عشق مادری

تعطیلات با مادرم با رها شدن خوزه لوئیس (کیم گوتیرز) در محراب کلیسا شروع می‌شود. او مردی افسرده است که از یک رابطه بد به رابطه بد دیگر رفته است. او قبلاً برای ماه عسل لوکس بدون بازپرداخت در جزیره موریس هزینه کرده است، بنابراین افسرده و بی‌میل به تفریح، با مادر پرجنب‌وجوشش، ماری کارمن (کارمن ماچی از قبیله) به آنجا می‌رود. مادر پرانرژی و اجتماعی است اما با مردی خشک ازدواج کرده و هرگز فرصتی برای روح ماجراجویش نداشته است. این استراحتگاه در عشق، شور و رمانس متمرکز است، تا حدی که خوزه لوئیس و مادرش وانمود می‌کنند ازدواج کرده‌اند تا بتوانند در سوئیت ماه عسل خود بمانند. محیط زیبا است اما تمام کاری که می‌کنند بحث است. خوزه لوئیس مردی بداخلاق است که در خود‌ترحم خود غوطه‌ور است درحالی‌که مادرش با عکاس خوش‌قیافه‌ای خوش‌گذرانی می‌کند. به‌تدریج، عشق به زندگی مادر به پسر کسل‌کننده‌اش سرایت می‌کند و او شروع به لبخند زدن و شناختن مادرش می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام فیلم در مورد روابط والدین و فرزندان بزرگسالشان صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید دیدگاه‌های مختلف به صورت متعادل به تصویر کشیده شده‌اند؟ چرا یا چرا نه؟
• چگونه لحن یک فیلم بر باورپذیری پیام آن تأثیر می‌گذارد؟ آیا لحن فیلم به گونه‌ای تغییر می‌کند که احساسات مخاطب نسبت به شخصیت‌ها و موقعیت‌های آنها را دگرگون می‌کند؟ چگونه؟
• چه اتفاقی برای مشارکت مخاطب می‌افتد وقتی که لحن به طور غیرمنتظره‌ای تغییر می‌کند، یا وقتی که شخصیت‌ها به طور ناگهانی به نظر ناسازگار یا غیرواقعی می‌رسند؟

والدین باید بدانند که «ماه عسل با مادرم» بازسازی فیلمی از سال ۲۰۰۶ به نام «ماه عسل با مامان» است. این کمدی اسپانیایی به رابطه متقابل میان مادری برونگرا و پسر بزرگسال بی‌دست‌وپایش می‌پردازد، در حالی که او از جدایی‌اش بهبود می‌یابد. بزرگسالان یکدیگر را می‌بوسند، ماری‌جوآنا می‌کشند و مقدار زیادی الکل می‌نوشند. به رابطه جنسی (از جمله رابطه سه‌نفره) اشاره می‌شود و زنی به‌طور مختصر سینه‌هایش را نشان می‌دهد. الفاظی مانند «فاک»، «شیت»، «اس»، «دامن»، «هل»، «بیچ»، «بی‌استید» و «کرپ» در فیلم به کار رفته است. این فیلم به زبان اسپانیایی و با زیرنویس انگلیسی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

ماه عسل با مادرم یک ترکیب است، نه فقط از کمدی و پاتوس، بلکه از فیلمنامه خوب و بد، داستان خوب و بد، و شخصیت‌های سازگار و ناسازگار. خوزه لوئیس به عنوان یک احمق بی‌خبر و آزاردهنده شروع می‌شود که هرگز لبخند نمی‌زند و فقط به خودش فکر می‌کند. مادر به عنوان یک جعبه پر سر و صدا شروع می‌شود که هر چیزی که به ذهنش می‌رسد را می‌گوید. حدود یک ساعت طول می‌کشد تا فیلمسازان آن نسخه‌های غیرقابل تحمل شخصیت‌های اصلی را کنار بگذارند و به آنها شخصیت‌های جدیدی بدهند که باعث می‌شود نیمه دوم فیلم قابل تماشا به نظر برسد، هرچند غیرقابل باور. ناگهان خوزه لوئیس قادر به لبخند زدن است. ناگهان مادر حس خوبی دارد تا دهانش را گاهی ببندد. همه اینها مانند پیشرفت احساس می‌شود، نه فقط به این دلیل که فیلم بهتر می‌شود، بلکه همچنین به این دلیل که به کارمن ماچی با استعداد و جذاب فرصت می‌دهد تا نشان دهد چه هنرمند فوق‌العاده و دوست‌داشتنی است.همچنین یک کمدی واقعا احمقانه و ناموفق را به جا می‌گذارد، اما به جای آن شخصیت‌هایی را ارائه می‌دهد که بسیار شبیه انسان‌های واقعی به نظر می‌رسند. اما با جدی‌تر شدن آن‌ها، تناقضات همچنان داستان را تحت تاثیر قرار می‌دهند. چگونه مادر می‌تواند همان والدین بیش از حد محافظت‌کننده‌ای باشد که خوزه لوئیس ادعا می‌کند تمام زندگی او را تحت تاثیر قرار داده است، در حالی که در عین حال همان ماجراجوی شجاعی است که ما در مقابل خود می‌بینیم؟ ده دقیقه آخر خوزه لوئیس خندان و رقصان، جبران خستگی ۹۰ دقیقه قبل را نمی‌کند، اما حداقل او مادر خوب و بی‌نقص خود را ارج می‌نهد.