کمپ تئاتر

کمپ تئاتر یک ماکومنتاری کمدی است که توسط ستاره‌های سابق دوران کودکی بن پلات، مولی گوردون، نیک لیبرمن و نوا گالین نوشته و کارگردانی شده است. این فیلم در مورد یک کمپ تابستانی تئاتر به نام آدیرونداکتس است که بنیانگذار محبوب آن، جوئن (امی سداریس)، درست قبل از شروع کمپ دچار اورژانس پزشکی می‌شود و به کما می‌رود. نمایش باید ادامه یابد، بنابراین پسر جوئن، تروئ (جیمی تاترو)، وارد می‌شود تا در کمپ با گروه کارکنان ثابت مادرش کار کند، که شامل آموزگاران تئاتر/دوستان صمیمی/کمپ‌روهای سابق آموس (پلات) و ربکا-دایان (گوردون)، مربی رقص سخت‌گیر کلایو (ناتان لی گراهام)، مدیر لباس شیک گیگی (اوون تیله) و مدیر صحنه مهربان گلن (گالین) می‌شود. معلم سال اول، جنت (ایو ادیبری)، به وضوح تجربه مبارزه، ژونگلینگ و جاستینگ را که در رزومه خود ادعا کرده بود، ندارد، اما کمپ‌روها، که همه بچه‌های تئاتر مشتاق هستند، فقط می‌خواهند اجرا کنند. چند نمایش در طول تابستان روی صحنه می‌رود، اما تولید اصلی، نمایش موزیکال اصلی آموس و ربکا-دایان به عنوان ادای احترام به جوئن است. در حالی که بچه‌ها برای نمایش‌های مختلف تست می‌دهند، کمپ به طور مخفیانه با خطر توقیف مواجه می‌شود -- و بدتر از آن، فرصت یکی از معلمان برای پیوستن به یک تولید حرفه‌ای.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی درباره بچه‌های هنرمند در مدرسه و اردوگاه‌ها صحبت کنند. کدام یک از این برنامه‌ها مورد علاقه شماست؟ اردوی تئاتر چطور است؟
• در این فیلم به بررسی کنایه‌ها و تعابیر جنسی و همچنین شوخی‌های دوپهلو بپردازید. آیا این شوخی‌ها خنده‌دار هستند؟ چه زمانی مناسب است که کودکان و نوجوانان نقش بزرگسالان را بازی کنند و چه زمانی مناسب نیست؟
• فیلم چه تصویری از اردوهای هنری به شما می‌دهد؟ آیا نمایش واقع‌گرایانه‌ای از اردوهای نمایشی است؟
• نظر شما در مورد موزیکال اصلی که شخصیت‌ها در فیلم خلق می‌کنند چیست؟ آیا فیلم باعث می‌شود بخواهید حرفه‌ی هر یک از این بازیگران جوان با استعداد را دنبال کنید؟

کمپ تئاتر یک مستند طنز در مورد یک برنامه نمایشی تابستانی فشرده است. انتظار مراجعات و شوخی‌های زیادی در مورد موزیکال‌های برادوی و اینکه آیا بازیگران کودک می‌توانند به‌طور باورپذیری نقش کارگران جنسی بزرگسال، مصرف‌کنندگان مواد مخدر یا شخصیت‌های جذاب را بازی کنند، وجود دارد. گاهی اوقات زبان تند و تیزی (هم در گفتگو و هم در ترانه) وجود دارد، از جمله چند مورد استفاده از کلمات «لعنتی»، «خر»، «احمق»، «لعنتی» و غیره. یک قطعه موسیقی به مصرف کوکائین یک زن اشاره می‌کند و بینی غول‌پیکری را نشان می‌دهد که کوکائین را استنشاق می‌کند (نوعی پارچه سفید از سوراخ بینی بیرون می‌آید). خشونت زیادی فراتر از مبارزه روی صحنه، یک سیلی و داستان چارچوب در مورد مدیر کمپ که دچار تشنج می‌شود و در کما قرار می‌گیرد، وجود ندارد. کارکنان بزرگسال کمپ در مورد علاقه قبلی یک شخصیت به بازیگر دیگری صحبت می‌کنند، و مردی در مورد زنی «داغ» صحبت می‌کند و با زنی دیگر معاشقه می‌کند. بازیگران متنوع هستند و داستان - در حالی که بسیار شوخ‌طبعانه است - نشان می‌دهد که کمپ‌های هنری می‌توانند مکان‌های امن و خوشامدگویی برای کودکان باشند. این فیلم بر اساس یک فیلم کوتاه نوشته و کارگردانی شده توسط دوستان دوران کودکی/بازیگران مولی گوردون، نیک لیبرمن و بن پلات (همراه با نامزد پلات و ستاره برادوی نوح گلویین) است، این فیلم هم حاصل عشق و هم ادای احترام به هر کسی است که به کمپ هنری رفته است و به کمپ‌کنندگان اجازه می‌دهد تا خود واقعی و عاشق نمایش باشند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

پلَت و گوردون ادای احترام (و تقلید) جالبی به دوره‌های تابستانی نمایشی می‌کنند که برای طرفداران موزیکال و کمدی‌های کمپ مناسب است. زیرژانر فیلم‌های کمپ تابستانی لذت خاصی دارد، چون معمولاً به اندازه‌ی مشاوران و کارکنان عجیب و غریب به نوجوانان مشتاق و نوجوانان کمپ توجه می‌کنند، و کمپ تئاتر هم استثنا نیست. برای هر کودکی که امیدوار است در حس بعدی برادوی انتخاب شود، کارمندی وجود دارد که چشم‌انداز شغلی‌اش خیلی بالاتر از سرگرمی‌های کشتی‌ها یا تئاترهای منطقه‌ای و محلی نیست. گوردون و پلت به عنوان ربکا-دایان و آموس، دوستی به‌شدت وابسته و خنده‌دار را به نمایش می‌گذارند. ادبیری (همبازی نامزدِ جایزه‌ی امیِ گوردون در سریال خرس) در نقش کوچکِ حامیِ خود به عنوان کارمندی که رزومه‌اش را پر می‌کند، بسیار خوب ظاهر می‌شود. تاتر، که حرفه‌اش را با بازی در نقش شخصیت‌های گی‌مانند و بی‌خبر ساخته است، به‌خوبی در نقش تروِی، پسرِ خوب‌نیت اما مشت‌خوریِ جُوان، بازی می‌کند. گراهام و تایل با بازی‌های خنده‌دار و صحنه‌دزدی، و گالِوین به عنوان مدیر صحنه‌ی فروتن اما تهدیدی سه‌گانه، درخشان ظاهر می‌شود.بچه‌ها واقعاً خیلی بامزه هستند. یکی از شخصیت‌های جوان با دو پدر همجنس‌گرا باید با هویت دگرجنس‌گرا و ورزشکار بودن خود کنار بیاید. در یکی از به‌یادماندنی‌ترین صحنه‌های فیلم، دختری به خاطر استفاده از «چوب اشک» برای کمک به گریه کردن در صحنه مورد سرزنش قرار می‌گیرد. (این کار به نوعی دوپینگ است، درست مثل لنس آرمسترانگ، و ربکا-دایان و آموس با وحشت از تلاش بی‌پروا دختر برای تقلب در هنر بازیگری، بر این موضوع اصرار دارند.) یک زیرداستان دربارهٔ امور مالی کمپ تقریباً غیرضروری است، زیرا نمایش اصلی اینجاست. آسان است که کل این فیلم را به عنوان یک پروژه خویشاوندسالاری/خودشیفتگی رد کنیم، زیرا پلات، گوردون و لیبرمن - که از کودکی دوستان یکدیگر بوده‌اند - همه والدینشان تهیه‌کننده، کارگردان، بازیگر و نویسنده هستند. اما در حالی که درست است که احتمالاً یک گروه دوستان کمتر مرتبط نمی‌توانستند چنین فیلمی را بسازند، این واقعیت آن را حتی جالب‌تر هم می‌کند. این بازیگران جوان ممکن است هرگز به اجرای نمایش‌های فصلی منطقه‌ای مانند شخصیت‌هایشان تن ندهند، اما این موضوع علاقه و محبتی که برای شخصیت‌های پرتلاش و عاشق درام خود دارند را کم نمی‌کند - یا بازیگران جوانی با رویاهای بزرگ که شخصیت‌هایشان در آدیرونداکتس با آنها احاطه شده‌اند. این صداقت شخصیت‌هاست که فیلم را به شیوه‌ای شیرین و نه بدجنسانه، خنده‌دار می‌کند، زیرا حتی برای بچه‌ها و بزرگسالانی که هرگز به برادوی راه پیدا نمی‌کنند، نمایش باید ادامه داشته باشد.