سکوت کن و بخوان

خفه شو و بخوان مستندی سیاسی در مورد برخورد دیکسی چیکس با رادیو و طرفداران موسیقی کانتری است. این فیلم به بررسی واکنش‌های منفی علیه دیکسی چیکس پس از اظهار نظر جنجالی ناتالی مینز، خواننده گروه، در کنسرتی در لندن در ۱۰ مارس ۲۰۰۳ می‌پردازد: «فقط می‌خواستم بدانید، ما از اینکه رئیس‌جمهور ایالات متحده اهل تگزاس است، شرمنده‌ایم.» تحریم موسیقی آنها، حرفه‌شان را تهدید کرد. مینز، مارتی مگوایر و امیلی رابیسون این جنجال را به عنوان راهی برای دفاع از «آزادی بیان» در نظر گرفتند. آنها علیه نظر اکثریت، که از حمله به عراق حمایت می‌کرد، صحبت کردند. با رفت و برگشت در زمان، مستند خفه شو و بخوان شامل تصاویری از کنسرت، واکنش‌ها به تهدید به مرگ مینز، جلسات ضبط آلبوم «طریق طولانی» و گفتگوها با سیمون رنشاو، مدیر گروه، است که در آن او و اعضای دیکسی چیکس در مورد اقدامات بعدی خود در مواجهه با پیامدهای این جنجال بحث می‌کنند. از دیکسی چیکس مکرراً پرسیده می‌شود که آیا «پشیمان هستند» یا خیر، اما پس از نگرانی‌های اولیه، آنها وضعیت و شرایط کاری جدید خود را پذیرفتند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مفهوم آزادی بیان و اینکه آیا این مفهوم در زمان جنگ تغییر می‌کند، صحبت کنند. آیا انتقاد از رئیس‌جمهور یا سیاستی، «غیر میهنی» است؟ چگونه اعتراضات علیه دیکسی چیکس شخصی می‌شود؟ آیا این منصفانه است، با توجه به اینکه آنها کسانی بودند که نظرات شخصی خود را علنی کردند؟ با توجه به اینکه این فیلم یک مستند است، آیا باید در مورد موضوع مورد بحث، بی‌طرف باشد؟ آیا هست؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که بیشتر نوجوانان احتمالاً علاقه‌ای به این مستند سیاسی نخواهند داشت، که متأسفانه این موضوع بدی است، زیرا به طور هوشمندانه با موضوعات بالغانه‌ای مانند مباحثات در مورد آزادی بیان و میهن‌پرستی سر و کار دارد. با این حال، این مستند همچنین شامل استفاده‌های مکرر از کلمات زشت و الفاظ نامناسب است (کسی رئیس‌جمهور بوش را احمق خطاب می‌کند). گروه دیکسی چیکس با تهدید به مرگ در تگزاس مواجه می‌شوند، و همچنین با الفاظ زشت در اعتراضات (در رادیو، در مصاحبه‌های ضبط شده، و روی تابلوها و تی‌شرت‌ها). این زنان در حالی که برای یک جلسه عکس‌برداری آماده می‌شوند، با حوله ظاهر می‌شوند، جایی که برهنه می‌ایستند (هیچ تصویری نمایش داده نمی‌شود) به جز کلماتی که روی بدن آنها نوشته شده است. به طور کلی، این فیلم نگاهی همدلانه به گروه دیکسی چیکس دارد، که به نوبه خود بامزه، پرشور و مصمم هستند تا آنچه را که می‌خواهند بگویند، حتی زمانی که به آنها گفته می‌شود ساکت شوند. برخی از بینندگان ممکن است این همدردی را به عنوان یک دیدگاه سیاسی با گرایش لیبرال ببینند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

باربارا کاپل و سسیلیا پک در فیلم پرشور خود نشان می‌دهند که چیکس همسران شوهران حامی و مادران کودکان خردسال هستند، و همچنین همکاران طولانی‌مدت. (مگوایر و رابیسون خواهر هستند.) این تمرکز چیکس را به‌خصوص دوست‌داشتنی نشان می‌دهد، انگار که فیلم قصد دارد آنها را به آغوش محافظه‌کاری خانگی بازگرداند. اما در واقع، این فیلم در برابر برچسب‌زدن به چیکس به‌عنوان هنرمندان «خوب» موسیقی کانتری غربی یا «بد» وطن‌فروشان پرحرف استدلال می‌کند.این وضعیت به طور کامل نحوه مدیریت صنعت موسیقی را آشکار می‌کند؛ فیلم شامل تصاویری از جلسه کمیته تجارت سنا در ژوئیه 2003 در مورد مالکیت رادیو است که در آن ممنوعیت پخش دیکسی چیکس مورد بررسی قرار گرفت. همانطور که در Freepress گزارش شده، سناتورها سعی کردند کشف کنند که آیا ممنوعیت پخش دیکسی چیکس در طول جنگ عراق نگرانی‌هایی در مورد تمرکز مالکیت ایجاد می‌کند یا خیر. یک شاهد اظهار می‌کند که تصمیم به تحریم آهنگ‌های دیکسی چیکس فرآیندی مشارکتی بود و همه با آن موافقت کردند. در پایان فیلم، موضع ضد جنگ دیکسی چیکس محبوب شده است، حتی اگر آنها هنوز هم آماده سازش نباشند. تغییرات در حرفه و طرفداران آنها ممکن است نحوه عملکرد صنعت موسیقی را تغییر ندهد، اما دیکسی چیکس ساکت نخواهند شد.