آکادمی آمبرلا

دهه‌ها قبل از افتتاح آکادمی آمبرلا، ۴۳ نوزاد به‌طور غیرقابل توضیحی در سراسر جهان به دنیا آمدند، درحالی‌که مادرانشان روز قبل باردار نبودند. میلیاردر عجیب و غریب، سر رجینالد هارگریوز (با بازی کالین مینی) حدس می‌زند این کودکان باید نوعی قدرت‌های ویژه داشته باشند. و به همین دلیل او تصمیم می‌گیرد تا هرچه بیشتر از آن‌ها را به فرزندی قبول کند. تعداد نهایی فرزندان او: هفت نفر، از جمله آلیسون (با بازی امی راور-لامپمن) که می‌تواند با بلند صحبت کردن چیزها را به واقعیت تبدیل کند؛ کلوس (با بازی رابرت شیهان) که می‌تواند با مردگان صحبت کند؛ شماره پنج (با بازی ایدن گالاهر) که می‌تواند در زمان سفر کند؛ و وانیا (با بازی الیوت پیج) که به گفته هارگریوز، «چیز خاصی نیست». سال‌ها بعد از اینکه آن‌ها یک خانواده داغ مبارزه با جرم بودند، خواهر و برادرهای ابرقهرمان حالا از هم دور شده‌اند. اما وقتی هارگریوز به‌طور مرموزی می‌میرد و وقتی شخصیتی که بیش از یک دهه مفقود شده بود دوباره ظاهر می‌شود و هشدار می‌دهد که هشت روز دیگر، یک آخرالزمان آتشین همه بشریت را نابود می‌کند، گروه دوباره برای یک ماموریت بزرگ با هم متحد می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سطح خشونت در آکادمی آمبرلا صحبت کنند. آیا خشونت آن بیشتر یا کمتر از حد انتظار است؟ آیا نسبت به دیگر برنامه‌ها یا فیلم‌های ابرقهرمانی خشونت کمتری دارد؟ چگونه می‌توان بین یک ابرقهرمان و یک ابرشرور تفاوت قائل شد؟ آیا خشونت در این نمایش لذت‌بخش است؟ خشونت در رسانه‌ها چه تأثیری بر کودکان دارد؟
• تا چه حد فکر می‌کنید کتاب‌های مصور به فیلم‌های سینمایی یا برنامه‌های تلویزیونی تبدیل می‌شوند؟ کدام تولیدات مبتنی بر کتاب‌های مصور بهترین اقتباس‌ها را داشته‌اند؟ آیا خواندن کتاب مصور قبل از تماشای برنامه برای لذت بردن از آن مهم است؟
• آنچه داستان‌هایی درباره انسان‌ها با قدرت‌های خارق‌العاده را به‌ویژه جذاب می‌کند، چیست؟ چرا مردم مایل به داشتن ابرقدرت‌ها هستند، به‌خصوص در این برهه از زمان؟ اگر می‌توانستید یک ابرقدرت داشته باشید، آن کدام بود؟

والدین باید بدانند که آکادمی آمبرلا مجموعه‌ای در مورد گروهی از خواهر و برادرهایخوانده با ابرقدرت‌ها است که با هم متحد می‌شوند تا از وقوع آخرالزمانی آتشین در آینده جلوگیری کنند. نگرانی اصلی والدین احتمالا خشونت این مجموعه است: صحنه‌های خشن و خونین و گاهی با موسیقی همراه است، به طوری که شادتر از آنچه باید به نظر می‌رسد. شخصیت‌ها، معمولا به عنوان شخصیت‌های شرور، آدم‌های بد یا مزدوران بی‌نام و نشان به تصویر کشیده می‌شوند، به دست قهرمانان به طرز خونینی از بین می‌روند. آنها به ضرب گلوله، خنجر و پاره‌پاره شدن کشته می‌شوند، با خون و گوشت پاره‌شده از بدن‌شان فواره می‌زند -- در میان انبوهی از اجساد. سکس و عشق‌ورزی در سایه خشونت قرار می‌گیرد، اما یکی از خواهر و برادرهایخوانده نسبت به دیگری احساسات عاشقانه دارد، و یک شخصیت همجنسگرا وجود دارد که گاهی درباره ظاهر و جذابیت مردان مختلف اظهار نظر مبهم می‌کند. یکی از شخصیت‌ها معتاد به مواد مخدر و الکلی است؛ بینندگان او را در حال بلعیدن قرص‌های بدون نام، خرید مواد مخدر در یک کوچه، نوشیدن نوشیدنی‌های غول‌پیکر (و بیشتر) می‌بینند در حالی که رفتار آشفته و مختل‌شده‌ای دارد. الفاظ زشت مانند "s--t"، "a--hole" و "bastard" در این مجموعه به کار رفته است. فصل دوم این مجموعه از نظر لحن و خشونت شبیه فصل اول است، با داستانی آخرالزمانی که در آن شخصیت‌ها تلاش می‌کنند تا پایان خشونت‌آمیز جهان را دفع کنند. صحنه‌های میدان نبرد و صحنه‌هایی را می‌بینیم که در آن ارتشی از ارواح آبی‌رنگ به مردم حمله می‌کنند؛ قارچی از دود به هوا بلند می‌شود و دیواری از آتش گروهی از شخصیت‌ها را می‌بلعد. یکی از شخصیت‌های اصلی مرده و یک روح است؛ به نظر می‌رسد که او ممکن است خودکشی کرده باشد، و یک شخصیت پدرخوانده ظاهرا خودکشی کرده است. سه‌تایی از شخصیت‌های شرور بی‌احساس با مسلسل ده‌ها شخصیت را به رگبار می‌بندند؛ اجساد خونین و مردمی را می‌بینیم که درد می‌کشند در حالی که شخصیت‌های اصلی برای فرار از کشتار می‌دوند. یک شخصیت رنگین‌پوست در خط زمانی دهه ۱۹۶۰ وجود دارد که در آن جنبش حقوق مدنی برجسته است؛ شخصیت‌های نژادپرست به یک مرد می‌گویند "boy" و اشاره می‌کنند که یک رستوران "فقط سفیدپوست‌ها" است. صحنه‌هایی در یک باشگاه برلسک با رقصنده‌های زن در لباس‌های کوتاه (اما بدون برهنگی) اتفاق می‌افتد.

تصاویر خلاقانه و بازیگران عجیب و غریب که به وضوح دستور داده شده‌اند تا پرچم‌های متفاوت خود را به اهتزاز درآورند، به فضای نسبتاً تکراری مدرسه ابرقهرمانان جان می‌بخشند. هی، مگر ما قبلاً این کار را نکرده بودیم؟ مردان ایکس؟ اسکای های؟ اما این نمایش آن را به حد نهایی می‌رساند، و با گذر زمان، درگیری‌های احساسی نمایش عمیق‌تر می‌شوند، که باعث می‌شود اکشن و شرارت هیجان‌انگیزتر شده و این نمایش را از سایر برنامه‌های مشابه متمایز کند. سکانس‌های اکشن پرتحرک اولیه نمایش که با موسیقی پاپ شاد تنظیم شده‌اند، به اندازه کافی موثر نیستند. به یاد فیلم کیک-اس می‌افتید، و از نظر منطقی اغراق‌آمیز هستند: آیا یک دزد بانک واقعاً مستحق پرتاب شدن از پنجره طبقه سوم و مرگ حتمی است؟ شاید ابرقهرمانان بتوانند فقط پلیس را خبر کنند؟ اما لحظات دیگری وجود دارند که لذت محض هستند، مانند صحنه‌ای که خواهر و برادر در اتاق‌های جداگانه خانه به آهنگ «فکر می‌کنم حالا تنها هستیم» می‌رقصند و سپس دوربین عقب می‌کشد، گویی در یک خانه عروسکی می‌رقصند، هر کدام در جعبه خود.دو تن از بازیگران آکادمی آمبرلا نیز هر زمان که ظاهر می‌شوند، سرگرم‌کننده و قابل اعتماد هستند: رابرت شیهان، با انرژی جن‌وار و پری‌وار به عنوان گوسفند سیاه معتاد خانواده، و ایدن گالاهر، که نقش شخصیتی را بازی می‌کند با هوشیاری یک ۵۸ ساله و بدن یک ۱۳ ساله. گالاهر با شکوه و به‌طور باورپذیری و جذاب از طریق صحنه‌هایی عبور می‌کند که در آن نمی‌تواند حماقت اطرافیانش را باور کند، و او بسیار جذاب است—و به طور اتفاقی، یک قدرت فوق‌العاده خنک دارد. متاسفانه، پیج با استعداد و با شکوه، برای مدتی در اطراف می‌پلکد، و تا زمانی که خط داستانی "من خیلی معمولی هستم!" او تغییر می‌کند، کار زیادی به او داده نمی‌شود. همیشه عالی است که ببینیم یک بازنده برنده می‌شود، اما تماشای کم‌رنگ شدن درخشش پیج در حالی که منتظر می‌مانیم، آزاردهنده است. خوشبختانه، نمایش عمیق‌تر و بهتر می‌شود، و فصل دوم حتی بهتر است، با داستانی آخرالزمانی که تنش را افزایش می‌دهد و زمان زیادی صرف بررسی زندگی درونی و ناامیدی‌های شخصیت‌ها می‌شود. صحنه‌های خشونت‌آمیز و سلاح‌های علمی-تخیلی باقی می‌مانند، اما نمایش زمان می‌گذارد تا شخصیت‌هایی را که درگیر خشونت هستند روشن کند، که به نبرد معنا و قلب می‌بخشد و چیزی که می‌تواند یک نمایش خالی باشد را به چیزی جذاب، تکان‌دهنده و در نهایت کاملا هیجان‌انگیز تبدیل می‌کند، در سطوح مختلف.