نوری که نمی توانیم ببینم

بر اساس رمان برنده جایزه پولیتزر نوشته آنتونی دور، فیلم «همه نوری که نمی‌توانیم ببینیم» داستان دختری جوان و نابینای فرانسوی را روایت می‌کند که در دوران اشغال نازی‌ها از رادیو خود برای کمک به پایان جنگ استفاده می‌کند. در سال ۱۹۴۴، ماری-لور لبلانک (آریا میا لوبِرتی) نوجوان به تنهایی در شهر محصور سن-مالو فرانسه به سر می‌برد، پس از اینکه از پدرش، دانیل (مارک رافلو)، نگهبان کلیدهای موزه ملی پاریس، جدا شده است. او مخفیانه از آپارتمانش برنامه رادیویی پخش می‌کند با امید اینکه به پدرش و عموزاده‌اش، اتین لبلانک (هیو لوری)، کهنه‌سرباز جنگ جهانی اول و مبتلا به آگورافوبیا و عضو مقاومت فرانسه است، برسد، در حالی که پیام‌های رمزگذاری‌شده‌ای را به متفقین مخابره می‌کند. در همین حال، ورنر پنینگ (لویی هوفمان)، یتیمی آلمانی که به دلیل مهارت‌های پیشرفته رادیویی‌اش به ارتش فرستاده شده است، برای بالا بردن روحیه‌اش به برنامه‌های رادیویی او از هتلی در سن-مالو گوش می‌دهد به جای اینکه او را به مافوق‌هایش گزارش دهد. اما بدون اطلاع ماری-لور، پدرش راز مهمی را با خود حمل می‌کند که افسر نازی سادیست، رینهولد فون رُمپِل (لارس الدینگر)، مشتاق کشف آن است. به زودی پنینگ خود را در حال انجام هر کاری که از دستش برمی‌آید می‌یابد تا نازی‌ها نتوانند ماری-لور را پیدا کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اشغال فرانسه توسط آلمان در پایان جنگ صحبت کنند. دلایل استراتژیک نازی‌ها برای حفظ روستاهایی مثل سن-مالو چه بود؟ چرا آزادسازی این مناطق تا این حد زمان‌بر بود؟
• به چه چیزی اشاره دارد؟ چه کسی در سریال از این عبارت استفاده می‌کند؟ چرا؟

والدین باید بدانند که فیلم «همه نوری که ما نمی‌بینیم» اقتباسی است از رمان مشهور و برنده جایزه آنتونی دور که در جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد. این فیلم حاوی خشونت فراوان است، از جمله تیراندازی از فاصله نزدیک، زخم‌های خونین، بمباران، شکنجه و مبارزات فیزیکی. همچنین صحنه‌هایی از قلدری بی‌رحمانه میان جوانان وجود دارد. به نازی‌ها و یهودیان اشاره شده و گاهی الفاظ و ناسزاهای رکیک شنیده می‌شود. برخی کنایه‌ها و صحنه‌های مصرف الکل و سیگار کشیدن نیز در فیلم وجود دارد.

اقتباس ناامیدکننده رمان برنده جایزه آنتونی دور، داستانی با ریتم نامناسب ارائه می‌کند که فاقد احساس و عمق داستان اصلی است. اگرچه این اقتباس دارای جذابیت‌های سینمایی است، اما طرفداران کتاب ممکن است احساس کنند که مجموعه کلی بیشتر از محتوا، سبک ارائه می‌دهد، به دلیل برخی تغییرات کلیدی در داستان و دیالوگ‌های اغلب کلیشه‌ای که توسط استیون نایت، نویسنده سریال پیکی بلایندرز، نوشته شده است. برخی ممکن است بخش‌هایی از این مجموعه چهار قسمتی را به دلیل فلش‌بک‌هایی که اگرچه اطلاع‌رسان هستند اما فرآیند روایت داستان را نامنسجم می‌کنند، گیج‌کننده بیابند.ناتوانی در ارائه شخصیت‌های پردازش‌شده و اتکا بر کلیشه‌های رایج جنگ جهانی دوم، منجر به بزرگ‌ترین ناکامی «همه نوری که نمی‌بینیم» می‌شود: نادیده گرفتن پرسش‌های اخلاقی دشوار مطرح‌شده در اثر، از جمله این موضوع که چگونه یک سرباز نازی فعال می‌تواند همزمان خوب و شریر باشد. با این حال، تولید کلی به‌خوبی بی‌فایده بودن جنگ را به تصویر می‌کشد و برای کسانی که کتاب را نخوانده‌اند، درام تاریخی سرگرم‌کننده‌ای ارائه می‌دهد.