مالیگان

مالیگان داستان 1232 نفر از بازماندگان حمله بیگانگان به زمین را روایت می‌کند. همه بازماندگان در واشینگتن دی‌سی هستند و یک مرد بوستونی به نام متی مالیگان (نات فکسون) بعد از اینکه با یک نارنجک به موقع بیگانگان مهاجم را از بین می‌برد، رئیس‌جمهور می‌شود. رئیس‌جمهور مالیگان نالایق و خودخواه است و نمی‌داند در زمان بحران چطور رهبری کند. سناتور جنوبی کارترایت لامار (دانا کاروی) از خلاء قدرت به نفع خودش استفاده می‌کند و به عنوان تنها عضو بازمانده کنگره انواع و اقسام قوانین را تصویب می‌کند. لوسی سوآن (کریسی تیگن) که قبلاً ملکه زیبایی آمریکا بوده، بانوی اول او می‌شود و به او در جمع‌آوری گروهی از «متخصصان» (یعنی برخی از تنها بازماندگان زمین) برای پاسخ به آخرالزمان کمک می‌کند. از جمله این متخصصان می‌توان به فارا برون (تینا فی) دانشمند نابغه اما مادری شاغل و تحت فشار، کودکی که خود را به جای ژنرال ارتش جا زده و یک دانشمند با مدرک دکترای تاریخ نامعلوم اشاره کرد. آن‌ها تصمیم می‌گیرند این جهان پس از حمله را به «مالیگان» ایالات متحده تبدیل کنند؛ فرصتی برای شروع دوباره از صفر و انجام همه کارها به درستی این بار.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد جهان‌بینی مالیگن صحبت کنند. به نظر شما نویسندگان وضعیت ایالات متحده آمریکا را در حال حاضر چگونه می‌بینند؟ آیا موافق هستید یا مخالف؟
• آیا فکر می‌کنید بازیگران اصلی سریال به‌خوبی هدف سریال را برآورده می‌کنند؟ نویسندگان چگونه از کلیشه‌ها به‌طور موثر یا غیرموثر برای رساندن منظور خود استفاده می‌کنند؟

والدین باید بدانند که مولیگن یک کارتون بزرگسال پسا-آخرالزمانی است که توسط تینا فی و چند تن از همکاران او در سریال‌های کیمی اشمیت شکست‌ناپذیر و ۳۰ راک ساخته شده است. برخی محتوای نامناسب باعث می‌شود که این مجموعه انیمیشنی برای نوجوانان مناسب‌تر باشد. خشونت کارتونی شامل سلاح، سیگار کشیدن در مقابل دوربین و نوشیدن الکل توسط بزرگسالان وجود دارد. از نظر زبانی، فحش‌های متوسط و ملایم و توهین‌هایی مانند احمق و بازنده وجود دارد. در حالی که شوخ‌طبعی این نمایش سعی در پیشرفت دارد، برخی از شوخی‌ها به خوبی منتقل نمی‌شوند و در نهایت باعث تقویت کلیشه‌ها می‌شوند. برخی از شوخی‌ها در مورد شوخی‌های جنسی و شخصیت‌های مردی است که بسیار به جذابیت زنان توجه دارند. تعدادی از شوخی‌ها به برندها و محصولات اشاره دارند و لوگوی شرکت‌ها را به نمایش می‌گذارند.

مفهوم این نمایش جذاب است، اما لحن بدبینانه مولیگان از هدف دور است. در حالی که کیمی اشمیت اثر سازندگان، تراژدی را به کمدی تبدیل می‌کند، شخصیت‌های این نمایش ظاهراً به این واقعیت تسلیم شده‌اند که هیچ چیز بدی در مورد ایالات متحده هرگز نخواهد توانست تغییر کند. این نگرش جبرگرایی با نوجوانان هم‌خوانی نخواهد داشت. بسیاری از شوخی‌ها نیز به ارجاعات فرهنگی قدیمی اشاره دارند که نوجوانان (و بیشتر بزرگسالان) آن را خنده‌دار نخواهند یافت. با وجود اینکه این نمایش توسط شرکت‌های قدرتمند کمدی تولید شده و استعدادهای صوتی خود را به آن قرض داده‌اند، مولیگان برای موفقیت به عنوان یک نمایش به یک بازسازی نیاز دارد.