عمارت

در عمارت، جودیت (باربارا هرشی) در میانه‌ی جشن تولد هفتاد سالگی‌اش دچار سکته می‌شود. برای اینکه باربارا دخترش و جاش نوه‌اش را اذیت نکند، جودیت تصمیم می‌گیرد به یک مرکز مراقبت‌های ویژه نقل مکان کند. بعد از اسباب‌کشی، او زود متوجه می‌شود که زندگی و آزادی‌اش آنطور که انتظار داشت نیست. گوشی هوشمندش به عنوان بخشی از سیاست‌های مرکز که او موقع امضای مدارک موافقت کرده بود، مصادره می‌شود، بدون اینکه ریزه‌کاری‌ها را خوانده باشد. هم‌اتاقی‌اش به نظر می‌رسد از ترس شبانه رنج می‌برد که باعث می‌شود چیزهایی ببیند و به جودیت هشدار می‌دهد که مراقب باشد و نوبت بعدی اوست. درحالی‌که جودیت احساس محدودیت می‌کند به خاطر انضباط و رفتار تحقیرآمیز بعضی از کارکنان، زود با پرستاری به نام لیزل دوست می‌شود و با ساکنان هم‌فکرش احساس هم‌دردی می‌کند که سعی می‌کنند از زندگی‌شان در حالی‌که هنوز وقت هست، حداکثر استفاده را ببرند، از جمله مردی به نام رولاند (بروس دیویسون) که به نظر می‌رسد به او علاقه‌مند است. با این حال، جودیت شروع به دیدن کابوس‌ها و توهمات مشابه هم‌اتاقی‌اش می‌کند و وقتی سعی می‌کند اطرافیانش را متقاعد کند که این‌ها واقعی هستند، مجبور می‌شود به سلامت عقلی خودش شک کند. جودیت وقتی عمیق‌تر به اتفاقاتی که در مرکز می‌افتد نگاه می‌کند و بعد از یک کشف شوکه‌کننده در یک رستوران نزدیک بعد از تلاش برای فرار از مرکز، او باید سعی کند راهی برای اثبات به جاش پیدا کند که اتفاق وحشتناکی در حال رخ دادن است و با کمک جاش، قبل از اینکه او هم تسلیم شر شود، فرار کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌های ترسناکی مثل The Manor صحبت کنند. این فیلم تا چه حد به فیلم‌های ترسناک دیگری که دیده‌اید، شباهت دارد و تا چه حد تفاوت؟
• چه پیام‌های مهمی در مورد سالمندان و نحوه برخورد دیگران با آنها در این فیلم وجود دارد؟
• چگونه سالمندان در فیلم‌ها به طور سنتی به تصویر کشیده و نمایش داده شده‌اند؟ فکر می‌کنید چرا این اتفاق افتاده است؟

والدین باید بدانند که مانور فیلمی ترسناک محصول ۲۰۲۱ است که در آن فردی که به تازگی به خانه سالمندان منتقل شده هر شب کابوس‌های وحشتناکی می‌بیند در حالی که اطرافیانش به سلامت عقلی او شک دارند. انتظار برخی تصاویر شیطانی را داشته باشید، از جمله یک درخت شیطانی که در اتاق و/یا کابوس‌های شخصیت اصلی ظاهر می‌شود و بعداً یکی از ساکنان خانه سالمندان را می‌کشد. ساکنان خانه سالمندان در حالی که به دستور پرستاران به تخت‌هایشان بسته شده‌اند، در حال جیغ زدن از ترس نشان داده می‌شوند. در سراسر فیلم صحنه‌های ناگهانی ترسناک وجود دارد. برخی الفاظ زشت و رکیک، از جمله «لعنتی». شخصیت اصلی در حالی که با دوستان جدیدش در اتاق مشترک خانه سالمندان نشسته است، یک فلاسک مشروب دست‌به‌دست می‌کند. ساکنان سالخورده در اتاق‌هایشان به طور پنهانی ماری‌جوانا می‌کشند. شخصیت اصلی از «کشیدن علف» در «مهمانی‌های وحشی» در دوران جوانی‌اش صحبت می‌کند. نکته مثبت این است که فیلم بر افرادی تمرکز دارد که به طور سنتی در فیلم‌ها و به ویژه فیلم‌های ترسناک حاشیه‌نشین و/یا کلیشه‌ای شده‌اند -- در این مورد، سالمندان. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

نقد و بررسی هوشمندانه‌ای که در مورد نحوه برخورد با سالمندان ارائه شده، تحت‌الشعاع کلیشه‌های فیلم‌های ترسناک و پایانی ناامیدکننده قرار گرفته است. این واقعاً حیف است، چون مانند سایر فیلم‌های مجموعه «خوش‌آمدید به بلوم‌هاوس»، «خانه سالمندان» واقعاً تلاش می‌کند تا افرادی را که معمولاً در فیلم‌های ترسناک کمتر به تصویر کشیده می‌شوند، به نمایش بگذارد و در این مورد خاص، فراتر از کلیشه‌ها و تصورات کلیشه‌ای حرکت کند که اغلب در نمایش شخصیت‌هایی که در سال‌های طلایی زندگی خود به سر می‌برند، به صورت تنبلی مورد استفاده قرار می‌گیرند. بهترین صحنه‌ها ترسناک‌ترین‌ها نیستند، اما انسانیت شخصیت‌هایی مانند جودیت (با بازی باربارا هرشی)، زنی ۷۰ ساله با روحیه آزاد، را آشکار می‌کنند که اکنون با رفتار تحقیرآمیز و زشت کارکنان آسایشگاه سالمندان مواجه است، جایی که او پس از سکته مغزی، تصمیم به نقل مکان به آنجا گرفته است. وقتی صحنه‌های ترسناک شروع می‌شوند، گازنوردی که او تجربه می‌کند به‌خوبی با داستان ادغام می‌شود، زیرا هم کارکنان و هم خانواده او حاضر نیستند او را جدی بگیرند یا وانمود می‌کنند که جدی نمی‌گیرند.با این حال، بدترین جنبه‌های آن خیلی زود خسته‌کننده می‌شوند. کلی کلیشه‌های تکراری فیلم‌های ترسناک وجود دارد -- شب‌های تاریک و طوفانی، کلاغ‌ها، ترساندن ناگهانی، و حتی گربه‌ای سیاه که «مرگ را حس می‌کند» -- به راحتی ممکن است خودتان را در حال دور شدن از فیلم ببینید، نه به این دلیل که ترسناک است، بلکه به این دلیل که چشمانتان به سمت عقب می‌چرخد. پیش‌بینی‌ها کاملاً ظرافت و دقتی ندارند، بنابراین تا زمانی که به «افشاگری بزرگ» برسیم، واقعاً شگفت‌زده‌کننده نیست.