جزیره امید

جزیره امید داستان ویکتوریا (مری استوارت ماسترسون)، استاد تئاتر دانشگاهی سختگیر (یا به قول بعضی‌ها تلخ) را دنبال می‌کند، در حالی که به طور ناگهانی از مادر هشتاد ساله‌اش، کارمن (دایان لد)، بعد از سکته مراقبت می‌کند. کارمن، بازیگر سابق هالیوود، از سکته با فراموشی موقت بیرون می‌آید، و فکر می‌کند ۱۵ سال قبل است، زمانی که ویکتوریا هنوز با اندرو (اندرو مک‌کارتی) ازدواج کرده بود و دخترشان، الئونور (جسیکا لین والاس)، دختر کوچکی بود. ویکتوریا و برادرش، ویلیام (سام راباردز)، هر دو روابط پرتنشی با کارمن دارند، اما ویکتوریا برای سلامتی کارمن موافقت می‌کند که وانمود کند. او حتی اندرو را که دوباره ازدواج کرده (و همسر جدید و خیلی جوان‌ترش باردار است) را به صحبت با مادرزنش در بیمارستان وادار می‌کند، که باعث می‌شود رنج‌ها و از دست دادن‌های قدیمی دوباره ظاهر شوند. وقتی فراموشی کارمن برطرف می‌شود، او هنوز به مراقبت ۲۴ ساعته نیاز دارد، بنابراین ویکتوریا به خانه دوران کودکی‌اش نقل مکان می‌کند، جایی که با شکست‌هایش به عنوان یک دختر و مادر مواجه می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دو نوع رابطهٔ متفاوت مادر و دختری در Isle of Hope صحبت کنند. کدام رابطه سالم‌تر به نظر می‌رسد؟ این روابط را با روابط مادر و دختری که در فیلم‌ها دیده‌اید، چگونه مقایسه می‌کنید؟
• چرا فکر می‌کنید فیلم‌سازان فیلم‌های بیشتری با بازیگران چند نسل مختلف نمی‌سازند؟ چرا مهم است که طیف وسیعی از نمایش‌ها را در رسانه‌ها ببینیم؟
• شما فیلم‌های «مادر بیمار» دیگری هم دیده‌اید؟ چه وجه اشتراکی بین آن‌ها وجود دارد؟ آیا آن‌ها را زیرژانر واقعی در نظر می‌گیرید؟
• آیا می‌توانید حدس بزنید که این فیلم بر اساس یک نمایشنامه ساخته شده است؟ چه عناصری از اقتباس‌های نمایشی در فیلم‌ها به چشم می‌آیند؟

والدین باید بدانند که جزیره امید یک درام احساسی در مورد یک استاد تئاتر کالج (مری استوارت ماسترسون) است که مادرش (دایان لد)، یک بازیگر بازنشسته هالیوود در اواخر دهه ۸۰، دچار سکته مغزی شده و به طور موقت فکر می‌کند که ۱۵ سال قبل است. این فیلم پویایی‌های پیچیده روابط مادر و دختر را بررسی می‌کند و شامل صحنه‌های ناراحت‌کننده احتمالی مرتبط با سلامت مادر است. زبان قوی گاه به گاه شامل کلمات "لعنتی"، "خرافات" و "خدای من" است، بزرگسالان شراب می‌نوشند و چند اشاره‌ای به بارداری ناخواسته، طلاق و خانواده‌های ناکارآمد وجود دارد. بر اساس نمایشنامه بازیگر-نمایشنامه‌نویس آرژانتینی اسکار مارتینز به نام "روزهای شمارش‌شده"، این اقتباس توسط فیلمساز آرژانتینی-آمریکایی دامیان رومای نوشته و کارگردانی شده است. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این اقتباس سینمایی از نمایشنامه‌ای موفق، درام رابطه پرتنش مادر و دختری را به تصویر می‌کشد. ماسترسون و لاد ارتباطی پرتنش و واقعی را بین مادری مسن و دختری میانسال که هنوز مادرش را نبخشیده است، به نمایش می‌گذارند. شخصیت ویکتوریا ماسترسون همیشه دوست‌داشتنی نیست، اما هم توجه و هم همدردی را برمی‌انگیزد. و لاد در اواخر دهه ۸۰ زندگی خود، همچنان یک بازیگر پویا است که به‌درستی در نقش ستاره سابق شوی‌بیز انتخاب شده است. بازیگران نقش‌های مکمل نیز بازی‌های قابل توجهی ارائه می‌دهند، از جمله مک‌کارتی در نقش همسر سابق صبور و همدل ویکتوریا و راباردز در نقش برادر تحت فشار او. والاس نیز در نقش کوچک اما مهم خود به‌عنوان دختر ویکتوریا و اندرو، بسیار درخشان است. در اینجا داستان زیادی وجود ندارد، اما رشد شخصیت‌ها قابل توجه است.فیلمنامه رومای به ساختار و آهنگین بودن نمایشنامه وفادار مانده و به هر شخصیت مونولوگ‌های به یادماندنی می‌دهد که طیف پیچیده‌ای از احساسات را کاوش می‌کنند: خیانت، ناامیدی، عشق، بخشش و از دست دادن. پایان فیلم کمی ناگهانی است، به خصوص پیچشی که در مورد الئونور وجود دارد و به درستی بررسی نشده است. اما فیلمساز و بازیگران سفری احساسی را به تصویر می‌کشند که هر کسی با روابط خانوادگی پیچیده آن را درک خواهد کرد. و همه تشویق‌ها را برای لاد بفرستید، کسی که ثابت می‌کند هالیوود باید فیلم‌های بیشتری با بازیگران کهنسال بسازد.