این فیلم مستند، که توسط مایکل مور ساخته شده، به بررسی سیستم مراقبت های بهداشتی در ایالات متحده و مقایسه آن با کشورهای دیگر می پردازد.

فیلم با استفاده از شواهد عمدتاً تجربی نشان می‌دهد که چگونه شرکت‌های بیمه و دارویی آمریکا سود می‌برند، به لطف قوانینی که به دوران نیکسون بازمی‌گردد. فیلم به تعداد زیادی از مقامات قانون‌گذاری و اجرایی حمله می‌کند که با صنعت تبانی می‌کنند تا وضعیت موجود را حفظ کنند، در حالی که مصاحبه‌ها با قربانیان و همچنین کارمندان سابق شرکت‌های بیمه، استدلال می‌کنند که سیستم معیوب است و بر ترس، ناامیدی و طمع استوار است. فیلم همچنین سیستم‌های جایگزین را معرفی می‌کند - کوبایی، کانادایی، بریتانیایی و فرانسوی - که مراقبت «رایگان» ارائه می‌دهند و طبق فیلم، مراقبت‌کنندگانی دوستانه و قابل اعتماد دارند. تونی بن، عضو سابق پارلمان بریتانیا، می‌گوید: «همه‌چیز با دموکراسی شروع شد» که «به فقرا حق رای داد» و «قدرت را از پول به صندوق رای منتقل کرد». زنی که در فرانسه زندگی می‌کند، متوجه می‌شود که «دولت از مردم می‌ترسد، از اعتراضات می‌ترسند... در حالی که در ایالات متحده، مردم از دولت می‌ترسند». اگرچه مور کسی را مصاحبه نمی‌کند که از مالیات‌هایی که پزشکی اجتماعی را پشتیبانی می‌کنند شکایت کند، اما اشاره می‌کند که ایالات متحده مدارس، خدمات پستی و آتش‌نشانی اجتماعی را مدیریت می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سبک فیلمسازی مایکل مور صحبت کنند. او مستند می‌سازد، اما همیشه کاملاً بی‌طرف نیست و گاهی اطلاعات را به روشی ارائه می‌دهد که بهتر دیدگاه خود را بیان می‌کند. آیا این رویکرد قابل قبول است؟ این موضوع چگونه بر نحوه دید شما به فیلم‌هایش تأثیر می‌گذارد؟ آیا برای لذت بردن از فیلم‌هایش باید با دیدگاه‌های او موافق باشید؟ او چگونه بینندگان را در این فیلم در سفر خود همراه می‌کند؟ آیا این موضوع باعث می‌شود موضوع فیلم، علی‌رغم پیچیدگی‌هایش، در دسترس‌تر شود؟

والدین باید بدانند که این مستند جدی برای کودکان کوچک‌تر مناسب نیست، هرچند که بعید است آن‌ها به موضوعاتی مثل شرکت‌های بیمه درمانی، لابی‌گری شرکت‌های دارویی و قوانین دولتی در مورد درمان پزشکی علاقه‌مند باشند. با این حال، مور موضوعات گاهی دشوار را قابل فهم و اغلب سرگرم‌کننده می‌کند. انتظار برخی داستان‌های بسیار غم‌انگیز از چیزها و افرادی که از دست رفته‌اند را داشته باشید، از جمله عزیزان، اموال و حتی امید، و همچنین تصاویر کوتاه و احتمالا ناراحت‌کننده (جراحت‌های خونی، بیمار روانی که به خیابان انداخته می‌شود و غیره). زبان شامل یک استفاده جدی از کلمه «بیچ» توسط زنی اشک‌آلود است که به یاد کارش به عنوان نماینده بیمه می‌افتد، و یک «اف یو» نوشته‌شده که در یک وب‌سایت دیده می‌شود. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

مانند مستندات قبلی مایکل مور، سیکو استدلالی خشمگینانه، احساسی، پرطمطراق و اغلب موثر را ارائه می‌کند.به نظر می‌رسد که موثرترین استراتژی در برابر شرکت‌های هدف، افشاگری است. برای اثبات این موضوع، فیلم داستان مردی را بازگو می‌کند که پوشش بیمه‌ای برای درمان دخترش رد شده بود. او نامه‌ای به شرکت بیمه سینا نوشت (بدون اجازه من، به گفته مور) و اعلام کرد که مایکل مور در حال ساخت فیلمی در مورد مراقبت‌های بهداشتی است. تقریبا بلافاصله، شرکت با او تماس گرفت و انکار خود را پس گرفت. اگر فیلمی که هنوز ساخته نشده بود چنین تاثیری داشت، شاید حالا که منتشر شده، فیلم مستند «بیمار» الهام‌بخش تغییرات دیگری برای بهتر شدن باشد.