راه رفتن در حالی که سیاه‌پوستی: ل.و.ع. پاسخ است.

در مستند پیاده‌روی سیاهان: عشق جواب است، بسیاری از سیاه‌پوستان از تجربیات خود در مورد بدرفتاری و رفتار ناعادلانه پلیس می‌گویند. برخی از آنها به‌خاطر نژادشان مورد ظن و سوءظن قرار گرفتند، برخی دیگر کتک خوردند، به‌طور غیرقانونی به زندان انداخته شدند، تهدید شدند، مسخره شدند، شکنجه شدند، کتک خوردند و به‌طور ناعادلانه زندانی شدند. افسران پلیس همچنین دیدگاه و شهادت خود را در مورد رفتارهای نژادپرستانه و مشکل‌ساز، مدیریت و سیاست‌های پلیس ارائه می‌دهند. برخی از افسران داستان‌هایی از امید و تغییر را روایت می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت پلیس صحبت کنند. به دلیل اینکه مستند قدم زدن در حال سیاه بودن: عشق جواب است قبل از قتل جورج فلوید و جنبش جان سیاهان مهم است ساخته شده، فکر می‌کنید اگر بعد از این اتفاقات ساخته شده بود، این مستند چگونه متفاوت بود؟
• در این فیلم، زمان زیادی به دیدگاه‌ها و تجربیات افسران پلیس و افسران سابق پلیس اختصاص داده شده است. این موضوع چگونه به انتقال پیام فیلم کمک می‌کند؟
• چگونه گفتمان ملی در مورد پلیس، خشونت پلیس و نژادپرستی از سال ۲017 تاکنون تغییر کرده است؟ به عنوان مثال، قبل از قتل جورج فلوید و جنبش جان سیاهان مهم است، افراد زیادی خواهان کاهش بودجه بخش‌های پلیس نبودند، از جمله این مستند. اما اگر قرار بود دنباله‌ای برای آن ساخته شود، فکر می‌کنید در مورد موضوع کاهش بودجه بخش‌های پلیس چه نظری می‌داد؟

والدین باید بدانند که مستند قدم زدن در حال سیاه بودن: لاو پاسخ است، درباره خشونت پلیس، نژادپرستی سیستماتیک و نهادینه‌شده‌ای است که رابطه پلیس و جامعه را فاسد کرده و اثرات زیان‌بار، مضر و ناعادلانه‌ای برجای گذاشته است. یک مونتاژ اولیه از خشونت پلیس، تصاویر واقعی متعددی از موارد مختلف خشونت پلیس علیه سیاه‌پوستان را نشان می‌دهد، که در آن سیاه‌پوستان به ناحق توسط پلیس آسیب می‌بینند، کتک می‌خورند، از ماشین‌ها پرت می‌شوند، به زمین انداخته می‌شوند، با آنها کشتی گرفته می‌شود و محدود می‌شوند. برخی از تصاویر، پلیس را نشان می‌دهد که زانو روی گردن مردان سیاه‌پوست گذاشته و آنها بارها و بارها فریاد می‌زنند "نمی‌توانم نفس بکشم" درست مانند جورج فلوید. برخی از تصاویر همچنین موارد مختلفی را نشان می‌دهد که پلیس به سمت سیاه‌پوستانی که دست‌هایشان بالا است، یا در حال فرار برای نجات جان خود هستند، یا بی‌دفاع روی زمین افتاده‌اند، شلیک می‌کند. این مستند تأیید می‌کند و به صدای بسیاری از سیاه‌پوستان و جوامع سیاه‌پوست (و همچنین دیگر افراد و جوامع رنگین‌پوست) که از پلیس وحشت دارند، توجه می‌کند. این مستند که در سال 2017 منتشر شد، لحنی امیدوارانه دارد و مواردی از پلیس‌ها، روانشناسان و معلمانی را نشان می‌دهد که برای تغییر احساسات مردم نسبت به پلیس و همچنین احساسات پلیس نسبت به جوامعی که خدمت می‌کنند، تلاش می‌کنند. این فیلم داستان‌های متعددی از خشونت پلیس، نژادپرستی سیستماتیک و رفتار ناعادلانه را به تصویر می‌کشد. بخشی از پیام این فیلم، آموزش و ترویج عشق به صورت یک مخفف است: "L" به معنای "یادگیری درباره مردم و جوامع" است، "O" به معنای "باز کردن قلب‌هایمان و همدلی" است، "V" به معنای "داوطلب شدن برای بخشی از راه‌حل" است، و "E" به معنای "توانمندسازی دیگران" است. هیچ زبانی تند و تیزی در فیلم وجود ندارد، اما موارد زیادی از خشونت وجود دارد. همچنین در فیلم به نرخ بالای خودکشی در میان افسران پلیس و اینکه آنها تشویق نمی‌شوند به روانشناس مراجعه کنند، درباره احساساتشان صحبت کنند یا ضعفی نشان دهند، پرداخته می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

خوشبختانه، این مستند به‌خوبی ساخته شده و به‌طور عمده به این دلیل است که سعی نمی‌کند کاری پیچیده انجام دهد. مستند قدم زدن در حالی که سیاه‌پوستی: پاسخ عشق است، در آنچه سعی در انجام آن دارد، بسیار صریح است. اول، به‌طور قاطع و بدون تردید ثابت می‌کند که مشکلی وجود دارد و اگر نتوانید این واقعیت را بپذیرید، پس به سادگی از روی عمد به آن کور هستید. داستان‌های شخصی و شهادت‌ها، هم از بازماندگان خشونت پلیس و هم از خود افسران پلیس، تجربیات خود را به اشتراک می‌گذارند، اغلب با اثری دل‌شکسته. اگر چیزی باشد، مردم باید این نوع پروژه‌های حقیقت‌گویی و صدای خود را تماشا کنند، حتی اگر فقط برای نشان دادن و یادآوری به مردم باشد که پلیس در سراسر کشور به شیوه‌های مختلف جان سیاه‌پوستان را می‌گیرد. افسران پلیس سیاه‌پوستان را به قتل می‌رسانند، بی‌گناهان را به ناحق به زندان می‌فرستند، پروفایل نژادی می‌سازند، به محله‌های فقیر می‌روند تا تعداد دستگیری‌هایشان را بالا ببرند، سیاه‌پوستان را کتک می‌زنند، محدود می‌کنند و آزار می‌دهند زیرا آنها را به‌عنوان انسان نمی‌بینند، و بسیاری از افسران پلیس در مورد نژادپرستی، رفتار و اشتباهات خود دروغ می‌گویند. بنابراین، بله، مشکلی وجود دارد. دوم، فیلم به لحنی از امید و مثبت‌گرایی تغییر می‌کند که عالی است، اما این دیدگاه همچنین این مستند را به روز می‌کند، زیرا سه سال قبل از قتل جورج فلوید و جنبش جان سیاه‌پوستان مهم است ساخته شده است. بنابراین، اگرچه پیام این فیلم از سال ۲۰۱۷ امیدوارانه است، از آن زمان، به‌طور قابل‌توجهی، مردم فقط عصبانی‌تر، کمتر به پلیس اعتماد دارند و خواستار قطع بودجه آشکار بخش‌های پلیس در سراسر کشور هستند. بنابراین، پیام امیدوارانه این فیلم مبنی بر اینکه پلیس را به انجام آنچه که باید انجام دهند وادار کند تا مردم بتوانند دوباره به آنها اعتماد کنند، کمی بی‌اثر است.سوال دیگری که پاسخ به آن دشوار است این است که چگونه فیلمی مثل این می‌تواند ذهن کسی را که اساسا وجود مشکل را رد می‌کند، تغییر دهد. احتمالا نمی‌تواند، اما حداقل می‌توان مستنداتی مثل این را به نوجوانان و جوانان بزرگ‌تر نشان داد که از تاریخ بی‌اطلاع هستند و/یا در جوامع عمدتا سفیدپوست زندگی می‌کنند. این فیلم همچنین به پلیس (حداقل پلیس‌های خوب که مشکل را می‌پذیرند و خواهان تغییر هستند) صدایی می‌دهد، و بسیاری از افسران پلیس و افسران سابق پلیس که در فیلم مصاحبه شده‌اند، الگوی یک افسر پلیس خوب را به نمایش می‌گذارند.