خطر را به من بده

جیم جارموش در فیلم گیم می دنجر با جیمز اوستربرگ، که بیشتر با نام ایگی پاپ شناخته می‌شود، مصاحبه‌ای دارد. آن‌ها در مورد اولین گروه ایگی پاپ، استوجز، صحبت می‌کنند. ایگی پاپ در تریلر والدینش درام می‌زد، از این‌جا به آن‌جا می‌رفت و با نوازندگان شیکاگو بلوز می‌نواخت. او از تأثیراتش صحبت می‌کند، از موسیقی جاز ناهنجار تا برنامه تلویزیونی کودکان سوپی سیلز، که بچه‌ها را تشویق می‌کرد با کمترین تعداد کلمات ممکن بنویسند. او در نهایت با دیو الکساندر، نوازنده بیس، ران اشتون، نوازنده گیتار، و اسکات اشتون، نوازنده درامز، گروه خودش را تشکیل داد. سه آلبوم آن‌ها فروش خوبی نداشت و اجراهای آشفته‌شان خیلی زود هزینه‌بر شد. گروه از هم پاشید، اما میراثشان ادامه یافت و موسیقی‌شان نسل‌ها را تحت تأثیر قرار داد. در سال ۲۰۰۳، مایک وات، نوازنده بیس، اولین قدم‌ها را برای برگزاری یک تور دورهمی استوجز برداشت و این بار، گروه برای طرفداران بسیار قدردان‌تری اجرا کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نمایش خشونت در فیلم Gimme Danger صحبت کنند. چه میزان از خشونت به تصویر کشیده شده و چه میزان توصیف شده است؟ آیا این اتفاقات به نظر خطرناک‌تر می‌رسند، با توجه به اینکه در زندگی واقعی رخ داده‌اند؟
• چگونه مواد مخدر و الکل به تصویر کشیده می‌شوند؟ آیا جذابیت‌بخشی می‌شوند؟ آیا به نظر جذاب می‌رسند؟ آیا پیامدهایی وجود دارد (یا داشته است)؟
• آیا قبل از دیدن این، ایگی پاپ یا استوجز را می‌شناختید؟ آیا حالا بیشتر از قبل از آنها لذت می‌برید؟ کمتر؟ چرا؟
• دربارهٔ موسیقی استوجز چه بود که در ابتدا خیلی سخت بود، اما بعداً طرفداران زیادی به دست آورد؟ چه چیز دیگری را می‌توانید تصور کنید که مدت زیادی طول کشید تا محبوب شود؟
• آیا ایگی پاپ الگوی مناسبی برای کودکان و نوجوانانی است که امیدوارند موسیقی کار کنند؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که گیم می دنجر یک مستند درباره گروه افسانه‌ای و تاثیرگذار پانک راک به نام استوجز به رهبری ایگی پاپ است. ایگی پاپ در این مستند با نام واقعی خود، جیمز اوستربرگ، حضور دارد. این مستند بیشتر برای طرفداران گروه ساخته شده و به کسانی که از قبل با گروه آشنا هستند، توصیه می‌شود، اما افراد تازه‌کار هم می‌توانند از تماشای آن لذت ببرند. داستان‌هایی از کنسرت‌های خشن، شیرجه از روی صحنه و دعوا در بار موتورسواران وجود دارد، همراه با تصاویری از سینه‌ای خونین. مرگ اعضای اصلی گروه نیز در این مستند بررسی می‌شود. ایگی پاپ بدون پیراهن و به صورت تحریک‌آمیز می‌رقصد و تصاویر و دیالوگ‌های کوتاهی با مضمون جنسی وجود دارد. زبان فیلم نسبتا تند است و کلماتی مثل اف، مادراف، سی، اس و کلمات مشابه دیگر به کار رفته است. در فیلم به مصرف مواد مخدر از جمله ماری‌جوآنا، ال‌اس‌دی، کوکائین، اسپید و هروئین، و همچنین سیگار کشیدن و نوشیدن الکل اشاره شده است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

در این مستند، جیم جارموش کارگردان، استوجز را بزرگترین گروه راک ان رول تمام دوران می‌نامد. هرچند او دقیقا ادعایش را اثبات نمی‌کند، اما حداقل ادای احترام سرگرم‌کننده‌ای را خلق می‌کند. فیلم می‌توانست کمی بیشتر پانک راک باشد، و کمی کمتر صیقل‌خورده و آشنا. این مستند به همان کلیشه‌های قدیمی تکیه دارد، مثل صحبت‌های سرشناس‌ها، عکس‌ها، فیلم‌های آرشیوی و انیمیشن‌های بامزه. مستند به درستی تاثیرات گسترده استوجز را نشان می‌دهد (از سکس پیستولز تا نیروانا و وایت استرایپس) و کلیپ‌های موسیقی خود گویای همه چیزند.اما معلوم می‌شود که بهترین دارایی این فیلم خود ایگی پاپ است. در حالی که ممکن است به نظر برسد گروهی به خام و رها مثل استوجز (دو تا از آهنگ‌هایشان «قدرت خام» و «رها» هستند) به طور اتفاقی شکل گرفته‌اند، ایگی فاش می‌کند که او یک موسیقی‌دان و هنرمند زیرک است. شنیدن تمام تاثیراتش از بلوز شیکاگو تا جاز ناهمساز تا برنامه‌های تلویزیونی بچه‌گانه مثل هادی دودی و سوپی سیلز جالب است. وقتی او از ساختن آهنگ‌های خاصی می‌گوید، با دانش و احساس زیادی آنها را توصیف می‌کند، و این نشان می‌دهد که فکر و آماده‌سازی زیادی در هر آهنگ انفجاری به کار رفته است. ایگی قصه‌گوی فوق‌العاده‌ای است و شنیدن او برای چند ساعت دیگر هم می‌توانست سرگرم‌کننده باشد.