عنکبوت‌های کاغذی

«اسپایدرهای کاغذی» داستان ملانی (استفانیا لاوی اوون)، دانش‌آموز سال آخر دبیرستان را روایت می‌کند که مشتاقانه منتظر ورود به دانشگاهی است که پدرش در آن تحصیل کرده بود. اما آینده‌اش با ابهام بیشتری مواجه می‌شود، زمانی که مادرش، دون (لیلی تیلور)، به این باور وسواس‌گونه گرفتار می‌شود که همسایه جدیدشان قصد آزار او را دارد.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش مصرف الکل و مواد مخدر در این فیلم صحبت کنند. آیا این موضوع به شکلی اغراق‌آمیز و جذاب به تصویر کشیده شده است؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای در فیلم وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟»
• «چه زمانی صحبت در مورد سلامت روان اهمیت دارد، به خصوص اگر نگران یکی از دوستان یا اعضای خانواده خود هستید؟ چه منابعی برای کمک به کودکان و بزرگسالان در دسترس است؟»
• «اینون» و «ناتالی شامپانیِر» فیلمنامه را بر اساس تجربیات شخصی خود با مادر ناتالی، که به اختلال هذیانی پیگیر مبتلا بود، نوشتند. چرا اغلب به نویسندگان تازه‌کار توصیه می‌شود که از تجربیات شخصی خود بنویسند؟
• «درباره‌ی تصاویر شخصیت‌های فرعی در مقایسه با شخصیت‌های اصلی بحث کنید. چه زمانی شخصیت‌ها به کاریکاتور تبدیل می‌شوند؟ آیا فکر می‌کنید هیچ‌کدام از شخصیت‌های "عنکبوت‌های کاغذی" کلیشه‌های مضر هستند؟»
• «فیلم "عنکبوت‌های کاغذی" چگونه لحن خود را از کمدی به تراژدی تغییر می‌دهد؟ آیا فکر می‌کنید این تغییر لحن موثر است؟ چرا نویسندگان این روش را برای پرداختن به موضوع انتخاب کرده‌اند؟»

«والدین باید بدانند که "عنکبوت‌های کاغذی" یک درام بلوغ با لحظات کمدی در مورد نوجوانی است که با والدین بیمار روانی خود زندگی می‌کند. به طور خاص، "دون" (لیلی تیلور) از اختلال هذیانی آزارگر رنج می‌برد، که عواقب وخیمی برای او و دخترش، "ملانی" (استفانیا لاوی اوون) دارد. ملانی دانش‌آموز سال آخر دبیرستان و فردی مسئولیت‌پذیر است که دست‌کم در ابتدا، انتخاب‌های عاقلانه‌ای دارد. اما با شروع فروپاشی مادرش، ملانی رفتارهای بی‌پرواتر و خطرناک‌تری از خود نشان می‌دهد: نوشیدن الکل، مصرف مواد مخدر و تمایل به برقراری رابطه‌ی جنسی با نوجوانی دیگر به نام "دانیال" (ایان نلسون) که ظاهراً به الکل معتاد است. نوشیدن مداوم الکل توسط دانیال و تشویق ملانی به نوشیدن الکل، غم‌انگیز به نظر می‌رسد، نه سرگرم‌کننده، اما نوجوانان ممکن است این نکته را درک نکنند. بهترین دوست ملانی به نظر می‌رسد که فقط در مورد تمایل به برقراری رابطه‌ی جنسی صحبت می‌کند، از جمله با معلم خود. زبان تند و تیز فیلم شامل استفاده‌ی مکرر از کلمه‌ی "لعنتی" است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی "شب فیلم خانوادگی" ثبت‌نام کنید.»

«با بازی دردآور و واقعی تیلور در نقش زنی که به توهمات پارانوئید دچار می‌شود، اینون شامپانیِر، کارگردان، درام پیچیده و ظریف را به تصویر می‌کشد که از تجربه‌های واقعی زندگی الهام گرفته است. این فیلم به حدی تاثیرگذار است که شما را به چالش می‌کشد تا در مورد مفهوم پایان خوش فکر کنید. در ابتدای فیلم، با دو شخصیت دَن و ملانی آشنا می‌شویم که زندگی شادی دارند و سرشار از عشق است. لِیسی (با بازی پیتون لیست)، بهترین دوست ملانی، دختری سرکش است، و دَنیل (با بازی ایان نلسون)، پسر پولدار و خوش‌تیپ مدرسه، به دنبال جلب توجه ملانی است. با وجود تمام این ویژگی‌های فیلم‌های نوجوانانه، انتظار دارید که مولی رینگوالد هم در گوشه‌ای از فیلم ظاهر شود. این فیلم هرگز احمقانه نیست، اما لحظات خنده‌دار و سرگرم‌کننده‌ای دارد.»اما با افزایش نگرانی‌های داون در مورد رفتار خصمانه همسایه جدید، لحن فیلم به تدریج تغییر می‌کند. از دیدگاه ملانی هفده ساله، ما نیز مطمئن نیستیم که چه اتفاقی در حال رخ دادن است یا اینکه چگونه باید با آن برخورد کنیم. چگونه یک کودک می‌تواند با این وضعیت کنار بیاید وقتی باور دارد که تنها عضو باقیمانده از خانواده‌اش به کمک نیاز دارد؟ او باید چه کاری انجام دهد و چگونه اقدام کردن می‌تواند وجود فعلی و آینده او را به خطر بیندازد؟ ملانی سعی می‌کند مادرش را راهنمایی و کمک کند، اما پرسش از داون به معنای تردید در مورد صحت گفته‌های اوست، که فقط پارانوای مادرش را تشدید می‌کند. همزمان، صداقت و غیرممکن بودن این وضعیت از تجربیات واقعی اینون و همسرش ناتالی شامپنیه، که فیلمنامه را بر اساس تجربیات خود با مادر مرحوم ناتالی نوشته‌اند، نشأت می‌گیرد. به همین دلیل، سقوط داون هنوز هم با حفظ برخی از کرامت او همراه است. و سفر ملانی، از جمله پذیرش رفتارهای پرخطرتر، به واقعیت نزدیک‌تر از شیطنت‌های معمول دبیرستانی در فیلم‌ها به نظر می‌رسد. لحظه‌ای وجود دارد که احساس می‌شود فیلم به پایان رسیده است و بینندگان احتمالاً با آن پایان راضی خواهند بود. اما واقعاً این‌طور نیست، که احتمالاً در زندگی واقعی نیز صادق است، زیرا وقتی یکی از اعضای خانواده به شدت با بیماری روانی دست و پنجه نرم می‌کند، در هیچ‌وقت بسته نمی‌شود.