سه دقیقه آغوش

در آغوش سه دقیقه‌ای مستندی است که در مرز آمریکا و مکزیک در ماه مه سال ۲۰۱۸ فیلمبرداری شده است، زمانی که خانواده‌های جدا افتاده در دو سوی مرز منتظر لحظه‌ای کوتاه برای دیدار با عزیزانی بودند که سال‌ها بود ندیده بودند. موسیقی دل‌خراشی این لحظه کوتاه از دیدار را همراهی می‌کند و به همسران اجازه می‌دهد یکدیگر را در آغوش بگیرند، به والدین اجازه می‌دهد فرزندان خود را در آغوش بگیرند و به خواهر و برادرها و عمو و عمه‌ها و دایی و خاله‌ها اجازه می‌دهد دوباره با هم ارتباط برقرار کنند. در این مستند، کلمات کمی به زبان اسپانیایی و با زیرنویس انگلیسی وجود دارد تا چهره‌های غمگین، اشک‌ها و آغوش‌ها برای خودشان صحبت کنند. در انتهای فیلم، نام گروهی که این رویداد را سازماندهی کرده بود به طور خلاصه نمایش داده می‌شود، شبکه مرزی برای حقوق بشر، سازمانی مستقر در تگزاس که برای اصلاحات مهاجرتی و پیگیری موارد سوءاستفاده از مهاجران توسط دولت فدرال آمریکا تلاش می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایلی که برخی کشورها سیاست‌های مهاجرتی سختگیرانه‌ای دارند، صحبت کنند. آیا می‌توانید دلایلی برای وجود چنین سیاست‌هایی را تصور کنید؟
• آیا فکر می‌کنید برای مشکلی که در «سه دقیقه آغوش» به تصویر کشیده شده، راه‌حلی وجود دارد، یا اینکه فکر می‌کنید افراد انتخاب‌هایی داشته‌اند و فقط باید با عواقب آن کنار بیایند؟
• چرا فکر می‌کنید افرادی از کشورهای فقیرتر مایل به مواجهه با خطر و تهدیدهای امنیتی هستند تا به ایالات متحده بیایند؟

والدین باید بدانند که آغوشی سه دقیقه‌ای، مستندی است از رویدادی غیرمعمول در سال ۲۰۱۸ که به مردم در دو سوی مرز بین ال‌پاسو، تگزاس و سیوداد خوارز در مکزیک اجازه می‌داد تا با نظارت عبور کرده و چند دقیقه‌ای را با اعضای خانواده خود سپری کنند. والدین، کودکان و دیگر اعضای خانواده که در برخی موارد سال‌ها از هم جدا شده بودند، برای مدت کوتاهی در آفتاب سوزان با هم دیدار می‌کنند و آغوش‌های گرم، روش اصلی جشن، سوگواری و ارتباط است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این مستندِ شیرین و تلخِ دیدارِ دوباره، قطعاً تجربه‌ای تأثیرگذار برای خانواده‌ها خواهد بود. اوراردو گونزالس، کارگردانِ «آغوشی سه دقیقه‌ای»، به درستی انتخاب کرد که از مسیرِ سوژه‌هایش فاصله بگیرد، کسانی که در دیدارهای ساده‌شان، درام، احساسات، خنده و اشک بیشتری نسبت به اکثر فیلم‌هایی که سه برابر طول آن‌ها بود، به نمایش گذاشتند. این فیلم به زیبایی فوریت، شادی و در نهایت غم این نمایش‌های بزرگِ عشق و محبت را به تصویر می‌کشد. اشک‌های شادی به اشک‌های غم تبدیل می‌شوند، زیرا همه طرف‌ها به جز نوزادانِ کوچک می‌دانند که به طرف‌های مقابل خود بازمی‌گردند و شاید دیگر عزیزان خود را نبینند.فیلم بدون روایت رسمی، موفق به انتقال این مفهوم می‌شود که همه انسان‌ها یکسان هستند. در اینجا اعضای جامعه لاتین مورد مشاهده قرار می‌گیرند، اما به راحتی می‌توان آن‌ها را با افرادی از گروه‌های دیگر با ویژگی‌های متمایز کننده جایگزین کرد، مانند گروه‌بندی بر اساس مذهب، قومیت، زبان، رنگ پوست، گرایش جنسی، یا موقعیت اقتصادی، و بدون شک اعمال و احساسات آن‌ها نیز یکسان خواهد بود.