تراژدی مکبث

در تراژدی مکبث، مکبث (با بازی دنزل واشنگتن) و بانکو (برتی کارول) از جنگ باز می‌گردند. آنها با سه جادوگر (همه توسط کاترین هانتر بازی می‌شوند) مواجه می‌شوند که پیشگویی‌هایی را ارائه می‌دهند. مکبث ثین (رئیس قبیله) کادو و سپس پادشاه خواهد شد. بانکو پادشاه نخواهد شد، اما پدر پادشاهان آینده خواهد بود. مکبث پس از بازگشت به اسکاتلند، متوجه می‌شود که اکنون عنوان ثین کادو را دریافت کرده است، بنابراین شروع به فکر کردن درباره پیشگویی بعدی می‌کند. در همین حین، پادشاه فعلی (برندن گلیسون) برنامه‌ریزی می‌کند که شب را در قلعه مکبث بگذراند. لیدی مکبث (فرانسیس مکدورمند) همسرش را برای کشتن پادشاه متقاعد می‌کند. او تردید دارد اما کار را انجام می‌دهد و قتل به دو مستخدم مست نسبت داده می‌شود. اکنون که مکبث پادشاه شده، شروع به وسواس فکری درباره بانکو و بخش دیگر پیشگویی می‌کند. بدتر از آن، لیدی مکبث شروع به از هم گسیختگی می‌کند و جادوگران با پیشگویی‌های عجیب‌تری بازمی‌گردند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خشونتی که در «تراژدی مکبث» وجود دارد صحبت کنند. دیدن این خشونت‌ها چه حسی در شما ایجاد کرد؟ آیا هیجان‌انگیز یا شوکه‌کننده بود؟ فیلم چه چیزهایی را نشان داد یا نشان نداد تا این اثر را ایجاد کند؟ چرا این موضوع مهم است؟
• آیا مکبث فکر قتل شاه را در سر می‌پروراند اگر پیشگویی جادوگران را نشنیده بود؟ جادوگران چه نقشی در این داستان ایفا می‌کنند؟
• چرا هنوز بعد از صدها سال داستان‌های شکسپیر را بازگو می‌کنیم؟ از آنها چه درس‌هایی می‌توانیم بگیریم؟
• چگونه این نسخه از مکبث با نسخه‌های دیگری که دیده‌اید متفاوت است؟ آیا روشی "صحیح" برای اقتباس یا اجرا کردن آثار شکسپیر وجود دارد؟
• چندین عبارت و اصطلاح آشنا در فیلم وجود داشت که احتمالاً به آنها توجه کرده‌اید ("شیر نوع دوستی انسان"، "آغاز و انجام"، "یک‌باره و یک‌باره"، و غیره). آیا می‌دانستید که شکسپیر مسئول خلق بسیاری از این استعاره‌ها و کنایه‌ها در زبان انگلیسی بوده است؟

ترحم‌برانگیز مکبث، اقتباسی از تراژدی مشهور ویلیام شکسپیر به کارگردانی جوئل کوئن است که با بازی درخشان دنزل واشینگتن و فرانسیس مک‌دورمند همراه است. این فیلم که به‌صورت سیاه‌وسفید فیلم‌برداری شده، یکی از بهترین اقتباس‌های سینمایی از آثار شکسپیر است و به‌خوبی ساخته شده است. این فیلم به‌شدت برای مخاطب بالغ توصیه می‌شود، اگرچه حاوی صحنه‌های خشونت‌آمیزی است که ممکن است برای کودکان نامناسب باشد. در این فیلم صحنه‌هایی از استفاده از چاقو، خونریزی، نبرد با شمشیر، قطع سر و قتل یک زن و کودکان وجود دارد. همچنین تصاویری وهم‌آلود از جادوگران و استفاده از کلماتی مانند «دوزخ» و «نفرین» وجود دارد. علاوه بر این، برخی ایماژهای جنسی سبک به سبک شکسپیر نیز در فیلم وجود دارد. شخصیت‌های فرعی در برخی صحنه‌ها حالت مستی دارند و نوشیدن الکل در پس‌زمینه برخی صحنه‌ها دیده می‌شود.

ترجمه‌ی ویرایش‌شده: «تراژدی سیاه‌وسفید مکبث، با تصاویری تند و تیز و سطحی از هنرمندی که به‌ندرت در فیلم‌ها به آن دست یافته‌ایم، ممکن است بهترین ماکبثی باشد که تاکنون ساخته شده و قطعاً یکی از بهترین اقتباس‌های شکسپیری است. جوئل کوئن، کارگردان - که برای اولین بار بدون برادرش ایتن کار می‌کند - در زمین‌هایی که قبلاً اورسن ولز، آکیرا کوروساوا و رومن پولانسکی در آن قدم گذاشته بودند، پیش می‌رود و با فیلم تراژدی مکبث که پر از احساسات و تصاویر زنده و پررنگ است، آنها را پشت سر می‌گذارد. زاویه‌ها، خطوط و تیغه‌های نوری که توسط کوئن و فیلمبردار برونو دلبونل روی صفحه نمایش نشان داده می‌شوند، بازی را به سطوح ابتدایی و غریزی خود کاهش می‌دهند. تمام تصنعات نمایشی از بین رفته‌اند. هیجان‌انگیز است. گویی این نمایشنامه همیشه قرار بوده به فیلمی تبدیل شود - این فیلم.»واشینگتن در نقش اصلی، با آوردن طعم صوتی منحصر به فرد خود به دیالوگ و ارائه یک بازگشایی درونی در حالی که مکبث راه خود را گم می‌کند، باشکوه است. (واشینگتن قبلاً در فیلم بسیار هیاهو برای هیچ اثر کنت برانا، تجربه بازی در نمایشنامه شکسپیر را داشت.) شارپ و فرماندهی، مک‌دورمند انگار زاده شده تا لیدی مکبث را بازی کند. هانتر کهنه‌کار تئاتر نیز به عنوان سه جادوگر حیرت‌انگیز است و مانند شب‌پره‌های وحشتناک نمازخوان (یا شکارچی) به نظر می‌رسند. حتی موسیقی متن اثر کارتر بارول، که معمولاً پرزرق و برق و مجلل است، از موسیقی هشداردهنده‌ای تشکیل شده که مانند نوای مرگ است. هر عنصر تراژدی مکبث، از مبلمان سخت و سرد تا کلاغ‌های چرخان و مه شناور، کاملاً درست است، اما این دقت به قلب احساسات تاریک داستان نفوذ می‌کند.