سبک قدیمی

جاستین، شخصیت اصلی فیلم کیکین اولد اسکول، پسر ده ساله‌ای است که در حومه شهر زندگی می‌کند و عاشق بریک دنسینگ است. او در اواخر دهه 80 در حین یک رقابت بریک دنس در یک نمایش استعدادیابی، به کما می‌رود. جاستین (با بازی جیمی کندی در نقش بزرگسال) پس از بیست سال به طرز معجزه‌آسایی بیدار می‌شود و متوجه می‌شود که شلوارهای پارچه‌ای و نوارهای کاست دیگر مد نیستند و رقیب قدیمی او در مدرسه ابتدایی، کیپ (مایکل روزنباوم) نه تنها هنوز ثروتمند و خودخواه است، بلکه قرار است با عشق زندگی جاستین، جن (ماریا منونوس) ازدواج کند. جاستین دوباره با گروه بریک دنسینگ خود، «فانکی فرش بویز» که یک گروه کمدی چندنفره هستند، متحد می‌شود و دوستان خارج از فرم خود را متقاعد می‌کند تا در یک مسابقه رقص 100000 دلاری که کیپ میزبانی می‌کند، شرکت کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که وقتی بحث طعنه‌های ملایم کندی مطرح می‌شود، هیچ گروهی از طعنه‌ها مصون نیست. نظرتان در مورد شوخی‌های نژادی مختلف چیست - مثل "مکعب جویبیک" یا اختراعات "گتو گربر"؟ هدف از این طعنه‌ها چیست - آیا فقط تمسخر محض است یا اینکه پیام ظریف‌تری در زیر آن نهفته است؟ والدین باید در مورد این موضوع صحبت کنند که چگونه برخی از کلمات با گذشت زمان از نظر اجتماعی غیرقابل قبول می‌شوند (برای مثال، "احمق"). آیا این نشانه‌ای از سیاسی‌کاری افراطی است یا صرفاً حساسیت بیشتر؟ در نهایت، فقط برای نوستالژی، والدین می‌توانند محبوب‌ترین روندهای فرهنگی دهه 80 خود را به اشتراک بگذارند.

این فیلم کمدی با بازی جیمی کندی حاوی شوخی‌ها و کلمات رکیک است. شوخی‌های «برابرطلبانه» در مورد بیماران کما، بیماران روانی، همجنسگرایان، یهودیان، آفریقایی‌ آمریکایی‌ها، لاتینوها و آسیایی‌ها است، اما به شکلی اغراق‌آمیز نیست. چند صحنه وجود دارد که در آن شخصیت کندی (یک 30 ساله که به طور معجزه‌آسایی از کما 20 ساله خارج می‌شود) در حال «یادگیری» درباره سکس در اینترنت است (هیچ چیزی نشان داده نمی‌شود) و حرکات آن را روی یک دوست پسر که لباس زنانه به تن دارد، تمرین می‌کند. این فیلم مانند «برات» یا «ساوت پارک» یک کمدی بی‌پروا نیست؛ بیشتر نوجوانان اکنون به این نوع شوخی‌ها عادت کرده‌اند، به شرط آنکه علاقه‌ای به دهه 80 داشته باشند.

از همان صحنه‌ی آغازین فیلم — که با یکی از بهترین آهنگ‌های فیلم‌های دهه‌ی ۸۰، «رقصیدن در بهشت» همراه است — فیلم «کیکین ایت اولد اسکول» سرگرم‌کننده است، هرچند احتمالاً نه به دلایلی که نویسنده-تهیه‌کننده-ستاره‌ی فیلم، کندی، قصد داشته است. مثل نامه‌های زنجیره‌ای فراگیر که با «شما اگر در دهه‌ی ۸۰ بزرگ شده باشید…» شروع می‌شوند، این کمدی ادای احترامی ۱۰۷ دقیقه‌ای است به کسانی که جوانی خود را با جمع‌آوری کارت‌های پسران سطل زباله و حفظ کردن دیالوگ‌های فیلم «روز تعطیل فرریس بویلر» گذرانده‌اند (حتی آلن راک، که نقش کامرون فری را بازی می‌کند، در فیلم حضور افتخاری دارد). بنابراین تماشاگران سینما در سنی خاص ممکن است خودشان را در حال خندیدن به جوک‌های کلیشه‌ای «موم بمال، موم بردار» پیدا کنند، در حالی که نوجوانان در سالن سینما ساکت هستند.به جز سکانس رقص و شوخی‌های درگوشی برای کسانی که در دهه ۸۰ بزرگ شده‌اند، «کیکین ایت اولد اسکول» بیشتر برای پخش در تلویزیون‌های دیروقت مناسب است، وقتی که سطح انتظاراتتان بسیار پایین‌تر است. چیزها وقتی نصفه‌خوابید همیشه خنده‌دارتر هستند.