مزه غذاها

در طعم چیزها، دودن (با بازی بنوا ماژیمل) یک خوش‌خوراک محترم است که ۲۰ سال است با سرآشپز معروف اوژنی (با بازی ژولیت بینوش) زندگی و کار می‌کند. هر روز اوژنی ساعت‌ها صرف تبدیل کردن بهترین و تازه‌ترین مواد اولیه به غذاهای لذیذی می‌کند که دودن و دوستانش از آن لذت می‌برند. دودن و اوژنی گاهی اوقات با هم رابطه دارند، و در حالی که دودن دوست دارد رابطه‌شان جدی‌تر شود، اوژنی از این وضعیت راضی است. سپس شاهزاده اوراسیا از دودن دعوت می‌کند تا در ضیافتی شرکت کند، و دودن با داستان‌هایی از آن ضیافت بازمی‌گردد. نتیجه؟ با وجود تجملاتی بودن آن، به پای کار اوژنی نمی‌رسد. آن‌ها تصمیم می‌گیرند شاهزاده را به خانه دودن دعوت کنند و برای او یک سوپ سنتی و ساده فرانسوی به نام پوت‌او‌فو سرو کنند. در همین حال، خدمتکاری به نام ویولت (با بازی گالاتئا بلوجی) برای دیدار، خواهرزاده‌اش پائولین (با بازی بانی شاگنو-راویر) را با خود می‌آورد، و مشخص می‌شود که پائولین استعدادی ذاتی در طعم‌شناسی دارد. دودن پیشنهاد می‌دهد او را شاگرد اوژنی کند تا پائولین هم بتواند سرآشپز شود. اما وقتی فاجعه‌ای رخ می‌دهد، همه این برنامه‌ها به هم می‌ریزد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش روابط جنسی و جنسیت در فیلم «طعم چیزها» صحبت کنند. چه پیام‌هایی منتقل می‌شود؟ آیا رضایت و احترام در آن وجود دارد؟
• فیلم با مرگ شخصیت‌ها چگونه برخورد می‌کند؟ از دست دادن عزیزان چه تأثیری بر شخصیت‌های بازمانده دارد؟
• فیلم چگونه احساسات شما را در مورد هنر و مهارت آشپزی تحت تأثیر قرار می‌دهد؟ چه مزیتی در انجام تمام تلاش‌های سخت وجود دارد؟
• فیلم چگونه بر احساسات شما در مورد خوردن تاثیر می‌گذارد؟ آیا غذاهای تازه و خانگی در فیلم بهتر از غذاهای بسته‌بندی شده یا فرآوری شده به نظر می‌رسند؟ چرا، یا چرا نه؟
• چگونه فضای فیلم در فرانسه دهه ۱۸۸۰ بر تنوع آن (یا عدم تنوع) تأثیر می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که طعم چیزها یک درام فرانسوی است که بر اساس رمان مارسل روف ساخته شده است. این فیلم در سال ۱۸۸۵ اتفاق می‌افتد و بر سرآشپز معروف اوژنی (ژولیت بینوش) تمرکز دارد که با یک شکم‌گرد معروف به نام دودن (بنوآ ماژیمل) زندگی می‌کند و برای او آشپزی می‌کند. این فیلم با ریتم آهسته اما باشکوهی، غذا، آشپزی و تغذیه جسمی و عاطفی را جشن می‌گیرد و از بافت، رنگ و شادی سرشار است. دو شخصیت با هم توافق دارند که یکی می‌تواند درِ دیگری را بزند و گاهی او را به خانه‌اش راه می‌دهد تا با هم رابطه جنسی داشته باشند. بدن یک زن در دو صحنه از پشت برهنه نشان داده می‌شود و در یکی از آن‌ها مردی به آرامی او را نوازش می‌کند. مرگ غم‌انگیزی (و اندوه ناشی از آن) در فیلم وجود دارد، شخصیتی چند بار بیهوش می‌شود و مردی به زنی فریاد می‌زند و او را مجبور به ترک خانه‌اش می‌کند. در کنار وعده‌های غذایی مجلل فیلم، انواع شراب سرو می‌شود، شخصیتی پس از یک تراژدی در بار به تنهایی می‌نوشد و همچنین نوشیدن‌های اجتماعی و کشیدن پیپ وجود دارد. مردی به یک دختر زیر سن قانونی شراب می‌دهد تا به عنوان بخشی از آموزش او در مورد اینکه چگونه شراب و غذا می‌توانند یکدیگر را بهبود ببخشند، امتحان کند. صحنه‌های آماده‌سازی غذا شامل تصاویری از تمیز کردن شکم ماهی و دست‌زدن به گوشت خام/قطعات حیوانی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم فرانسوی طولانی و آهسته که در آن اتفاق چندانی نمی‌افتد، ممکن است در نگاه اول کم‌اهمیت به نظر برسد، اما در واقع مانند یک ترافل (نوعی قارچ خوراکی) است: یک چیز نادر و ارزشمند که تکنیک، فرایند و زیبایی را گرامی می‌دارد. "طعم چیزها" مانند پوت‌او-فئو (نوعی خورش فرانسوی)، با شعله ملایم و به آرامی پخته می‌شود و باید از آن لذت برد. تران آن هونگ، کارگردان فرانسوی متولد ویتنام، به همین شیوه آهسته کار می‌کند - این تنها هفتمین فیلم بلند او در طول یک دهه فعالیت است - و شیفته بافت‌ها، اشکال و نور است (اگر ممکن بود، حتی ممکن بود بویایی و چشایی را هم فیلمبرداری کند). حتی عناوین فیلم‌های اولیه او، مانند "عطر پاپایای سبز" (فیلم تحسین‌شده و اولین اثر او) و "پرتو عمودی خورشید"، تصاویری را که او ترجیح می‌دهد، تداعی می‌کنند.در اینجا جادویی وجود دارد که می‌توان تجربه کرد، مانند تماشای پائولین در حال شناسایی مواد تشکیل‌دهنده سس بورگینوت، تا جایی که به برگ بو می‌رسد، یا دیدن اینکه دقیقا اوژن با یک کاهو، یک گلابی در شیشه، یا یک ماهی شگفت‌انگیز چه خواهد کرد. همچنین جالب است در نظر بگیریم که تران چه چیزهایی را از فیلم حذف کرده است، به‌طور خاص ضیافت شاهزاده (بینندگان فقط منو را به صورت بلند خوانده می‌شوند)، یا صحنه‌ای که ممکن است در پایان اتفاق افتاده باشد که کاملاً متعارف بوده و از پایان باشکوهی که در واقعیت به دست می‌آوریم، دور است. در نهایت، مزه چیزها ممکن است دنیایی ناآشنا و شاید غیرممکن را به ما نشان دهد، اما حس‌های کوچکی که به ما می‌دهد، شادی واقعی را القا می‌کند.