راستین

راستین داستان چگونگی شکل‌گیری و برنامه‌ریزی راهپیمایی ۱۹۶۳ در واشینگتن برای کار و آزادی توسط بایارد راستین (با بازی کولمن دومینگو)، رهبر حقوق مدنی همجنسگرایان را روایت می‌کند. یک دهه قبل، راستین در تظاهرات حقوق مدنی با مارتین لوتر کینگ جونیور (با بازی آمل آمین) همکاری داشت، تا زمانی که شایعات همجنس‌گراهراسانه او را از جنبش خارج کرد. اما در سال ۱۹۶۳، راستین، یک کوئیکر و پیرو همیشگی مقاومت غیرخشونت‌آمیز گاندی، احساس می‌کند که باید بزرگ‌ترین اعتراض غیرخشونت‌آمیز در ایالات متحده را در واشینگتن دی‌سی سازماندهی کند. او با فعال افسانه‌ای و رهبر کارگری، ای. فیلیپ رندولف (با بازی گلین ترمن) متحد می‌شود، اما توسط روی ویلکینز (با بازی کریس راک)، رئیس انجمن ملی پیشرفت رنگین‌پوستان، رد می‌شود. بعد از اینکه دوستانش او را متقاعد می‌کنند که به دیدن کینگ‌ها در جورجیا برود، راستین دوباره با کینگ ارتباط برقرار می‌کند و از او می‌خواهد که در راهپیمایی شرکت کند. با حمایت کینگ، انجمن ملی پیشرفت رنگین‌پوستان که قبلاً مردد بود و دیگر گروه‌های حقوق مدنی نیز به راهپیمایی می‌پیوندند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد صحنه‌های خشونت‌آمیز در رستین صحبت کنند. آیا این صحنه‌ها برای روایت داستان ضروری هستند؟ چرا یا چرا نه؟
• چگونه نژادپرستی و خشونت نژادی همچنان ادامه دارند؟ در مورد همجنس‌گراهراسی چه می‌شود؟ چگونه مردم می‌توانند در برابر نژادپرستی، یهودستیزی، اسلام‌هراسی و دیگر اشکال تبعیض بایستند؟
• شما چه کسی را در این فیلم به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ چه نقاط قوت شخصیتی را نشان می‌دهد؟
• از این درام زندگی‌نامه‌ای درباره جنبش حقوق مدنی و رهبران آن چه چیزی آموختید؟ آیا از چیزی که در فیلم آموختید شگفت‌زده شدید؟

والدین باید بدانند که رستین یک درام زندگی‌نامه‌ای تاریخی در مورد بیارد رستین (با بازی کولمن دومینگو) است، که یک فعال سیاه‌پوست، همجنس‌گرا و سوسیالیست برای تغییر اجتماعی، ادغام نژادی و برابری اقتصادی از طریق اعتراضات و تظاهرات غیرخشونت‌آمیز بود. این فیلم که توسط مردان همجنس‌گرای سیاه‌پوست کارگردانی و نویسندگی شده است، بر نحوه شکل‌گیری و اجرای راهپیمایی رستین در واشنگتن برای کار و آزادی در تابستان 1963 تمرکز دارد، اگرچه او به دلیل همجنس‌گرایی از جنبش حقوق مدنی کنار گذاشته شده بود. اگرچه خشونت نژادپرستانه در این فیلم به اندازه بسیاری از فیلم‌های دیگر حقوق مدنی نیست، اما انتظار می‌رود چند صحنه‌ای وجود داشته باشد که در آن گروه‌های سیاه‌پوست یا ادغام‌شده مورد حمله، فریاد یا هل دادن قرار بگیرند یا قربانی خشونت پلیس شوند. پلیس همچنین به صورت تهاجمی به یک بار همجنس‌گرایان یورش می‌برد و مشتریان آن را دستگیر می‌کند. فیلمنامه شامل توهین‌های نژادی (واژه "N" و "ni--a") و همچنین اصطلاح همجنس‌گرایانه "queen" و "sons of whores" و "ass" و غیره است. رستین با دو مرد مختلف، یکی متأهل و در کمدین، معاشقه، در آغوش گرفتن و بوسیدن می‌کند. بزرگسالان، به خصوص رستین، الکل می‌نوشند و سیگار می‌کشند، و یک شخصیت ماری‌جوانا می‌کشد. این داستان - که تم‌های واضحی از شجاعت، پشتکار و کار تیمی دارد - احتمالاً گفتگوی فکری در مورد رستین، نقش او در جنبش حقوق مدنی آمریکا و تأثیر همجنس‌هراسی بر میراث او را برمی‌انگیزد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

اجرای فوق‌العاده دومینگو این فیلم زندگی‌نامه را به درامی به یادماندنی و عمیق تبدیل می‌کند. کارگردان جرج سی. ولف و فیلم‌نامه‌نویسان جولیان بریس و داستین لنس بلک استدلال می‌کنند که به دلیل همجنس‌گرایی و تعهد به سوسیالیسم، رستین هرگز به نامی آشنا مانند رزا پارکس، جان لوییس یا مدگار اورز تبدیل نشد. اما فیلم به روشنی نشان می‌دهد که چرا او باید به همان اندازه شناخته‌شده باشد. در یک صحنه، رستین می‌گوید «در همان روزی که سیاه‌پوست به دنیا آمدم، همجنس‌گرا هم بودم» و هرگز تلاش زیادی برای پنهان کردن هویت واقعی خود نکرد. در حالی که رستین در حال برنامه‌ریزی جزئیات راهپیمایی است، با الیاس تیلور (جانی ریمی)، یک کشیش و فعال ازدواج‌کرده که تخیلی است اما نمادی از این است که حتی در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، رستین تا حد زیادی آشکار بود، رابطه داشت. او همچنین با دستیار/شاگرد سفیدپوست (و واقعی) خود تام کان (گاس هیلپر) قرار می‌گذاشت. در یک صحنه، رستین یک جمله بامزه دیگر به دوست/مطلع خود الا بیکر (اودرا توماس، فوق‌العاده در فقط چند صحنه) می‌گوید: «من به زیبایی جذب می‌شوم -- سفید، سیاه، نامشخص. به شرطی که پرشور و باهوش باشند.»ولف با این فیلم چرخ بیوپیک را دوباره اختراع نکرده است، اما او و نویسندگان از نشان دادن این موضوع که جنبش حقوق مدنی توسط انسان‌ها شکل گرفته است، ابایی ندارند. مردان مسئول این جنبش با یکدیگر اختلاف نظر داشتند، به یکدیگر توهین می‌کردند، رفتارهای جنسیتی داشتند و بازی‌های سیاسی انجام می‌دادند. راک ویلکینز و آدام کلایتون پاول خونسرد به تصویر کشیده شده توسط جفری رایت، هر دو به عنوان افرادی با هوش سیاسی بالا و نگران از این که زندگی خصوصی راستین تلاش‌هایشان را تحت تاثیر قرار دهد، به تصویر کشیده شده‌اند. فیلمبرداری توبیاس آ. شلیسلر لحظاتی دلخراش (سکانس افتتاحیه که هم روبی بریجز را در حال دویدن به سمت مدرسه با مارشال‌های آمریکایی نشان می‌دهد و هم معترضان نشسته را که هل داده می‌شوند و با سس‌ها پوشانده می‌شوند) و لحظاتی ملایم (بایر که در حال خواندن "این نور کوچک من" با کورِتا و فرزندان کینگ است) را به تصویر می‌کشد. دو فلش بک ناراحت کننده که به صورت سیاه و سفید فیلمبرداری شده‌اند، به خصوص برجسته هستند. موسیقی متن و موسیقی برانفورد مارسالیس نیز الهام بخش هستند و شامل جاز، بلوز، گاسپل، آر اند بی و موسیقی کلاسیک می‌شوند. راستین را برای کلاس استادانه بازیگری دمینگو و برای یادگیری بیشتر در مورد یکی از قهرمانان ناشناخته جنبش حقوق مدنی ببینید.