مدل‌های نیویورک

ام‌اس‌ان‌بی‌سی مستند سریالی مدل‌های نیویورک، بینندگان را به پشت صحنه یک آژانس مدلینگ در شهر نیویورک می‌برد و نگاهی به روزمرگی‌های واقعی صنعت مد و زیبایی، با ترکیبی از شکوه و خستگی می‌اندازد. این مجموعه بر روی آژانس کوچکی به نام کیو منیجمنت تمرکز دارد و چند مدل را در جلسات انتخاب، عکاسی و ماجراجویی‌های شبانه دنبال می‌کند. مصاحبه‌های اختصاصی با مدل‌ها، همراه با تصاویری از زندگی داخل و خارج آژانس، رقابت آنها برای کار با برندهای معروفی مانند جی‌لو و مِیسی را به تصویر می‌کشد. این مجموعه با مصاحبه‌هایی با افراد دیگر در این صنعت، از جمله جف کولسرود، صاحب آژانس کیو منیجمنت و چند تن از کارکنانش، تکمیل می‌شود. بینندگان همچنین با چالش‌هایی که مدل‌ها با آن روبرو هستند آشنا می‌شوند، از ماریا، که قبلا در پرورشگاه بوده و تلاش می‌کند تا حد امکان پول در بیاورد، شاید به قیمت سلامتی‌اش، تا سابرینا، مدل باتجربه‌ای که اعتراف می‌کند گاهی احساس می‌کند مثل یک "آویز لباس" است و به دنبال یک راه خلاقانه‌تر برای ابراز وجود است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دنیای مدلینگ صحبت کنند. استانداردهای مدلینگ چگونه با دنیای واقعی متفاوت است؟ کدام یک با ارزش‌تر است - زیبایی درونی یا ظاهری؟ چرا؟ چگونه فراوانی مدل‌های لاغر بر ادراک مردم از بدن‌های سالم و جذاب تأثیر می‌گذارد؟ و در این مورد، چه کسی تعیین می‌کند که زیبایی چگونه تعریف می‌شود؟ همچنین، جذابیت مدل بودن در چیست؟ تماشای این نمایش به شما حس متفاوتی از مدل بودن می‌دهد؟ یک مجموعه واقعیت‌محور مانند این چه پیامی را به نوجوانان و جوانان منتقل می‌کند؟

والدین باید بدانند که این مجموعه مستند از نگاه یک فرد درونی صنعت، به مدل‌ها و آژانس‌های آنها می‌پردازد. چون شامل ترکیبی از جنبه‌های جذاب و خسته‌کننده مرتبط با مدلینگ است، این مجموعه تصویری واقع‌گرایانه از کار مدلینگ ارائه می‌دهد. در این مجموعه درباره اندازه بدن، اختلالات خوردن و رفتارهای مخرب بحث می‌شود و همچنین تصاویری از مدل‌هایی که سیگار می‌کشند، الکل می‌نوشند و لباس‌های بسیار کم می‌پوشند (در حین کار) وجود دارد. بینندگان مدل‌هایی را می‌بینند که در حالت‌های تحریک‌آمیز قرار می‌گیرند و از آنها درباره سایز سوتین و دیگر اندازه‌های فیزیکی سوال می‌شود.

برخلاف بسیاری از برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی، شرکت‌کنندگان در مدل‌های نیویورک وانمود نمی‌کنند که دوربین وجود ندارد؛ در عوض، با آن تعامل دارند، گاهی به سوالاتی که از پشت دوربین پرسیده می‌شود پاسخ می‌دهند و گاهی هم با آن شوخی می‌کنند. به همین دلیل، احساس صحنه‌پردازی که معمولا در برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی وجود دارد، خوشبختانه در این برنامه وجود ندارد. و اگرچه دیدگاهی که از درون صنعت ارائه می‌شود به طور قابل درکی طرفدار مدلینگ است، این مجموعه به واقعیت‌های سخت‌تر زندگی مدلینگ نیز می‌پردازد، از محدودیت‌های سنی و نوع بدن در کسب‌وکار مدلینگ تا وسوسه‌های شب‌نشینی و رفتارهای ناسالم. موضوعاتی مانند اختلالات خوردن، اگرچه تمرکز اصلی برنامه نیستند، به صراحت مورد بحث قرار می‌گیرند. مدل‌ها صادقانه در مورد وزن خود صحبت می‌کنند و معمولا دیدگاه‌های مثبتی در مورد بدن خود دارند؛ یکی از آنها حتی اعتراف می‌کند که بدن او فقط یک قرعه‌کشی خوش‌شانس از بانک DNA است و هیچ ارتباطی با کار سخت ندارد.والدین نوجوانانی که به تماشای مدل‌های نیویورک می‌پردازند، ممکن است بخواهند به این نکته اشاره کنند که نظرات ارائه‌شده در مورد نوع بدن، جذابیت، اختلالات خوردن و غیره، از افرادی است که درآمدشان به صنعت مدلینگ وابسته است. درحالی‌که بینندگان هیچ دلیلی برای شک به دروغگویی یا فریبکاری آن‌ها ندارند، دیدگاه‌هایشان لزوماً شامل تحقیقات یا نظرات دیگری در مورد تأثیر صنعت مدلینگ بر زنان به‌طورکلی نیست. برخی آمار و ارقام عینی در پایین صفحه نمایش ارائه می‌شود، مانند تفاوت بین وزن متوسط مدل‌ها (۱۱۰) و وزن متوسط زنان آمریکایی (۱۶۴)، که ممکن است به آغاز بحث کمک کند.