باب مارلی: یک عشق

در باب مارلی: عشق واحد، سال 1976 است و باب مارلی (کینگزلی بن-آدیر)، که قبلا یک موزیسین شناخته شده بود، در حال آماده شدن برای کنسرتی برای صلح در کینگستون، جامائیکا است، زمانی که مهاجمان به خانه او نفوذ می‌کنند و سعی در شلیک به او دارند. بعد از کنسرت، او از کشور فرار می‌کند و در لندن به سر می‌برد. در آنجا، او کار بر روی یک آلبوم جدید را شروع می‌کند، آلبومی که امیدوار است صدایی تازه‌تر و جاه‌طلبانه‌تر را به نمایش بگذارد. آن کار، خروج، به یک موفقیت بزرگ تبدیل می‌شود و منجر به یک تور می‌شود. در سال 1978، مارلی تصمیم می‌گیرد که زمان بازگشت به جامائیکا و برگزاری یک کنسرت صلح دیگر است، این بار با حرکتی که مطمئنا مردم را به فکر فرو می‌برد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد لحظات خشونت در فیلم بوب مارلی: عشق یکتا صحبت کنند. فیلم چگونه از خشونت استفاده می‌کند تا تم‌های خود را برجسته‌تر کند؟
• چگونه مصرف مواد مخدر به تصویر کشیده شده است؟ نقش گیاه شاهدانه در فرهنگ راستافاری چگونه در این تصویرسازی تاثیرگذار است؟
• این فیلم تا چه حد از نظر شباهت یا تفاوت با فیلم‌های زندگینامه‌ای موسیقیایی دیگری که دیده‌اید، متمایز است؟ تا چه حد آن را به واقعیت نزدیک می‌دانید؟ چرا فیلم‌سازان ممکن است حقایق را در داستان‌هایی که بر اساس افراد و رویدادهای واقعی ساخته شده‌اند، تغییر دهند؟
• آیا واقعاً فکر می‌کنید موسیقی می‌تواند صلح را به جهان بیاورد؟ چرا، یا چرا نه؟
• باب با گفتن این جمله به فرد مسلح که «تنها تو می‌توانی خودت را نجات دهی» چه منظوری دارد؟

والدین باید بدانند که باب مارلی: یک عشق، فیلمی زندگی‌نامه‌ای دربارهٔ موسیقی‌دان و هنرمند برجستهٔ رگی (با بازی کینگزلی بن-آدیر) است که در فاصلهٔ بین کنسرت‌های صلح او در سال‌های ۱۹۷۶ و ۱۹۷۸ در جامائیکا اتفاق می‌افتد. این فیلم تا حدودی سطحی است، اما موسیقی الهام‌بخش و بخش‌های جالب تاریخی آن، آن را برای نوجوانان و بزرگسالان جذاب می‌کند. خشونت شامل استفاده از اسلحه (تهدید و شلیک)، شلیک به افراد، زخم‌های خونی، تصاویر خبری خشونت‌آمیز، صحنه‌ای از مشاجرهٔ یک زوج (با سیلی زدن)، لگد زدن به صورت و شکم کسی، و موارد دیگر است. مارلی همچنین به سرطان مبتلا می‌شود. دو عاشق جوان یکدیگر را می‌بوسند و روی تخت دراز می‌کشند، و صحبت‌هایی دربارهٔ روابط مارلی و فرزندانش از زنانی غیر از همسرش وجود دارد. در فیلم به ندرت از کلمهٔ «فاک» استفاده شده است، و همچنین کلمات «کریست» و «اوه خدای من» و برخی اصطلاحات توهین‌آمیز رستافاری مانند «بلادکلات» به کار رفته است. در فیلم، مصرف تفننی ماری‌جوآنا به وفور دیده می‌شود (فیلم به این موضوع نمی‌پردازد، اما در فرهنگ رستافاری، مصرف ماری‌جوآنا بیشتر به دلایل معنوی است تا سرخوشی) و تصاویری کوتاه از نوشیدن آبجو و شامپاین وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم باریک است و مثل اکثر فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای، در پرداخت شخصیت‌های فرعی موفق نیست، اما این درام همچنین حال و هوای جذاب و کم‌حاشیه‌ای دارد که به همراه اجرای خوب نقش اول، آن را لذت‌بخش می‌کند. اکثر فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای و در واقع تقریباً تمام فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای موسیقی محبوب، در حالی که بر سر کلیشه‌های قدیمی می‌افتند، برای اهمیت تلاش می‌کنند. در مقابل، باب مارلی: عشق یکتا هرگز به نظر نمی‌رسد که آنقدر در خطر باشد. تسلیم شدن به دام‌های شهرت یا مواد مخدر یا هواداران وجود ندارد. مارلی در پوست خود راحت است و هرگز سعی نمی‌کند چیزی باشد که نیست. وقتی کسی او را یک «سوپراستار» می‌نامد، پاسخ می‌دهد: «من سوپراستار نیستم... من رستام!»دیدن بخش‌هایی از تاریخ که زنده می‌شوند سرگرم‌کننده است، مانند اجرای کلش (که بعداً از موسیقی رگی الهام زیادی می‌گیرد) در یک کلوپ، اشاره به مارکوس گاروی و «دو هفت‌تایی درگیر» و غیره، و حتی دیدن مارلی و ویلرز در حال موسیقی‌سازی سرگرم‌کننده‌تر است. صحنه‌هایی از خلق آهنگ‌های «اگزودوس» و «جمینگ» برقی را به بیننده منتقل می‌کنند، و لحظه‌ای که مارلی آهنگ «سرود رستگاری» را می‌سازد، انگار از دل آسمان آبی بیرون آمده باشد، بسیار تاثیرگذار است. همسرش، ریتا (لاشانا لینچ)، می‌پرسد «وقتی این را نوشتی؟» و او پاسخ می‌دهد «تمام زندگی‌ام.» بن-عادی در نقش مارلی، به راحتی بر صفحه نمایش تسلط دارد و حرکات و صدایش را به درستی اجرا می‌کند؛ این مارلی یک هنرمند است که کار خود را انجام می‌دهد، او می‌گوید «موسیقی و پیام یکی است» و کمترین توجهی به شهرت یا افتخار ندارد. فیلم «باب مارلی: عشق واحد» اگر چه جزئیات را به تصویر نمی‌کشد، اما حداقل ذات این مرد و افسانه‌اش را به خوبی به نمایش می‌گذارد.