مجموعه‌ای برای زندگی

جیمی کیمل مجری برنامه ست فور لایف است، یک بازی شانسی. پانزده سیلندر از زمین روی صحنه بالا می‌آیند. چهار تا از آن‌ها حاوی چراغ‌های قرمز مخفی هستند و یازده تای دیگر حاوی چراغ‌های سفید. برای هر چراغ سفید که شرکت‌کنندگان انتخاب کنند، پول بیشتری برنده می‌شوند. برای هر چراغ قرمز، پول از دست می‌دهند. پیچش این است که دوست یا عضو خانواده شرکت‌کننده به عنوان "فرشته نگهبان" عمل می‌کند و - از داخل یک اتاقک ضدصدا - تصمیم می‌گیرد که شرکت‌کننده چه زمانی باید بازی را متوقف کند. بنابراین در حالی که شرکت‌کنندگان ممکن است ریسک کنند تا برنده شوند، آن‌ها و بینندگان نمی‌دانند که آیا بازی توسط فرشته در اتاقک به پایان رسیده است تا زمانی که به پایان برسد. مبلغی که شرکت‌کنندگان بازی می‌کنند قبل از نمایش تعیین می‌شود (در یک "دور مقدماتی"). برای هر چراغ سفید، جایزه از یک ماه حقوق تا شش ماه حقوق و تا هدف نهایی "ست فور لایف" (تا 40 سال) افزایش می‌یابد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد بازی‌های شانسی صحبت کنند. چه چیزی در مورد این نوع بازی‌ها جذاب است؟ آیا ترجیح می‌دهید بازی‌های مهارتی و/یا بازی‌های شانسی را انجام دهید یا تماشا کنید؟ آیا بینندگان برنامه مسابقه تلویزیونی مورد علاقه‌ای دارند؟ اگر این‌طور است، چه چیزی در مورد آن را دوست دارید؟ آیا می‌توان از برنامه‌های مسابقه تلویزیونی چیزی آموخت، یا صرفاً تفریحی سرگرم‌کننده است؟ تماشای برنده شدن یا باختن شرکت‌کنندگان سرگرم‌کننده‌تر است؟ چرا؟

در این مسابقه تلویزیونی، والدین باید بدانند که طمع و حرص، که جزو ذات این ژانر است، به نمایش گذاشته می‌شود. شرکت‌کنندگان هر بار که مبلغی پول برنده می‌شوند، با شور و شوق بالا و پایین می‌پرند. در یکی از قسمت‌ها، مجری از پسر چهار ساله‌ی یکی از شرکت‌کنندگان می‌پرسد که دوست دارد عمو چه چیزی برایش بخرد با تمام پولی که برنده می‌شود.

ست فور لایف احتمالا یکی از احمقانه‌ترین برنامه‌های مسابقه‌ای است که تا به حال ساخته شده. این مسابقه هیچ مهارتی نمی‌طلبد و فقط اندکی منطق ساده در آن دخیل است. در واقع، در قسمت اول، یک کودک ۴ ساله با مهارت در این بازی شرکت کرد (البته عمو و دایی او کنترل فیزیکی بازی را در دست داشتند). بنابراین تنها آزمون مهارت، توانایی شرکت‌کننده در محاسبه احتمالات پایه است، هرچند که کیمِل معمولا خودش این محاسبات ساده را انجام می‌دهد (شانس برنده شدن شما دو در پنج است).این برنامه کاملاً اتفاقی است و به صراحت، خیلی جالب نیست، مگر اینکه شیطنت‌های ناشی از آدرنالین شرکت‌کنندگان را خیلی جذاب بدانید. به جز طمع معمول در مسابقات، در این برنامه چیز دیگری وجود ندارد که والدین بخواهند در مورد آن نگران باشند، به جز بی‌معنایی کامل آن.