گروه ماموریت انسان

مستند MISSION MAN BAND، سفر چهار عضو سابق گروه‌های پسرانه را به تصویر می‌کشد که سه هفته با هم زندگی می‌کنند و تلاش می‌کنند تا حرفه‌های موسیقی خود را احیا کنند. آنها نام‌ها و چهره‌های کمتر آشنا از گروه‌هایی مانند *NSync (کریس کرک‌پاتریک)، 98 Degrees (جف تیمونز)، LFO (ریچ کرونین) و Color Me Badd (برایان ابرامز) هستند. بیشتر آنها از زمان اوج و افول محبوبیت گروه‌های پسرانه با مشکلاتی دست و پنجه نرم کرده‌اند. دو نفر با الکلیسم مبارزه می‌کنند، یکی در حال بهبودی از لوسمی است و آخرین نفر در پشت صحنه صنعت موسیقی به موفقیت دست یافته است. این چهار مرد باید با خودخواهی‌های خود کنار بیایند و با برخوردهای سرپرست سختگیر و گاهی انتقادهای تند عموم مواجه شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تماشاگری صحبت کنند. تماشای فردی در تلویزیون که اطلاعات بسیار شخصی را فاش می‌کند یا با مشکلات دشواری دست و پنجه نرم می‌کند، چه حسی دارد؟ چه زمانی این تجربه لذت‌بخش است و چه زمانی نیست؟ مردان در برنامه تلویزیونی چگونه با فاش کردن اطلاعات شخصی خود برخورد می‌کنند؟ آیا تا به حال فکر کرده‌اید که در یک برنامه واقعی شرکت کنید؟ اگر اینطور است، فکر می‌کنید آیا حفظ کرامت و عزت نفس در چنین شرایطی ممکن است؟

والدین باید بدانند که این برنامه واقع‌نمای تلویزیونی شامل نوشیدن الکل به مقدار زیاد و همچنین مبارزه با الکلیسم است. انتظار می‌رود که افشاگری‌های شخصی زیادی در مورد مبارزه با اعتیاد و سایر بیماری‌های جدی وجود داشته باشد. گاهی اوقات اظهارات جنسیت‌زده و کنایه‌های جنسی وجود دارد، همچنین صحنه‌هایی از زنان نیمه‌برهنه و رقص تحریک‌آمیز. نام برندهای زیادی در این برنامه دیده می‌شود و فحاشی و ناسزاگویی نیز متداول است.

در حالی که چند نفر از مردان امیدهای زیادی به این کار دارند، نمی‌توان برای این بندگان خدا ناراحت نشد -- آنها صادق به نظر می‌رسند، اما متاسفانه، بدبخت. بنابراین، به جای امید به موفقیت همراه با این بندگان خدا، بینندگان در عوض شاهد تلاش‌های غم‌انگیز آنها هستند. آبرامز سعی می‌کند در خانه‌ای پر از مشروب، هوشیاری خود را حفظ کند؛ وقتی که او زمین می‌خورد، بینندگان می‌دانند چه چیزی در خطر است: دختر نوزاد و همسر باردار او در خانه. این لذت گناه‌آلود نیست؛ این شرم‌آور است.در این نمایش، به وفور شاهد جنسیت‌گرایی و کنایه‌های جنسی هستیم. اما به جای اینکه اظهارنظرهای مردان در مورد سینه‌ها و اندازه آلت تناسلی، به عنوان رفتارهای مردانه و جسورانه تلقی شود، به عنوان تلافی و راهی برای پنهان کردن شرمندگی آنها از شکست‌هایشان به نظر می‌رسد. نوجوانانی که این نمایش را تماشا می‌کنند، شاهد مقدار زیادی نوشیدن الکل (و همچنین پیامدهای آن) و زنانی با لباس‌های کم و گاهی خود را به مردان می‌اندازند، که هنوز برای شهرت‌طلبان جذابیت دارند. شوخی‌های زیادی در مورد سینه‌ها، آلت تناسلی و به طور کلی رابطه جنسی وجود دارد، و الفاظ رکیک به وفور یافت می‌شود.