یک سوپرمدل از من بسازید

MAKE ME A SUPERMODEL زیبایی بصری America's Next Top Model را با تجربه مشارکتی American Idol ترکیب می‌کند، اما بدون رضایت هر کدام. چهارده مدل، ترکیبی از زنان و مردان، در یک خانه شهری مجلل در شهر نیویورک با هم زندگی می‌کنند و برای یک قرارداد مدلینگ با یک آژانس برتر رقابت می‌کنند. در هر قسمت، مدل‌ها در عکس‌برداری و نمایش‌های مد با نظارت مجریان و سوپرمدل‌های سابق، نیکی تیلور و تایسون بکفورد، شرکت می‌کنند. مجریان، عکاسان، عوامل و طراحان، بدن، شخصیت، توانایی‌ها و جاه‌طلبی مدل‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهند. در پایان هر قسمت، بینندگان ضعیف‌ترین مدل را از میان سه نفری که توسط داوران انتخاب شده‌اند، حذف می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد حرفه مدلینگ و تاثیر تماشای مدل‌ها در تلویزیون صحبت کنند. چه چیزی در مورد مدل بودن جذاب است؟ فکر می‌کنید چه جنبه منفی در این حرفه وجود دارد؟ چگونه صنعت مدلینگ بر جامعه تاثیر می‌گذارد؟ آیا بعد از تماشای یک برنامه در مورد مدل‌ها، احساس متفاوتی در مورد بدن خودتان دارید؟ آیا متوجه می‌شوید که بدن افراد معمولی در مقایسه با مدل‌ها چقدر «عجیب» به نظر می‌رسد؟ این موضوع چه چیزی به شما می‌گوید؟

والدین باید بدانند که این برنامه واقعیت رقابتی اغلب شامل مدل‌های مرد و زن در مراحل مختلف برهنه‌گی می‌شود، و همچنین صحبت‌های مکرر در مورد جذابیت جنسی یا «انتقال جذابیت جنسی» است. مدل‌ها در حالت‌های تحریک‌آمیز قرار می‌گیرند، گاهی در ترکیب‌های مرد و زن که اعمال جنسی را القا می‌کنند. مجریان و عوامل برنامه به طور مداوم ظاهر مدل‌ها را مورد نقد قرار می‌دهند و گاهی به شدت بدن یا حرکات یک مدل را مورد انتقاد قرار می‌دهند. مجریان ظاهراً به موضوع سلامت اشاره می‌کنند، اما تأکید برنامه بر وزن و فرم بدن ممکن است مدل‌ها (و برخی بینندگان) را به سمت روش‌های ناسالم برای تغییر ظاهر خود سوق دهد. شرکت‌کنندگان ممکن است نسبت به یکدیگر انتقاد داشته باشند و اغلب در مورد رقابت صحبت کنند.

در حالی که فرمت این برنامه از جهات بسیاری شبیه به ANTM است، اما کمتر دستکاری شده است—چالش‌های پیچیده یا گفتگوهای احساسی اجباری وجود ندارد—اما در عین حال کمتر جذاب است. مدل‌های گاه به گاه با شخصیت جذاب یا حس شوخ‌طبعی خود، خود را متمایز می‌کنند، اما بیشتر آن‌ها در پس زمینه محو می‌شوند یا فقط ناامیدی دردناکی را به نمایش می‌گذارند. شاید به دنبال تزریق درام بیشتر به برنامه باشند، اما موضوعات احمقانه‌ای مانند وقتی که یکی از شرکت‌کنندگان از پوشیدن لباس زیر تنگ در روی صحنه امتناع می‌کند، بیش از حد کش داده می‌شوند.در مصاحبه‌های خصوصی، شرکت‌کنندگان اغلب در مورد رقابتی بودن و امیدشان به شکست دیگران صحبت می‌کنند. اگرچه این امر در این شرایط غریزی به نظر می‌رسد، اما حس بدی به شما می‌دهد. تمرکز بر تصویر بدن نیز نگران‌کننده است. در یک صحنه معمولی، رئیس یک آژانس مدلینگ در نیویورک به یک مدل می‌گوید که لگن او بزرگ است و باید مراقب آن باشد. یا به یک شرکت‌کننده گفته می‌شود که هنگام ملاقات با مشتریان گوش‌هایش را بپوشاند، زیرا بیرون زده‌اند. این انتقادها، به همراه صحنه‌های زیادی از مدل‌هایی که در لباس زیر می‌رقصند، تمرکز شدیدی بر ظاهر فیزیکی با لحنی نسبتا منفی ایجاد می‌کنند. نوجوانان هیچ درس مفیدی از این برنامه نخواهند گرفت.