داستان آمریکایی

داستان آمریکایی، زندگی نویسنده‌ای به نام تلونیوس "مانک" الیسون (با بازی جفری رایت) را دنبال می‌کند. او چند رمان منتشر کرده، اما هیچ‌کدام فروش خوبی ندارند، چون ناشران به دنبال داستان‌های "واقعی و عمیق" سیاه‌پوستان هستند. مانک برای اعتراض به سیستم، یک طنز از نوع کتابی که ناشران می‌خواهند می‌نویسد، اما در نهایت به یک پرفروش تبدیل می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی مواجهه‌ی ادبیات داستانی آمریکا با کلیشه‌ها صحبت کنند. چه چیزی کلیشه‌ها را مضر می‌کند؟ چرا نمایش اصیل مهم است؟
• فیلم در پایان چه چیزی در مورد وضعیت رسانه‌های آمریکایی بیان می‌کند؟
• چگونه زندگی شخصی مانک با زندگی حرفه‌ای او در ارتباط است؟

والدین باید بدانند که فیلم آمریکایی فیکشن یک درام کمدی در مورد یک نویسنده سیاه‌پوست (جفری رایت) است که تصمیم می‌گیرد برای اثبات نکته‌ای در مورد دیدگاه دنیای نشر نسبت به داستان‌های سیاه‌پوستان، کتابی کلیشه‌ای بنویسد. انتظار می‌رود از الفاظ تند و زننده‌ای مانند «لعنتی»، «احمق»، «لعنتی»، «کلمه نژادپرستانه»، «خدای من» و موارد مشابه استفاده شود و صحنه‌هایی از بوسیدن، برهنگی جزئی مردان، نوشیدن الکل و مصرف کوکائین وجود داشته باشد. چند صحنه تصور خشونت، از جمله خشونت با اسلحه و اشاره به خودکشی خارج از صحنه وجود دارد. این فیلم با حضور بازیگران سیاه‌پوست و قهوه‌ای‌رنگ، داستانی را روایت می‌کند در مورد اینکه به عنوان یک خالق و مصرف‌کننده سیاه‌پوست در کشوری که هنوز دیدگاه‌های ساده‌انگارانه‌ای نسبت به زندگی آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار دارد، چه معنایی دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این یک درام کمدی تلخ و در عین حال خنده دار و متاسفانه واقعی در مورد وضعیت جنبه های مختلف صنعت سرگرمی آمریکا و چیزی است که بسیاری آن را "تجربه سیاه پوستان" می دانند. فیلمنامه نویس و کارگردان کورد جفرسون، فیلمنامه ای نوشته است که بسیاری از هنرمندان و مخاطبان سیاه پوست می توانند با آن ارتباط برقرار کنند: از یک سو، عالی است که کارتان توسط جریان اصلی پذیرفته شود، چرا که این امر اغلب به پول و فرصت های بیشتر منجر می شود. اما از سوی دیگر، پذیرفته شدن به چه معناست اگر برای این کار مجبور باشید نسخه کلیشه ای از خودتان و فرهنگتان را بفروشید؟ فیلم American Fiction به عمق این معضل می رود و در عین حال لیبرالیسم سفید را به چالش می کشد و نشان می دهد که چگونه بسیاری از افرادی که ادعای "بیداری" دارند، در واقع هنوز در خواب به سر می برند و به صدای سیاه پوستان گوش نمی دهند. (در واقع، در یکی از صحنه های فیلم، زنی به صورت لفظی می گوید که احساس می کند گوش دادن به صدای سیاه پوستان مهم است، در حالی که نظرات سیاه پوستان حاضر در اتاق را نادیده می گیرد.)پایان فیلم ممکن است برخی تماشاگران را ناراضی بگذارد، اما بازبودن پایان آن می‌تواند منجر به بحث‌های جدی و عمیق شود. فارغ از اینکه چگونه به پایان می‌رسد، «داستان آمریکایی» اثری پویا است که به عنوان یک دریچه‌ی تنفسی برای سیاه‌پوستان عمل می‌کند که از دیدن داستان‌های تکراری در رسانه‌ها خسته شده‌اند.