دی‌ان‌ای

نژ (مایون، کارگردان و هم‌نویسنده) با مرگ پدربزرگ عزیزش داغدار می‌شود. او الجزایری است که در ۲۲ سالگی کشورش را به مقصد فرانسه ترک کرد، و توسط دختران، نوه‌ها و نتیجه‌هایش به عنوان چسبی که خانواده‌ای پر سروصدا و پر از اختلاف را به هم پیوند می‌داد به یاد آورده می‌شود. آن‌هایی که مانده‌اند در غم و اندوه، خودشیفتگی و همچنین درگیری با هم بر سر هر چیزی از انتخاب تابوت تا سخنران مراسم تشییع جنازه هستند. نژ به عنوان مرکز داستان ظاهر می‌شود اما به طور مرموزی دست از خوردن می‌کشد، مشروب زیادی می‌نوشد، توهین‌های بی‌دلیل به مادرش (با بازی فانی آردانت) می‌کند، در یک وبسایت ژنتیک ثبت نام می‌کند تا دقیقاً چه درصدی الجزایری است را متوجه شود، و در مورد تاریخ الجزایر مطالعه می‌کند. آیا پذیرفتن میراثش او را نجات خواهد داد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش درگیری‌های خانوادگی در فیلم بحث کنند. آیا اعضای خانواده در اینجا انعطاف یا سازش نشان می‌دهند تا دیگران احساس راحتی کنند؟ چگونه می‌توانستند با درگیری‌هایشان بهتر برخورد کنند؟
• با توجه به اینکه ما اعضای خانواده خود را انتخاب نمی‌کنیم، آیا فکر می‌کنید مهم است که راه‌هایی برای کنار آمدن با حتی بستگان ناهمساز پیدا کنیم؟ چرا؟
• این فیلم چه چیزی در مورد ارزش خانواده بیان می‌کند؟

والدین باید بدانند که دی‌ان‌ای یک درام فرانسوی است که خانواده‌ای بزرگ، سرزنده و پرجنجال فرانسوی با ریشه‌های الجزایری را به تصویر می‌کشد. شخصیت اصلی، یک مادر مجرد دست و پا چلفتی، شروع به از هم پاشیدن می‌کند وقتی که پدربزرگش در یک خانه سالمندان می‌میرد، و پیوندهای خانوادگی را تهدید می‌کند و اعضای خانواده را در مقابل هم قرار می‌دهد. این فیلم به زبان فرانسوی است و زیرنویس انگلیسی دارد. زبان فیلم شامل کلمات فحش، س--ت، ک--، ب--چ، ب--رد، پی، پیس، ک--ه، ب--ل و پ--یس است. بزرگسالان سیگار می‌کشند. برخی ماری‌جوآنا می‌کشند. دیگران الکل مصرف می‌کنند. یک شخصیت دست از خوردن برمی‌دارد. یک مرد توسط سه نفر نگه داشته می‌شود تا بزاق او برای آزمایش دی‌ان‌ای گرفته شود. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

شاید بتوان دی‌ان‌ای را مدیتیشنی بر میراث و اشتیاق یک زن برای ارتباط با ریشه‌هایش دانست. اما در این آشفتگی خشم و هرج و مرج خانوادگی کهنه، هیچ‌چیز مدیتیشن‌گونه‌ای وجود ندارد. فیلم هرگز زحمت نمی‌دهد تا چیزی درباره شخصیت اصلی به ما بگوید، چیزی که بتواند اشتیاق ظاهراً پرشور او را به واقعیت زندگی‌ای که داشته، مرتبط کند. دوربین زمان زیادی را صرف بازیگرانی می‌کند که با هم بحث می‌کنند و داد و بیداد راه می‌اندازند، درگیری‌هایی که ظاهراً بر اساس شکایت‌های شخصی کهن است و ما در مورد آن‌ها چیزی نمی‌دانیم. نیگ رابطه‌ای دوستانه-دشمنانه با مادری دارد که به اندازه خود نیگ، سختگیر و دشوار است. فیلمساز به آن اشاره می‌کند اما آن را بررسی نمی‌کند. او به پرسش‌هایی که مطرح می‌کند، پاسخ نمی‌دهد — از جمله اختلالی در خوردن که بررسی نشده، علاقه به مصرف بیش از حد الکل و رها کردن فرزندان خردسالش که در داستان نیمه خودزندگی‌نامه‌ای یک زن خودشیفته ناپدید می‌شوند.چرا او باید بداند چه درصدی از ژن‌هایش «الجزایری» است، انگار که ژن‌ها واقعا بر اساس ملیت باشند؟ چه چیزی او را به حمله خشونت‌آمیز به پدرش برای به دست آوردن بزاقش برای آزمایش بیشتر سوق می‌دهد؟ او ممکن است دلایلی برای این کار داشته باشد، اما آنها را به اشتراک نمی‌گذارد، و این باعث می‌شود که او حتی کمتر دوست‌داشتنی و خودمحورتر از قبل به نظر برسد. این فیلم قصد دارد ما را به سفری ببرد، اما از جایی شروع می‌شود که ما نمی‌توانیم درک کنیم، به جایی می‌رود که ما نمی‌توانیم تشخیص دهیم، و هیچ چیز را توضیح نمی‌دهد.