نشانه‌های عشق

نشانه‌های عشق داستان فرانکی (هاپر پن) را دنبال می‌کند، یک دانش‌آموز دبیرستانی که با فروش مواد مخدر امرار معاش می‌کند. او امیدوار است برادرزاده ۱۵ ساله‌اش، شان (کری کاوا)، را از زندگی جرم و جنایت و سوء مصرف مواد دور نگه دارد، که در محله خطرناک فیلادلفیای آن‌ها رواج دارد. فرانکی پس از عاشق شدن جین (زو بلو)، زنی زیبا و ثروتمند که اتفاقا ناشنوا است، الهام می‌گیرد تا راهی به سوی آینده‌ای بهتر برای هر دوی آن‌ها پیدا کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی نمایش شخصیت‌هایی که با چالش‌هایی مانند فقر در فیلم‌ها مواجه هستند، صحبت کنند. چگونه فیلم «نشانه‌های عشق» با فیلم‌های مشابهی که دیده‌اید، مقایسه می‌شود؟
• جین یک دختر رویایی و پرانرژی کلیشه‌ای است؟ چرا یا چرا نه؟ آیا فکر می‌کنید فیلم‌هایی مثل این زنان را تشویق می‌کنند که باور کنند می‌توانند شریک عاطفی خود را «اصلاح» کنند؟
• نظر شما در مورد این که فروشنده مواد مخدر را به عنوان شخصیت اصلی همدلانه در نظر بگیریم چیست؟
• آیا در اینجا به سیگار کشیدن، نوشیدن الکل یا مصرف مواد مخدر به عنوان یک رفتار جذاب و هیجان‌انگیز نگاه می‌شود؟ چرا این‌گونه است یا نیست؟ چگونه نمایش مصرف مواد در این فیلم با فیلم‌های دیگری که دیده‌اید، متفاوت است؟
• فرانکی چگونه استقامت خود را برای تغییر زندگی اش نشان می دهد؟ چرا این یک مهارت مهم زندگی است؟

والدین باید بدانند که نشانه‌های عشق، درام رمانتیکی است که به‌طور همدلانه‌ای فردی را به تصویر می‌کشد که مواد مخدر می‌فروشد. مواد مخدر در همه‌جا حضور دارند، از جمله در نمایی نزدیک از شخصیتی که سیگار حشیش می‌پیچد، اما هرگز به‌طور مثبت نشان داده نمی‌شوند. بسیاری از شخصیت‌ها با وابستگی به مواد مخدر دست و پنجه نرم می‌کنند، از الکل تا کراک. همه پیامدهای سختی را تجربه می‌کنند. یک رابطه عاشقانه به انگیزه‌ای برای شخصیت اصلی فرانکی (هاپر پن) تبدیل می‌شود تا زندگی‌اش را تغییر دهد. همسایگان او ترکیبی متنوع از افراد هستند، اما متأسفانه بیشتر آنها به‌عنوان مجرمان حرفه‌ای به تصویر کشیده می‌شوند. اسلحه نشان داده و استفاده می‌شود، اما خشونت واقعی روی صفحه نمایش حداقل است و به‌طور منفی به تصویر کشیده می‌شود. الفاظ زشت و زننده به‌طور گسترده‌ای استفاده می‌شوند (s--t، f--k و کلمه N)، همچنین بوسیدن و رابطه جنسی تلویحی وجود دارد. این فیلم مانند سکویی برای فرزندان بازیگران مشهور به نظر می‌رسد: بازیگران همبازی هاپر و دیلن پن فرزندان رابین رایت و شان پن هستند، در حالی که زوئی بلو دختر روسانا آرکت است که او نیز در این فیلم نقشی دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

کارگردان و نویسنده کلارنس فولر با ساختن یک شخصیت قهرمان از فردی که برای امرار معاش به فروش مواد مخدر روی می‌آورد، بینندگان را به چالش می‌کشد. پدر فرانکی، که خودش با وابستگی به مواد مخدر دست و پنجه نرم می‌کند، او را «فروشنده» می‌نامد. فرانکی برای تامین غذا و پرداخت اجاره‌بهای خانه‌ای که با خواهر و برادرزاده‌اش در آن زندگی می‌کند، به فروش مواد مخدر روی می‌آورد. هر چه بینندگان بیشتر در مورد فرانکی بدانند، بیشتر تشویق می‌شوند تا با انتخاب‌ها و ناخوشایندی‌های چرخه‌ای زندگی او همدردی کنند. وقتی فرانکی عاشق جین می‌شود، این همان تکانی است که او برای تلاش در جهت تغییر مسیر زندگی‌اش به آن نیاز دارد. اما به عنوان یک تماشاگر، یا حداقل به عنوان یک والد، سخت است که از رابطه عاشقانه آن‌ها حمایت کرد. جین آینده‌ای درخشان دارد و والدینش مراقب و حامی او هستند. برای نوجوانان، رابطه جین و فرانکی به روایت قدیمی هالیوود بازمی‌گردد که دختری می‌تواند با عشق ورزیدن به یک پسر «مشکل‌دار» و «بد»، او را «اصلاح» کند. افسوس.این اولین اثر بلند سینمایی فولر است که پیش از این کارگردانی محتواهای مد و موزیک ویدیو را بر عهده داشته است. علائم عشق، کارت ویزیت خوبی برای اوست: کارگردانی او محکم و استوار است و حداکثر استفاده را از بودجه محدود خود می‌کند. اما به نظر می‌رسد که هدف اصلی فیلم، دقیقاً همین است: کارت ویزیتی برای شروع حرفه‌ای در سینما. نمی‌توان فراموش کرد که ستارگان این فیلم متعلق به دو خانواده معتبر بازیگری در آمریکا هستند: رایت-پن و آرکت. و همانطور که می‌گویند، بچه‌ها همه خوب هستند، با بلو در نقشی شبیه به دختر رویایی و رؤیایی، کاملاً جذاب و گیرا. با دیالوگ‌های بسیار اندک، او هر صحنه را می‌رباید؛ به‌طور صادقانه، فیلمی درباره زندگی جین به نظر می‌رسد که می‌تواند جالب‌تر از آنچه به ما ارائه می‌شود، باشد. داستان فولر درباره این است که واقعیت چقدر می‌تواند برای افرادی که در فقر در آمریکا بزرگ می‌شوند، سخت باشد، و به نظر می‌رسد امیدوار است که به عنوان تشویقی برای اجتناب از چنین سرنوشتی عمل کند. اما به اندازه کافی تأثیرگذار نیست تا سوزن را تکان دهد، و در نتیجه در نهایت احساس می‌شود که بخشی از ژانر "پورنوگرافی فقر" است، که با توجه به اینکه بازیگرانی که این شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشند، از امتیازات ویژه‌ای برخوردارند، احساس ناخوشایندی ایجاد می‌کند.