سال یائو

یکی از دوستان یائو مینگ می‌گوید: «انتقال از چین به ایالات متحده مثل تولد دوباره است. شما باید همه چیز را از نو یاد بگیرید.» سال یائو این فرایند گاهی دشوار را به تصویر می‌کشد و سال اول یائو در ان‌بی‌ای را از نگاه مترجم منصوب هوستون راکتس او، کالین پاین ۲۸ ساله، به نمایش می‌گذارد. یائو که در درفت ۲۰۰۲ انتخاب اول بود، بلافاصله تحت فشار قرار گرفت، زیرا انتظار می‌رفت نه تنها نماینده تیم جدیدش باشد، بلکه نماینده هم‌وطنانش در چین هم باشد؛ از او انتظار می‌رفت که به نوعی سفیر حسن نیت برای لژیون طرفداران بسکتبال در سراسر جهان باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سختی یادگیری زبان جدید یا قرار گرفتن در فرهنگ جدید صحبت کنند. همچنین می‌توانند در مورد فراز و نشیب‌های شهرت و یا فشارهایی که یک ستاره ورزشی با آن مواجه است، صحبت کنند. از ستاره ورزشی انتظار می‌رود که در زمین بازی عملکرد خوبی داشته باشد (به عبارتی، سخت تلاش کند تا در شرایط عالی قرار بگیرد و شوت‌ها و پاس‌ها را تمرین کند) و همچنین هواداران را راضی نگه دارد و در رویدادهای تبلیغاتی شرکت کند. آیا چنین شهرت و ثروتی ارزش این همه زحمت را دارد؟

والدین باید بدانند که این مستند بر روی بازیکن فوق‌العاده محبوب بسکتبال، یائو مینگ، تمرکز دارد که سازگاری اولیه او با فرهنگ آمریکا شامل عادت کردن به زبان، عادات و انتظارات جدید است. بسیاری از کودکان به داستان او علاقه‌مند خواهند شد، به‌خاطر اینکه ماشین بازاریابی این فیلم بسیار موفق است (پیراهن‌ها، پوسترها و سایر کالاهای یائو همه‌جا هستند). خانواده‌ها باید آگاه باشند که فرضیه فیلم، ادغام یائو در فرهنگ تجاری آمریکا است: او به نوعی خودش تبدیل به یک برند می‌شود، درحالی‌که کامپیوترهای اپل یا نوشابه‌های گازدار می‌فروشد. این موضوع که یائو فروشنده‌ای بزرگ، ورزشکاری خوب و فرزندی وفادار به والدینش است، که در سال اول حضورش در هیوستون با او زندگی می‌کنند، کمک می‌کند. الفاظ زشت ملایمی (از هم‌تیمی‌های یائو) وجود دارد و صحنه‌های بازی می‌توانند شدید باشند (فقط به‌خاطر اینکه بسکتبال حرفه‌ای شامل برخی از خشونت و تماس بدنی است). برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

بچه‌ها، به‌خصوص آن‌هایی که طرفدار ورزش هستند یا از کشوری دیگر به اینجا آمده‌اند، این مستند را جالب خواهند یافت. پدر و مادر یائو (که در چین بسکتبالیست بودند) با او از شانگهای به اینجا آمدند. او جوان ۲۲ ساله‌ای بود که به بلوغ فکری رسیده بود، اما با خواسته‌ها و انتظاراتی از سوی گروهی از افراد مواجه شد که هنوز آن‌ها را به‌خوبی نمی‌شناخت — مربیان، مربی‌های بدنساز، هم‌تیمی‌ها، فیزیوتراپ‌ها و روابط‌عمومی. فیلم، سازگاری‌های خوش‌خلقانه او را با زیاده‌روی‌های آشنای آمریکا، از جمله ماشین‌های بزرگ، مراکز خرید، طرفداران مشتاق و سر و صدای زیاد به تصویر می‌کشد. (پین می‌گوید: «فکر می‌کنم خرید کردن او را بیشتر از بازی کردن خسته می‌کرد.»)تمرکز فیلم بر یائو به دلیل عدم توانایی‌های روایی او محدود است. یائو قطعا بر قاب تسلط دارد (قد او 7 فوت و 6 اینچ است؛ تنها بازیکنی که به این قد نزدیک است شاکیل اونیل، رقیب حرفه‌ای مشهور یائو، با قد 7 فوت و 1 اینچ است). اما حتی در حالی که او از بقیه متمایز است، یائو تمایل به سکوت دارد؛ این باعث می‌شود تصمیم فیلمسازان برای کار کردن از طریق تجربیات (کوتاه‌تر) پاین منطقی به نظر برسد، زیرا او زمانی که یائو در زمین است یا تلاش می‌کند تا آمریکایی‌های پرحرف اطرافش را درک کند، به صورت کلامی پر می‌کند. (احتمالا فیلم بیش از حد به شات‌های واکنش پاین تکیه دارد در حالی که او بازی یائو را تماشا می‌کند -- در ابتدا نه چندان خوب -- انگار بینندگان نمی‌توانند بفهمند چگونه واکنش نشان دهند.) با این حال، دوستی آنها، حداقل درک پاین از آن، مرکز فیلم را تشکیل می‌دهد. و واضح است که یائو دوستی با قلب بزرگ و با انطباق خوب است.