ایوان هانسن عزیز

در فیلم عزیز ایوان هنسن، ایوان (بن پلات) که سال آخر دبیرستان است، سال تحصیلی را با دست شکسته آغاز می‌کند، تنها دوست خانوادگی‌اش جرد (نیک دودانی) است و از دور به زویی مَرفی (کیتلین دِور) علاقه‌مند شده است. ایوان که دچار اختلال اضطراب است، به عنوان بخشی از تمرینی که درمانگرش توصیه کرده، نامه‌هایی به خودش می‌نویسد که توسط دیگران امضا شده‌اند. وقتی همکلاسی ایوان، کانر مَرفی (کالتون رایان)، منزوی مدرسه -- و برادر زویی -- خودکشی می‌کند، خانواده مَرفی یکی از نامه‌های ایوان را نزد او پیدا می‌کنند و فکر می‌کنند که این آخرین یادداشت کانر است. باور اشتباه آنها درباره دوستی کانر و ایوان زمانی تقویت شد که کانر تنها کسی بود که روی گچ ایوان امضا کرده بود. ایوان در ابتدا می‌خواست حقیقت را به خانواده مَرفی بگوید، اما خانم مَرفی (امی آدامز) آنقدر خوشحال بود که می‌دانست کانر با یک دوست صمیمی مخفی مرده است که ایوان نتوانست اشتباه را برطرف کند. اما وقتی او و نیک ایمیل‌هایی بین کانر و ایوان جعل کردند، دروغ را به سطح دیگری بردند تا خانم مَرفی، آقای مَرفی (دنی پینو) و زویی بتوانند نگاهی به دوستی «کانر و ایوان» بیندازند. وقتی ایوان به خانواده مَرفی نزدیک‌تر می‌شود و از نزدیکی درک‌شده‌اش به کانر بهره‌مند می‌شود، دروغ‌هایش از کنترل خارج می‌شود و حتی مادر مجردش، هیدی (جولیان مور) را دستکاری روانی می‌کند. با نزدیک‌تر شدن ایوان و زویی از نظر رمانتیک و تأسیس یک پروژه خیریه به نام کانر توسط رئیس انجمن دانش‌آموزی (آماندلا استنبرگ) و درخواست از ایوان برای حضور در هیئت مدیره، وضعیت به‌طور فزاینده‌ای دستکاری‌کننده و غیرقابل دفاع می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه اقتباس فیلم سینمایی از نمایش موزیکال "عزیزم، ایوان هانسن" صحبت کنند. برای کسانی که با این موزیکال آشنا هستند، نظرتان در مورد تغییرات ایجاد شده چیست؟ چه چیزی بهتر از روی صحنه نمایش به تصویر کشیده شد و برعکس؟ دوست دارید چه موزیکال‌های دیگری به فیلم تبدیل شوند؟
• چگونه این فیلم خودکشی و پیامدهای آن را به تصویر می‌کشد؟ داستان چگونه مسائل سلامت روان را عادی جلوه می‌دهد؟ چه زمانی صحبت درباره سلامت روان اهمیت دارد، به ویژه اگر درباره دوست یا یکی از اعضای خانواده خود نگران هستید؟ چه منابعی برای کمک به کودکان و بزرگسالان وجود دارد؟
• در سراسر فیلم، ایوان چه درس‌هایی می‌گیرد؟ از نظر اخلاقی، دروغ گفتن اشتباه است، حتی اگر دلیل آن ایثارگرایانه باشد؟ اما اگر در نهایت به نفع شخصی هم تمام شود چطور؟ آیا نیت و قصد اهمیت دارد یا تنها نتیجه و تاثیر آن مهم است؟
• چه کسی - اگر کسی باشد - در این داستان الگوی رفتاری است؟ چه ویژگی‌های شخصیتی را نشان می‌دهند؟ چرا نشان دادن مهربانی، همدلی و پشتکار در فیلم‌ها و فرهنگ عامه بسیار مهم است؟

والدین باید بدانند که «عزیزم، ایوان هنسن» اقتباس سینمایی از نمایش موزیکال برنده جایزه تونی در سال ۲۰۱۶ است که درباره دانش‌آموز سال آخر دبیرستانی تنها است که او را با بهترین دوست یک همکلاسی مرده اشتباه می‌گیرند و سپس در غم خانواده او درگیر می‌شود. خودکشی آن همکلاسی و مرگ او نقطه محوری داستان است و مراجع زیادی به مرگ، افسردگی و سوء مصرف مواد دارد. انتظار می‌رود که گاهی از کلمات تند و ناسزا استفاده شود، از جمله یک "فـ ـکین" و چند بار استفاده از "شیـ ـت". یک شخصیت جوک‌های جنسی می‌گوید و متن ترانه‌ها شامل چند خط دوپهلو (یعنی اشاره به ساییدن نوک پستان‌ها و سفت شدن) است، اما تصاویر محدود به چند بوسه، رقص و فلیрт است. تصمیم شخصیت اصلی برای ساختن دروغ‌ها (حتی اگر در ابتدا برای کمک به خانواده‌ای عزادار گفته شده باشد) نیت بی‌ریای اولیه او را خدشه‌دار می‌کند. در نهایت، داستان ارتباط صادقانه، همدلی، مهربانی و پشتکار را ترویج می‌کند و نقش قدرتمند رسانه‌های اجتماعی در زندگی نوجوانان را مورد بررسی قرار می‌دهد. بن پلات در نقش ایوان، بار دیگر نقش خود در برادوی را ایفا می‌کند، اما بقیه بازیگران - از جمله جولیان مور، امی آدامز، کیتلین دیور و آمندلا استنبرگ - جدید هستند. استیون چبوسکی کارگردانی می‌کند. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این اقتباس از حضور ستارگان و صدای شگفت‌انگیز پلات بهره می‌برد، اما همچنین تفاوت‌های بین صحنه و صفحه نمایش را برجسته می‌کند - یعنی کتاب یک موزیکال لزوماً قرار نیست فیلمنامه باشد. انکار‌ناپذیر است که پلات می‌تواند بخواند و هر کسی که به ضبط صدای گروه این نمایش برنده جایزه تونی گوش داده باشد یا خوش‌شانس بوده باشد که ستاره‌های اصلی را در برادوی ببیند، می‌تواند گواهی بر استعدادهای او در مسیر بزرگ سفید باشد. اما روی پرده نقره‌ای، پنج سال بعد از اینکه او این نقش را خلق کرد، پلات خیلی پیر به نظر می‌رسد - و خیلی تئاتری در فیزیکش (که روی صحنه عالی کار می‌کند اما ممکن است روی صفحه نمایش خیلی زیاد باشد) - برای به تصویر کشیدن بی‌نقص ایوان. ضعف‌های کتاب نمایش در یک فیلم دو ساعته و بیشتر آشکار است و اگرچه برخی تغییرات بهتر بودند، اما در نهایت ناامید کننده است، زیرا کارگردان استیون چبوسکی یک متخصص اقتباس در ژانر نوجوان است.احساس نکردن این‌که این نسخه از «دیر ایوان هانسن» توقعات بالا رفته‌ی طرفداران پلت و برادوی را برآورده نمی‌کند، سخت است. این به آن معنا نیست که جنبه‌های خوب و کارآمدی در آن وجود ندارد، مثل زنان گروه بازیگران: آدامز، دِوِر، مور و استنبرگ که همگی اصالت و طیف احساسی را به نقش‌های خود و ترانه‌هایشان اضافه می‌کنند. مور تا حدی در نقش مادر ایوان که همیشه سر کار است، به حاشیه رانده شده است، اما در پرده‌ی آخر، اجرای قدرتمندی از ترانه‌ی «این‌قدر بزرگ/این‌قدر کوچک» ارائه می‌دهد، درحالی‌که استنبرگ به ترانه‌ی جدید فیلم به نام «آن ناشناس‌ها» کمک کرده است. دِوِر و آدامز دیدگاه‌های متفاوتی از اندوه ارائه می‌دهند، اول از دست دادن کانر و سپس از احساس خیانت به دلیل افشای نهایی و اجتناب‌ناپذیر فریبکاری ایوان. آن فریبکاری و نحوه‌ی برخورد با آن در فیلم، یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات فیلم است، زیرا ایوان را تقریباً غیرقابل بخشش، غیرقابل دوست داشتن می‌کند. با این حال، در حالی که این اقتباس موزیکال قرار نیست در صدر هیچ لیست بهترین‌ها قرار بگیرد، صدای پلت تا حدی ضعف بازیگری‌اش را جبران می‌کند. «دیر ایوان هانسن» به خاطر برخی از بخش‌های آن ارزش دیدن دارد، اما به عنوان جمعی از آن بخش‌ها، از انسجام لازم برای ارتقای آن فراتر از یک وسیله‌ی تک‌بعدی برای پلت جهت بازآفرینی اجرای روی صحنه‌ی برنده‌ی جایزه‌اش، برخوردار نیست.