شوالیه

شوالیه داستان زندگی جوزف بولونیه (با بازی کالوین هریسون جونیور)، موسیقی‌دان و شمشیرباز قرن هجدهم فرانسه را روایت می‌کند. جوزف، فرزند یک صاحب مزرعه سفیدپوست و یک زن برده سیاه‌پوست، در یک مدرسه شبانه‌روزی بزرگ می‌شود و در آنجا هم به عنوان نوازنده ویولن و هم به عنوان شمشیرباز درخشش می‌کند. او که آموخته در هر کاری باید عالی باشد، حریفان سفیدپوست خود را در شمشیربازی شکست می‌دهد و با مهارت خود به عنوان یک موسیقی‌دان، تماشاگران را شگفت‌زده می‌کند، اما این باعث نمی‌شود که دیگران از توهین‌های نژادپرستانه به او یا تحقیر توانایی‌هایش دست بردارند. جوزف در بزرگسالی، ملکه جوان ماری آنتوانت (با بازی لوسی بویتن) را تحت تأثیر قرار می‌دهد و او لقب شوالیه سنت-ژرژ را به او اعطا می‌کند. وقتی موقعیت مدیریتی اپرای پاریس خالی می‌شود، جوزف درخواست می‌کند که در رقابت برای این منصب شرکت کند، اگرچه این نهاد تمایل دارد که این موقعیت به آهنگساز آلمانی، کریستوف ویلیبالد گلوک (با بازی هنری لوید-هیوز) برسد. ملکه پیشنهاد می‌کند که یک رقابت بین آهنگسازان برگزار شود و هر کدام اپرای جدیدی خلق کنند. شوالیه برای اپرای خود، از خواننده سوپرانوی زیبا (و متأهل) مارکی دو مونتالمبرت، ماری-ژوزفین (با بازی سماره ویوینگ) دعوت به همکاری می‌کند و البته پیچیدگی‌هایی در پی دارد.

• اهمیت نمایش و بازنمایی را با خانواده‌ها بررسی کنید. چرا فکر می‌کنید بسیاری از بینندگان احتمالاً قبلاً درباره شوالیه نشنیده‌اند؟
• چگونه فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای تاریخی می‌توانند حقیقت را تحریف کنند؟ برای یادگیری تاریخ از چه منابعی استفاده می‌کنید؟ وقتی در مورد صحت یک داستان تاریخی مطمئن نیستید، چگونه می‌توانید بفهمید واقعاً چه اتفاقی افتاده است؟
• آیا ژوزف بولونیه، شوالیه سنت جورج، را به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ چه ویژگی‌های شخصیتی مثبتی را نشان می‌دهد؟
• درباره نقش نژاد و جنسیت در دوره ای از تاریخ که فیلم به آن می پردازد، صحبت کنید. چه حقوقی برای جوزف یا ماری جوزفین وجود داشت و چه حقوقی وجود نداشت؟

والدین باید بدانند که شوالیه یک درام زندگی‌نامه‌ای در مورد موسیقی‌دان قرن هجدهم است که روزی به عنوان "موزارت سیاه" ستایش می‌شد، اگرچه موسیقی او امروز خارج از محافل موسیقی کلاسیک به خوبی شناخته شده نیست. کلوین هریسون جونیور در نقش جوزف بولون، شوالیه دو سنت-ژرژ، نوازنده ویولن، آهنگساز و قهرمان شمشیربازی فرانسوی کریول دورگه بازی می‌کند. این فیلم که عمدتاً توسط یک گروه سیاه‌پوست (کارگردان، نویسنده، تهیه‌کنندگان، آهنگسازان و غیره) ساخته شده است، صحنه‌هایی را شامل می‌شود که در آن شخصیت‌ها از توهین‌های نژادپرستانه ("نِگرو حرامزاده"، "میمون"، "میمون آموزش‌دیده" و غیره) استفاده می‌کنند. همچنین برخی از خشونت‌ها وجود دارد: زنی برده به زور توسط مردان سفیدپوست نگه داشته می‌شود، شمشیربازی با شمشیر منجر به زخم‌های خونین می‌شود، مردان مسلح مردی را کتک می‌زنند و در آستانه شکستن انگشتان او هستند، و مردی به کشتن یک نوزاد که متعلق به او نبوده است، معروف است. صحنه‌هایی یک زوج را در تختخواب نشان می‌دهد، با بوسیدن پرشور، رابطه جنسی خارج از ازدواج، اظهارات تحریک‌آمیز، برهنگی جزئی (پشت، پاها، سینه مرد و غیره) و بارداری ناخواسته. شخصیت‌ها الکل می‌نوشند، گاهی اوقات به طور افراطی. اگرچه همه صحنه‌های فیلم مبتنی بر واقعیت نیستند، اما عمدتاً از زندگی واقعی شوالیه الهام گرفته شده است. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

هریسون در این ادای احترام به اولین آهنگساز سیاه‌پوست برجسته در تاریخ موسیقی کلاسیک، نمایشی فوق‌العاده ارائه می‌دهد. در فیلم شوالیه، استیون ویلیامز کارگردان، بر اساس فیلمنامه‌ای از استفانی رابینسون نویسنده و تهیه‌کننده، فیلمی ساخته است که هم تاریخی و هم به‌شدت امروزی است و موضوعاتی مانند امپریالیسم، پدرسالاری، نژادپرستی و برتری سیاه‌پوستان را بررسی می‌کند. هریسون که در درام‌های دیگری مانند سروانو، لوس، ویوز و مانستر نیز درخشیده است، در نقشی که ظاهراً برای او ساخته شده، همچنان تأثیرگذار است. او با حرکاتی جذاب و پرتکبر، شخصیت شوالیه را به‌خوبی به تصویر می‌کشد. جوزف نمی‌تواند چیزی جز بهترین باشد، زیرا این چیزی است که او فکر می‌کند باید باشد، حتی زمانی که مادر آزادشده‌اش، نانون (رونکه آدکولوجو)، سعی می‌کند توضیح دهد که او هر چقدر هم که به نخبگان فرانسوی (حتی خود ملکه) نزدیک شود، همچنان در درجه اول یک سیاه‌پوست است.داستان عشق زنای محصنه در این رمان با توجه به عدم اختیار ماری-ژوزفین در ازدواج با یک مارکی سختگیر و خونخوار قابل اغماض است. او زنی باهوش، زیبا و مهربان است و به سرعت به الهه شوالیه تبدیل می‌شود. اما جالب‌ترین بخش داستان، پرده سوم نسبتا عجولانه آن است، جایی که پس از یک عقب‌نشینی دراماتیک، جوزف شروع به گوش دادن به مادرش می‌کند، جامعه کوچک سیاه‌پوستان پاریس را کشف می‌کند و با خود واقعی‌اش، نه فقط خود نمایشی‌اش، ارتباط برقرار می‌کند. در فیلم چند اشتباه وجود دارد، به خصوص مونولوگ مری-ژوزفین که بسیار موعظه‌گرانه است و به نظر می‌رسد با شخصیت و موقعیت او جور نیست. اما هریسون بازیگر بسیار جذابی است و بدون شک تماشاگران مشتاق خواهند بود تا بیشتر درباره شوالیه واقعی بدانند. باید به این نکته توجه داشت که بیشتر اعضای اصلی گروه فیلم سیاه‌پوست هستند، از جمله کلایتون پنروز-ویتمر، نوازنده سیاه‌پوست ویولن که در مدرسه جولیارد آموزش دیده و سولو صحنه موسیقی بزرگ پایانی را اجرا می‌کند. این تعهد به اصالت شایسته تقدیر است. امید است که این درام و موسیقی آهنگساز در نمره‌بندی، آگاهی در مورد هنرمندی و مردی را که نامش باید بیشتر از یک یادداشت پایانی در تاریخ موسیقی باشد، افزایش دهد.