‌پوست هستند) گفته می‌شود که ممکن است برای نقش‌های معروفی که اولیویا نیوتن جان و جان تراولتا بازی کرده‌اند «ظاهر مناسب» را نداشته باشند، اما هیچ‌وقت صرفاً بر اساس ظاهر حذف نمی‌شوند، و تلاش‌های چند نفر از آن‌ها برای شکستن کلیشه‌ها مورد تشویق داوران قرار می‌گیرد.

این مجموعه دارای تمام ویژگی‌هایی است که تلویزیون واقع‌نما را جذاب می‌کند: استعداد (و گاهی عدم آن)، رقابت، پیروزی، شکست، شخصیت‌های رنگارنگ و افرادی که برای به دست آوردن شهرت هر کاری انجام می‌دهند. اما مسابقه گرِیس: تو همان کسی هستی که من می‌خواهم، به طرز شگفت‌انگیزی با پدربزرگ تمام مسابقات واقع‌نما، یعنی امریکن آیدل، متفاوت است. داوران این مسابقه عمدتا از انتقادهای تند و تیز خودداری می‌کنند و تمایل دارند شرکت‌کنندگان را بر اساس استعدادشان و نه ظاهرشان ارزیابی کنند. اگرچه اغلب در مورد شباهت فرد به سندی یا دنی "ایده‌آل" (کسانی که فاقد این ویژگی‌ها هستند اغلب چاق‌تر، مسن‌تر یا چندفرهنگی هستند) نظر می‌دهند، اما کسی صرفا بر اساس این موضوع حذف نمی‌شود. از میان ۵۰ شرکت‌کننده‌ای که برای آکادمی گرِیس انتخاب شده‌اند، یک زن آفریقایی-آمریکایی و یک مرد ۴۲ ساله نیز حضور دارند.این برنامه تلویزیونی واقع‌گرا، انتخابی دوستانه برای خانواده است، به شرطی که نوجوانان شما ماهیت رقابت را درک کنند. بهتر است توضیح دهید که تصمیمات ظاهراً ناگهانی داوران در واقع بر اساس ارزیابی‌های تخصصی آنها از پتانسیل شرکت‌کنندگان و همچنین اطلاعاتی است که در مورد شرکت‌کنندگان وجود دارد و در دسترس بینندگان نیست.