کجیلیونر

در فیلم کاجیلیونر، خانواده‌ای از کلاهبرداران در میانه یک کلاهبرداری با یک غریبه جوان و سرزنده (جینا رودریگز) آشنا می‌شوند که از سبک زندگی آن‌ها کنجکاو شده است. وقتی ترزا (دبرا وینگر) و رابرت داین (ریچارد جنکینز) ملانی را به جمع خودشان راه می‌دهند و مثل یکی از اعضای خانواده با او رفتار می‌کنند، دختر بزرگسالشان، اولدولیو (اوان ریچل وود)، شروع به پرسش درباره جایگاهش می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل علاقه‌مندی افراد به تئوری‌های توطئه بحث کنند. چگونه اعتقاد خانواده به تئوری‌های توطئه بر زندگی آن‌ها تأثیر می‌گذارد؟
• چطور می‌شود که فیلم Kajillionaire فیلمی در مورد بلوغ است؟ چطور با دیگر فیلم‌های این ژانر مقایسه می‌شود؟
• این شخصیت‌ها در زندگی واقعی به خاطر اعمالشان با چه عواقبی مواجه می‌شوند؟
• ملانی چه چیزی را انگیزه می‌داند تا با داینس درگیر شود؟ آیا فکر می‌کنید او برای اولد دولیو احساس دلسوزی می‌کند، یا اینکه اعمال او نتیجه جاذبه اوست؟

والدین باید بدانند که کاجیلیونر کمدی از نویسنده و کارگردان میراندا جولی است که بیشتر از اینکه خنده‌دار باشد، عجیب و غریب است. این فیلم بر روی دختری ۲۶ ساله با ناتوانی‌های اجتماعی (با بازی ایوان ریچل وود) تمرکز دارد که پس از درک این موضوع که او فاقد رابطه‌ای محبت‌آمیز و پرورش‌دهنده با والدینش است و به دنبال چنین رابطه‌ای است، سفری برای خودشناسی را آغاز می‌کند. والدینی که همیشه او را مانند یک شریک تجاری در سرقت‌ها و کلاهبرداری‌های مداوم خود در نظر گرفته‌اند. کلمه لعنتی چند بار در فیلم زمزمه می‌شود، اما بیشتر محتوای زبانی و جنسی قوی فیلم به یک صحنه محدود می‌شود که در آن زنی با مردی که فقط لباس زیر به تن دارد و می‌خواهد با او رابطه جنسی برقرار کند، روبرو می‌شود. او از زبان صریح (لعنتی) استفاده می‌کند، اما اتفاق دیگری نمی‌افتد. در شرایطی کاملاً متفاوت، دو شخصیت به یکدیگر علاقه‌ی رمانتیک دارند و یکدیگر را می‌بوسند. بزرگسالان در فیلم به صورت اجتماعی مشروب می‌نوشند و برخی تنش‌های شخصی و بحث و جدل وجود دارد، اما هیچ خشونتی رخ نمی‌دهد. جینا رودریگز، ریچارد جنکینز و دبرا وینگر در این فیلم ایفای نقش می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

میراندا جولی فیلمی درباره خانواده ای از کلاهبرداران ساخته است که شبیه یک نمایش SNL در میانه فصل است که خنده دار نیست و طولانی می شود. که خیلی بد است، با توجه به اینکه شخصیت های عجیب و غریب که خود را در موقعیت های احمقانه قرار می دهند، از عناصر بسیاری از کمدی های بزرگ هستند. وود در به تصویر کشیدن اولد دولیو، که والدینش او را به نام یک برنده بی خانمان بخت آزمایی نامگذاری کردند تا او را در وصیت نامه اش بگنجاند (او این کار را نکرد)، از هدف دور می شود. والدینش، که انتخاب می کنند از زندگی "بگذرند"، دوستانه هستند اما صمیمی نیستند: آنها از بدو تولد دخترشان را مثل یک شریک تجاری رفتار کرده اند. تمام انرژی فکری آنها صرف به دست آوردن پول برای گذران زندگی می شود، از جمله زندگی در فضای اداری کنار یک کارواش، جایی که آنها در ازای از بین بردن کف هایی که هر روز از دیوار بالا می روند، اجاره کمتری می پردازند. اولد دولیو به نظر می رسد از والدینش عصبانی است اما کاملا تحت کنترل آنهاست. رفتار خشک و صدای غیرطبیعی پایین او برای نشان دادن ناتوانی اجتماعی او طراحی شده است، اما گمراه کننده است. آیا او اضطراب دارد؟ نه. آیا او اختلال طیف اوتیسم دارد؟ هوم، نه. آیا او اختلال دلبستگی دارد؟ نه. این فقط نحوه بازی وود با این شخصیت است و در حالی که وود معمولا بازیگر متفکری است، این شخصیت به همان خوبی می توانست توسط پالی شور ساخته شود.از طرف دیگر، والدین اولد دولیو آشناتر هستند. رابرت یک سازمان‌دهنده وسواسی است که جذبه کافی برای جذب افراد را دارد. و هر حرکت ترزا، از جمله لنگیدن بی‌دلیلش، از زندگی دشواری که داشته حکایت می‌کند. این زوج با ادغام کردن خود در جامعه دوام آورده‌اند: هیچ چیز جذاب و مغناطیسی درباره آنها وجود ندارد، و به همین دلیل کاملاً گیج‌کننده است که چرا ملانی، که پرتو درخشانی از انرژی شاد است، علاقه‌مند به گذراندن وقت با آنها باشد. حتی مرموزتر این است که او در اولد دولیو چه می‌بیند. جزئیات دیگر نیز به همین ترتیب در هاله‌ای از ابهام باقی می‌مانند. آناپورنا پروداکشنز به خاطر ارائه فیلم‌هایی شناخته شده است که نگاهی همدلانه به زنانی دارند که معمولاً مورد همدردی قرار نمی‌گیرند (رقصنده‌های کلاهبردار در فیلم "هستلر"، زنان فاکس نیوز در "بمب‌شل" و دانش‌آموز اول کلاس وسواسی در "بوکسمارت")، و شرکت پلن بی انترتینمنت متعلق به برد پیت به خاطر ساخت فیلم‌های برنده جایزه شناخته شده است، اما نه این بار. اگر پتانسیلی برای مجسمه‌ای وجود داشته باشد، برای بازی به یادماندنی وینگر در نقش ترزا است: با تعداد بسیار کمی از کلمات و با چهره‌ای تقریباً بدون احساس، وینگر یک بدبینی عمیق را منتقل می‌کند که مثل یک کوسه زیر سطح شنا می‌کند. ما هرگز دندان‌هایش را نمی‌بینیم، اما می‌دانیم که می‌تواند درد ایجاد کند.