فیلم ساعت ۴:۳۰ بعدازظهر

در فیلم سینمایی ساعت 4:30 بعدازظهر، تابستان سال 1986 است و برایان نوجوان (آستین زاجور) بالاخره جرات پیدا می‌کند تا با ملودی بارنگت (سینا آگودونگ) که به او علاقه دارد تماس بگیرد و او را به سینما دعوت کند. آنها خیلی جوان هستند و نمی‌توانند به فیلم بوکلیک بروند، بنابراین برنامه‌ریزی می‌کنند تا بلیط فیلم‌های آسترو بلاستر و بیور من را بخرند و به صورت قاچاقی وارد سینما شوند. در همین حال، برایان و دوستان صمیمی‌اش، بِلی (رید نورثروپ) و بِرنی (نیکلاس سیریلو) با جیبی پر از بیکن سینما به سینما می‌روند تا روز خود را در آنجا بگذرانند. دردسر شروع می‌شود وقتی که آنها بارها و بارها با مدیر خودشیفته سینما، مایک (کن جیونگ) روبرو می‌شوند و در نهایت برای همیشه از سینما اخراج می‌شوند. بعد از شنیدن نصیحت‌های یک راهنما و یک دوست فیلم‌باز، برایان تصمیم می‌گیرد که بایستد و برای همیشه ملودی را برای خود به دست آورد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم ۴:۳۰ صحبت کنند. چگونه لحن فیلم بر تاثیر صحنه‌های خشونت‌آمیز تاثیر گذاشت؟
• فیلم چگونه رابطه جنسی را به تصویر می‌کشد یا در مورد آن صحبت می‌کند؟ آیا برای طنز از آن استفاده می‌شود؟ چه ارزش‌هایی را پیشنهاد می‌کند؟
• فیلم چگونه ارتباط را به تصویر می‌کشد؟
• فیلم‌هایی که در طول یک روز اتفاق می‌افتند چه تفاوتی با بقیه فیلم‌ها دارند؟ چه مزایا و معایبی دارند؟
• در این فیلم چه چیزهایی در مورد زندگی در سال ۱۹۸۶ آموختید؟ چه چیزهایی در آن زمان وجود داشت که امروز نداریم؟ مزایا و معایب زندگی در آن دوران چه بود؟

در این فیلم کمدی ساخته کوین اسمیت، داستان در طول یک روز در سال ۱۹۸۶ در یک سینما اتفاق می‌افتد. مانند دیگر فیلم‌های اسمیت، در این فیلم نیز الفاظ زشت و تند زیادی به کار رفته است. همچنین صحنه‌های جنسی و تصاویر گرافیکی فراوانی وجود دارد. در بخشی از فیلم، شخصیت‌ها در سینما با هم رابطه جنسی برقرار می‌کنند، اما این صحنه‌ها صریح نیستند. در یک تریلر جعلی، یک راهبه که به عنوان کارگر جنسی نیز فعالیت می‌کند، حضور دارد. در تریلرهای دیگر، صحنه‌های خشونت‌آمیز کوتاهی از قبیل خنجر زدن، تیراندازی و حمله یک هیولا به یک شخصیت در توالت همراه با خون و لجن به تصویر کشیده شده است. همچنین صحنه‌های مختصری از دعوا، مشت زدن، لگد زدن، کشتی گرفتن، بحث و جدل و تصادف ماشین وجود دارد. یکی از شخصیت‌ها گهگاه سیگار می‌کشد.

در حالی که این کمدی کوین اسمیت احتمالاً برای طرفداران سینما بهشتی به نظر می‌رسید، بیشتر شبیه برزخ است، با تمرکز بر شوخی‌های جنسی و طنز احمقانه به جای شخصیت‌های دوست‌داشتنی یا عشق به سینما. فیلم ۴:۳۰ با تماس تلفنی برایان شروع می‌شود که از ملودی دعوت می‌کند بیرون بروند. ظاهراً او یک سال است با او صحبت نکرده، از زمانی که در استخرش همدیگر را بوسیدند. با این حال، او پر از اعتماد به نفس و شوخی‌های بامزه است؛ هیچ دلیل قابل درکی وجود ندارد که چرا یک سال صبر کرده باشد. سپس، برای حداقل نیم ساعت، ما شاهد طنز فوق‌الذکر هستیم، همراه با بحث‌های آزاردهنده فراوان بین دوستان، و همچنین پیش‌بینی‌های بد «طنزآمیز» در مورد آینده («جنگ ستارگان تمام شده!»). بسیاری از «ظن‌های همیشگی» اسمیت در نقش‌های کوتاه ظاهر می‌شوند، اغلب به سرعت که ممکن است آنها را از دست بدهید و اغلب مسئول شوخی‌هایی هستند که خنده‌دار نیستند (مثلاً جاستین لانگ در مورد راکی ۴ شعر می‌گوید، متد من در مورد واقعی نبودن فیلم‌ها صحبت می‌کند، و جیسون بیگز در یک تریلر فیلم جعلی به نام بوتیز).در حدود نیمه‌ی فیلم، ریتم آن کمی تغییر می‌کند و شخصیت‌ها شروع به ارتباط برقرار کردن با یکدیگر می‌کنند (در فیلم دختر جرسیِ اسمیت هم ریتم مشابهی وجود دارد) به جای فریاد زدن و بحث کردن. اما برای فیلمی که مدت زمان آن کمی کمتر از ۸۸ دقیقه است، زمان زیادی برای ایجاد ارتباط عاطفی باقی نمی‌ماند. اگر فیلم ۴:۳۰ با دقت بیشتری شروع می‌شد و با کمی بیش از طنز، زمان و مکان خود را در بر می‌گرفت، شاید جذاب‌تر به نظر می‌رسید. اما در حال حاضر، آنقدر خنده‌دار نیست که بتوان برای بلیت آن هزینه کرد.