تنفس کنید.

BREATHE بر روی دو مرد و تلاش‌هایشان برای رسیدن به خواسته‌هایشان تمرکز دارد. کابیر، افسر پلیس بمبئی، توسط مرگ دخترش آزار می‌بیند و برای کنار آمدن با این موضوع به الکل روی آورده است، در حالی که دنی مربی فوتبال دبیرستان، بیوه اما شاد است و پسر جوانی به نام جاش دارد که از فیبروز کیستیک رنج می‌برد. وقتی دنی متوجه می‌شود که پسرش فقط شش ماه دیگر زنده است و به دلیل گروه خونی نادرش احتمال یافتن اهداکننده عضو وجود ندارد، تصمیم می‌گیرد تا اهداکنندگان عضو را بکشد تا نام جاش در لیست دریافت‌کنندگان عضو بالا برود. در حالی که کابیر شروع به تحقیق در مورد سری قتل‌هایی می‌کند که توسط دنی انجام شده است، فقط مسأله‌ای زمان است تا این دو مرد با هم روبرو شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اهدای عضو صحبت کنند که در مرکز داستان فیلم قرار دارد. آیا فکر می‌کنید افراد باید اعضای بدن خود را اهدا کنند؟ چرا یا چرا نه؟
• آیا ما باید دنی را دوست داشته باشیم؟ آیا او یک شخصیت همدل است یا یک شرور؟ اگر شما در موقعیت او بودید چه کاری انجام می‌دادید؟
• دنی و کبیر چگونه با احساس گناه خود کنار می‌آیند؟ راه‌های سالم برای پردازش احساسات پیچیده چیست؟

والدین باید بدانند که فیلم «تنفس» یک داستان جنایی در هند است که با موضوعات سنگین و جدی سروکار دارد: بیماری لاعلاج، مرگ کودک، الکلیسم، احساس گناه، پشیمانی و قتل. بازی‌های بازیگران محکم و قوی است، اما به‌عنوان یک فیلم هندی، تمام دیالوگ‌ها زیرنویس شده‌اند که ممکن است برای همه مناسب نباشد. نوجوانان بالغی که نسبت به این موضوعات حساس نیستند، یک کاوش تاریک از حد و مرزهایی که یک والد برای محافظت از فرزندش می‌رود و عمق سقوطی که در صورت شکست تجربه می‌کند، خواهند دید. این فیلم همچنین نکات جالبی در مورد اهدای عضو مطرح می‌کند که خانواده‌ها می‌توانند با نوجوانان خود در مورد آن بحث و گفتگو کنند.

سریالی با ساخت و بازی‌های خوب و روایت گیرا، که داستانی جنایی با ریتم تند است و در عین حال زمان زیادی را به پرورش شخصیت‌های اصلی اختصاص می‌دهد. سازندگان سریال نفس می‌دانند که با موضوع سنگینی سر و کار دارند و آن را با جدیتی که شایسته‌اش است، روایت می‌کنند و هرگز اجازه نمی‌دهند به سمت سوءاستفاده یا ملودرام کشیده شود. اگرچه قبلا هم پلیس‌های پریشان و پدران درمانده را دیده‌ایم، اما در این اجرا کیفیتی منحصربه‌فرد وجود دارد که از تکراری شدن سریال جلوگیری می‌کند. این سریال در همه‌ی جنبه‌ها کامل نیست؛ برخی از فلش‌بک‌ها کمی اغراق‌آمیز هستند و چند حفره‌ی داستانی ممکن است باورپذیری را به چالش بکشند (مثلا، دانی چقدر می‌تواند از کارش غیبت کند تا با دقت قربانیان خود را تعقیب کند و قتل‌های اغلب پیچیده‌شان را برنامه‌ریزی کند؟)، اما داستان به قدری جذاب است که تعلیق داوطلبانه‌ی عدم باور شما را به دست می‌آورد.