بی‌نقص

در لندن امروزی، یک خبرنگار جوان لورا کوئین (دیمی مور) را در مورد تجربه‌اش به عنوان یک مدیر زن در دهه ۶۰ در دنیای فروش و معاملات الماس که تحت سلطه مردان بود، مصاحبه می‌کند. لورا یک الماس به اندازه تخم مرغ مرغ را روی میز می‌گذارد؛ سپس فیلم به گذشته برمی‌گردد، جایی که پیشرفت او در نردبان سازمانی به دلیل جنسیتش متوقف شده است -- و در آنجا، نظافتچی مهربان آقای هابز (مایکل کین) یک پیشنهاد غیرمعمول مطرح می‌کند. او پیشنهاد می‌دهد موقعیت و امتیازات لورا را با دسترسی خود به ساختمان ترکیب کنند -- با هدف برداشتن تنها چند الماس از گاوصندوق‌های زیرزمینی. این یک برنامه ساده است... اما، البته، اوضاع طبق برنامه پیش نمی‌رود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد منطق کنجکاوانه بسیاری از فیلم‌های سرقت بحث کنند - آیا واقعاً دو اشتباه می‌تواند یک درست را ایجاد کند؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد تبعیض جنسی در محل کار، گذشته و حال، و همچنین مسائل طبقه اجتماعی، سرمایه‌داری و مصرف‌گرایی (فیلم را به عنوان ترکیبی از 9 تا 5 و اقیانوس یازده، در لندن دهه 60 تصور کنید) صحبت کنند. آیا درست است که هابز برای کارفرمایش نامرئی است؟ یا اینکه لورا به طور مرتب از ارتقای شغلی بازمی‌ماند؟ همچنین، چرا فیلم‌های سرقت/دزدی - که معمولاً شامل طرح‌های پیچیده و دقیق برای دزدی هستند - اینقدر جذاب و محبوب هستند؟

والدین باید بدانند که اگرچه این درام سرقت مربوط به دهه ۶۰ از نظر محتوا نسبتا ملایم است (به جز سیگار کشیدن و نوشیدن مداوم که برای تداعی دوره‌ای قدیمی‌تر طراحی شده است)، احتمالا برای بیشتر کودکان جذاب نخواهد بود. پیام این فیلم دو لبه شمشیر است: تبعیض جنسی و طبقاتی از بین می‌رود... از طریق فعالیت‌های مجرمانه. همچنین بحث گسترده‌ای در مورد این موضوع وجود دارد که آیا شخصیت مور از «خوشبختی» (یک رابطه، بچه و غیره) برای موفقیت در تجارت خود چشم‌پوشی می‌کند یا خیر، و همچنین مطالب زیادی در مورد تجارت کثیف اشیای زیبا وجود دارد — اینکه الماس توسط فقرا استخراج می‌شود و به ثروتمندان فروخته می‌شود. با این حال، این فیلم تقریبا هیچ محتوای جنسی ندارد و استفاده از الفاظ زشت نیز در آن کم است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلم FLAWLESS یک فیلم سرقت کاملاً خوب است که توسط دستگاه فریم و درس اخلاقی اطراف آن تضعیف می‌شود. گریم ناشیانه پیر شدن مور حواس‌پرتی ایجاد می‌کند و پیام نهایی فیلم احساس می‌شود که به زور به آن اضافه شده و اضافی است. بهترین چیز در فیلم کین است؛ چه کسی می‌توانست تصور کند که یکی از بازیگران بزرگ سینما در اواخر دوران حرفه‌ای خود به چنین بازیگری ظریف و زیرک تبدیل شود؟ مور نیز خوب است - در صحنه‌های دهه 60، لورا ترکیبی از استحکام و آسیب‌پذیری دارد و در حالی که در هوا نشانی از رمانتیک وجود دارد وقتی که محقق خوش‌قیافه آقای فینچ (لمبرت ویلسون) در مورد سرقت سؤال می‌کند، مور به شخصیت خود تعریف می‌شود، نه به مردان اطرافش.مایکل رادفورد کارگردان با مهارت و خونسردی صحنه‌های سرقت را می‌گیرد؛ و این واقعاً حیف است که او صحنه‌های امروزی دست و پا چلفتی و نامناسب ادوارد ای. اندرسون نویسنده را حذف نکرد که در ابتدای فیلم و انتهای آن قرار گرفته‌اند. این صحنه‌ها در تضاد با صحنه‌های قدیمی و جذاب مور و کین قرار دارند که در آن‌ها شراکت بعید و ناپایدار این دو در جرم و جنایت به تصویر کشیده شده است. سبک فیلم با دود و لباس‌های پشمی کلاسیک بسیار جذاب است، اما بهترین دلیل برای تماشای فیلم عملکرد عالی مایکل کین در نقش هابز است.