چگونه پرواز کردن را آموختم

در فیلم چگونه یاد گرفتم پرواز کنم، برادران دانیال (با بازی مارکوس اسکریبنر) و الی (با بازی لونی چویس) در حومه شهر لس آنجلس با والدینشان زندگی آرامی دارند. تا اینکه یک روز، والدینشان دیگر در خانه نیستند. الی به نظر می‌رسد که نوعی تروما را با خود حمل می‌کند و به ندرت صحبت می‌کند. دانیال، که بزرگتر است، سعی می‌کند اوضاع را سر و سامان دهد و مطمئن شود که هر دو حمام می‌کنند و لباس می‌پوشند، الی هر روز به مدرسه می‌رود و دانیال به کارش به عنوان ظرفشوی می‌رسد. همسایه مهربان، لوئیس (با بازی سیدسیک انترتینر) پیشنهاد کمک می‌دهد، اما دانیال نمی‌تواند واقعاً آن را بپذیرد. مدت زیادی طول نمی‌کشد که او مجبور می‌شود برای پرداخت اجاره مبلمان بفروشد و در نهایت آنها باید وسایلشان را جمع کنند و در ماشین خانوادگی زندگی کنند. اما برادران، همچنان مثبت اندیش هستند، همانطور که مادرشان به آنها آموخته بود، و برای آینده‌شان می‌جنگند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم «چگونه یاد گرفتم پرواز کنم» صحبت کنند. این صحنه‌ها چه احساسی در شما ایجاد کرد؟ آیا هیجان‌انگیز بود؟ تکان‌دهنده بود؟ فیلم برای ایجاد این تاثیر چه چیزی را نشان داد یا نشان نداد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• چگونه نوشیدن و سیگار کشیدن به تصویر کشیده می‌شوند؟ آیا جذاب جلوه داده می‌شوند؟ آیا پیامدهایی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• چرا دانیال در ابتدا اینقدر برای درخواست کمک مشکل دارد؟ آیا تا به حال در زندگی واقعی از درخواست کمک اجتناب کرده‌اید؟
• نظر شما در مورد لیست قوانین دنیل و الی چیست؟ آیا به نظرتان منطقی هستند یا غیرمنطقی؟ آیا فکر می‌کنید این قوانین می‌توانند به زندگی بهتری منجر شوند؟ چرا، یا چرا نه؟
• چه چیزی رئالیسم جادویی است؟ کدام صحنه‌های این فیلم شامل چیزهایی هستند که در زندگی واقعی نمی‌توانند اتفاق بیفتند؟ چرا اینجا هستند؟ چه چیزی به داستان اضافه می‌کنند؟

والدین باید بدانند که فیلم «چگونه یاد گرفتم پرواز کنم» یک درام عمیقاً دلسوزانه و امیدوارانه در مورد دو برادر جوان سیاه‌پوست لس‌آنجلسی است که ناگهان خود را تنها می‌یابند. خشونت شامل شلیک گلوله، افتادن یک بدن به کف زمین و کشیده شدن آن، و مقداری خون است. نوجوانی زخمی بانداژ روی پیشانی‌اش دارد و پدری آزارگر اسلحه‌ای را لمس می‌کند و پسرش را تهدید می‌کند. زبان‌های گاه‌به‌گاه شامل استفاده از کلمات «لعنتی»، «مادر****»، «****»، «****»، «سگ»، «لعنتی خدا»، و موارد بیشتر است. صدای یک زوج در حال رابطه جنسی داخل یک ماشین شنیده می‌شود؛ صدای ناله و سوت کشیدن وجود دارد و نوجوانی سعی می‌کند از آن‌ها جاسوسی کند. نوجوانی سعی می‌کند خودارضایی کند و گفتگوهای قوی مرتبط با رابطه جنسی وجود دارد. نوجوانی که یک بطری ودکا می‌دزدد، با استفراغ بیدار می‌شود و شخصیت‌های دیگر سیگار می‌کشند، یک بزرگسال آبجو می‌نوشد و نوجوانان به‌طور مختصر ماری‌جوآنا می‌کشند. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این درام با ملایمت و عمیقاً دلسوزانه، واقعیت‌های تلخ را به تصویر می‌کشد بدون اینکه خود تلخ باشد و بر امید و تغییر تمرکز دارد. "چگونه یاد گرفتم پرواز کنم" با یک سکانس تاثیرگذار آغاز می‌شود: دانیال چیزی در آشپزخانه می‌بیند که او را شوکه می‌کند، تلفن همراهش را برمی‌دارد، ۹-۱-... را شماره‌گیری می‌کند و متوقف می‌شود. او متوجه می‌شود - و بینندگان هم ممکن است متوجه شوند - که کاری که او انجام می‌دهد می‌تواند منجر به دردسر بیشتر به جای راه‌حل شود. نویسنده/کارگردان سیمون استوری (که سفیدپوست و سوئیسی است) در فیلم تهدیدات دنیای واقعی را به وفور به تصویر می‌کشد، از جمله دزدیده شدن کفش الی و سکانسی حیرت‌آور با حضور دانیال و پدر (روش مرد، در نقش آفرینی سوزان) برادران (که به وضوح آزاردهنده است).اما همه اینها با لحظات مهربانی در تضاد است، مانند تعامل با یک افسر پلیس سفیدپوست یا وقتی که یایا (میشله سلین انگ) به پسران اجازه می‌دهد در خشکشویی‌اش دوش بگیرند. فهرستی از «قوانین» که ابتدا بر سقف اتاق پسران و سپس بر سقف ماشینشان نوشته شده بود -- «دروغ نمی‌گوییم»، «لباس‌هایمان را می‌شوییم»، «تکالیفمان را انجام می‌دهیم»، و غیره -- به گفتگویی شیرین، ویژه، نانوشته و مداوم تبدیل می‌شود. و لحظات شگفت‌انگیزی از رئالیسم جادویی وجود دارد، مانند زمانی که پسران جعبه‌ای از «خاطرات بد» را می‌سوزانند و کابوس‌های ترسناک دانیل از افتادن به آرامی به رویاهای شناور و پرواز تبدیل می‌شود. موسیقی متن دلپذیر و روح‌انگیز پر از R&B و جاز قدیمی به خلق حال و هوای ظریف کمک می‌کند و مقایسه‌هایی با فیلم‌های مهتاب و امپراطور رؤیاها را برمی‌انگیزد. چگونه پرواز کردن را آموختم فیلمی زیبا است؛ از تراژدی نمی‌هراسد، اما به همان اندازه از امید هم نمی‌ترسد.