عروس و داماد می‌رسند

در اینجا تازه عروس و دامادها می‌آیند تلاش می‌کند تا رقابت بدگویی و غیبت کردن از پشت سر دیگران در برنامه برادر بزرگتر (یا هر برنامه واقع‌نما دیگری که شامل افرادی است که در شرایط نزدیک به هم قرار می‌گیرند) را با یک تم مثبت و خوش‌بینانه ترکیب کند. هفت زوج تازه ازدواج کرده در یک خانه با هم زندگی می‌کنند در حالی که در استنت‌های مختلف که ظاهراً برای تست اینکه چقدر خوب با هم ارتباط برقرار می‌کنند و با هم کار می‌کنند، رقابت می‌کنند. در پایان هر هفته، زوج‌ها رأی می‌دهند که چه کسی باید خانه را ترک کند. با کاهش تعداد زوج‌ها، تخم‌مرغ طلایی که برای آن رقابت می‌کنند، که از ۲۵۰،۰۰۰ دلار شروع شده بود، افزایش می‌یابد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه چگونه تدوین می‌تواند واقعیت را تغییر دهد، صحبت کنند. به نظر شما تا چه حد بیشتر برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی، واقعیت را به درستی نشان می‌دهند؟ تهیه‌کنندگان چگونه می‌توانند با تدوین، افراد را بهتر (یا بدتر) از آنچه هستند، نشان دهند؟ چرا آنها این کار را انجام می‌دهند؟ آیا می‌توانید متوجه شوید که تدوین ممکن است واقعیت را به درستی نشان ندهد؟

والدین باید بدانند که برخی از مباحثات در این برنامه واقع‌نمای درباره زوج‌های تازه ازدواج کرده می‌تواند صریح باشد — برای مثال، یک درمانگر جنسی از آنها می‌خواهد که بگویند به نظرشان در یک هفته چند بار باید رابطه جنسی داشته باشند. این برنامه همچنین برخی کلیشه‌های جنسیتی را برجسته می‌کند و زوج‌ها اغلب در حال شوخی و دست‌انداختن یکدیگر دیده می‌شوند.

اگرچه نمایش‌های این برنامه به همان اندازه مضحک هستند (آیا مردان کور می‌توانند بوسه همسرشان را بر گونه‌شان تشخیص دهند؟)، شاید این برنامه برای زوج‌های جوان ارزشی داشته باشد اگر واقعاً درباره یادگیری زوج‌ها برای تقویت روابطشان و کار تیمی باشد. اما در یک نقطه، وقتی از زوج‌ها در مورد بهترین ویژگی همسرشان پرسیده می‌شود، همه آنها در مورد چیزی فیزیکی صحبت می‌کنند (یک لبخند، یک قسمت از بدن). و زوج دیگری به طور مداوم توسط مجری برنامه، پت بولارد، مورد تمسخر قرار می‌گیرند زیرا بسیار زیبا هستند. اگر این برنامه واقعاً در مورد ایجاد ارتباط و روابط است، این یک روش بسیار مخرب برای انجام آن است. علاوه بر این، جایزه نقدی و رای‌های حذف، برنامه را به شدت تلخ می‌کنند، به طوری که تقریباً احساس می‌کنید تماشاگر کنجکاوی هستید.این نمایش همچنین به کلیشه‌های جنسیتی منفی دامن می‌زند. به عنوان مثال، نمایش رانندگی که در آن زن به عنوان سرنشین، شوهر خود را که چشمانش بسته شده بود، از میان موانع هدایت می‌کرد. چرا به زوج‌ها این انتخاب داده نشد که تصمیم بگیرند چه کسی در گرفتن دستورالعمل‌ها بهتر است و از آن نقطه شروع کنند؟ و زمانی که بولارد بخش (به طور نظری خنده‌دار) در مورد اینکه چگونه او توسط همسرش برای همه چیز سرزنش می‌شود، صحبت می‌کند، احساس می‌شود که روی دندان درد خود فشار می‌آورد.