برخورد تایتان‌ها

پرسئوس (هری هملین)، پسر فانی زئوس، به سفری می‌رود که توسط زئوس (لارنس الیویه) طراحی و هدایت شده است. الهه خشمگین تتیس (مگی اسمیت) سعی می‌کند مسیر او را سد کند. او باید یک معما را حل کند و دست زیبای اندرومدا (جودی باوکر) را به دست آورد و نامزد سابق او کالیبوس را شکست دهد که به هیبت یک هیولا درآمده است (و پسر تتیس است). با کمک شاعر آمون (برجس مرادیث) و یک جغد ربات، پرسئوس باید اسب بالدار پگاسوس را نیز بگیرد و رام کند، بر عقرب‌های غول‌پیکر غلبه کند و سر مدوسای شرور را از تن جدا کند، همه این‌ها در تلاش برای جلوگیری از قربانی شدن عروس جدیدش به هیولای غول‌پیکر به نام کراکن است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت فیلم صحبت کنند. آیا واقع‌گرایانه بود؟ وقتی فیلمی فانتزی است، آیا تاثیر کمتری دارد؟
• یکی از خدایان می‌پرسد، اگر شجاعت و تخیل به صفات روزمره‌ی آدمیان تبدیل شود، چه بر سر ما خواهد آمد؟ و زئوس پاسخ می‌دهد، در آن صورت دیگر نیازی به ما نخواهد بود. اما در حال حاضر، ترس، تنبلی و دروغ بر روی زمین به قدری هست که تا ابد دوام بیاوریم. منظور او از این حرف چه بود؟
• چگونه یک اسطوره باستانی مثل این می تواند برای امروز ما مرتبط باشد؟
• تا چه حد پرسئوس به تنهایی به موفقیت رسید و تا چه حد خدایان به او کمک کردند؟ آیا همه ما قدرت انتخاب اعمال و سرنوشت خود را داریم؟

والدین باید بدانند که این فیلم بر اساس یک اسطوره یونانی ساخته شده است، و اگرچه برای مخاطبان جوان ساخته شده است، حاوی خشونت فانتزی سطح متوسط (برخورد شمشیر با خون)، ترساندن (بیشتر شخصیت‌هایی مانند جادوگران وحشتناکی که یک چشم را به اشتراک می‌گذارند، مدوسا و موهای مار او، و یک قایقران استخوانی)، و برهنه بودن (اغلب غیرجنسی و از نزدیک نیست، به علاوه یک شات پوشانده شده از یک زوج در تختخواب) است. این فیلم شامل کار استاد افسانه‌ای جلوه‌های ویژه، ری هری‌هاوزن، است و به دلیل این موضوع، طرفداران خاص خود را دارد؛ پر از انیمیشن و موجودات منحصر به فرد است، اگر چه کمی قدیمی است. کودکان امروزی ممکن است آن را کمی چوبی، کند و/یا کسل کننده بیابند، اما والدینی که در اوایل دهه ۱۹۸۰ آن را دیدند، ممکن است از دیدن دوباره آن هیجان زده شوند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

هرچند که نمی‌توان کلش آو د تایتانز را فیلمی خوب نامید، اما ویژگی‌ای دارد که آن را جذاب می‌کند؛ ترکیبی از کمپ و نوستالژی. جلوه‌های ویژه‌ی ری هری‌هاوزن، در آن زمان و حتی امروز، نقطه‌ی اوج فیلم است. انیمیشن استاپ‌موشن قدیمی او در اینجا به پیچیدگی جدیدی می‌رسد، هرچند که بعضی از آن‌ها به وضوح بهتر از بقیه کار می‌کنند. ربات جغد کوچکی که سعی در تقلید از جنگ ستارگان دارد، بیش از حد واضح است. اما سکانس مدوسا، به‌خصوص، نقطه‌ی اوج لذت‌بخشی است.و البته اساطیر اصلی نیز جالب هستند. اما کارگردانی دزموند دیویس جایی بین خشک و بی‌روح قرار می‌گیرد، بازیگران جوان زیبا و خالی از احساس هستند، و بازیگران با تجربه، از جمله لارنس الیویه، مگی اسمیت و کلیر بلوم، گیج و خسته به نظر می‌رسند. این فیلم خیلی طولانی است، اما تم‌های اصلی داستان دست نخورده باقی مانده‌اند و هنوز هم خوراک فکری خوبی برای امروز هستند.