پارک پیشاتاریخی

پارک پیشاتاریخی از سبک فیلمسازی مستند برای دنبال کردن ماجراجویی‌های نایجل مارون، کارشناس حیات وحش، استفاده می‌کند. او به گذشته سفر می‌کند تا جانوران باستانی را از انقراض نجات دهد و آنها را به یک پارک حیات وحش امروزی که آماده کرده است، ببرد. در این مجموعه، مارون از طریق گذرگاه‌های زمانی، جانوران مختلف از جمله دایناسورها، حشرات غول‌پیکر و پرندگان باستانی را به پارک پیشاتاریخی می‌آورد. در این پارک، گروهی از کارشناسان مشغول بازسازی زیستگاه‌های طبیعی این جانوران هستند. باب (راد آرتور)، سرپرست پارک و سوزان (سوزان مک‌ناب)، دامپزشک، با نایجل همکاری می‌کنند تا از سلامت جانوران اطمینان حاصل کنند. اگر جانوران به نظر می‌رسد که در محیط جدید خود به خوبی سازگار نشده‌اند، تیم با تغییر محیط یا سبک زندگی آنها، تلاش می‌کند تا تعادل مناسب را برای آرام کردن جانوران پیدا کند. در حین این ماجراجویی‌ها، یک راوی (دیوید جیسون) توضیحات لازم را در مورد هر اتفاق و حرکت شخصیت‌ها ارائه می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد انقراض جانوران ماقبل تاریخ صحبت کنند. انقراض به چه معناست؟ زندگی چگونه می‌بود اگر برخی از جانوران ماقبل تاریخ (دایناسورها، کروکودیل‌های غول‌پیکر) هنوز وجود داشتند؟ نظریه‌های مختلف در مورد انقراض چیست؟ کدام نظریه‌ها به نظر محتمل‌تر است؟

والدین باید بدانند که ستارگان این نمایش، نسخه‌های کامپیوتری موجودات ماقبل تاریخ هستند، از جمله دایناسورها، حشرات غول‌پیکر و کروکودیل‌های عظیم. این حیوانات در نسخه‌های بازسازی‌شده زیستگاه‌های طبیعی خود و در اندازه واقعی (تناسبی با انسان) به نمایش درمی‌آیند، و اغلب نسبت به انسان‌ها تهاجمی و با یکدیگر خشن هستند (می‌درند، شاخ می‌زنند و هر چیزی را که سر راهشان قرار بگیرد می‌خورند). اگرچه گرافیک‌ها درجه یک نیستند، اما نتیجه به اندازه کافی واقعی است که بینندگان جوان و افراد مسن حساس را بترساند. از سوی دیگر، این نمایش به بینندگان اجازه می‌دهد تا جهان و ساکنان آن را همانطور که دانشمندان تئوریزه می‌کنند، میلیون‌ها سال پیش بوده است، تصور کنند.

در واقع، پارک پیشاتاریخ به‌دلیل شباهتش به یک مستند، حس یک برنامه معتبر حیات وحش را القا می‌کند، اما داستان آن اساساً علمی-تخیلی است. زاویه سفر در زمان منجر به مجموعه‌ای از سوالات بی‌جواب برای افرادی با ذهن منطقی می‌شود که شاید قابل چشم‌پوشی باشد اگر گرافیک برنامه تا این حد ناامیدکننده نبود. صحنه‌هایی که در آن نایجل حیوانات کامپیوتری را مشاهده می‌کند، به‌طور موقت جالب توجه هستند، زیرا او حقایقی در مورد فیزیک، عادات غذایی، شکارچیان طبیعی و علل احتمالی انقراض آنها ارائه می‌دهد. اما این لحظات گذرا اغلب با نزدیک شدن نایجل برای تماس نزدیک‌تر دنبال می‌شوند که منجر به صحنه‌های تعقیب و گریز خیلی کلیشه‌ای می‌شود. بینندگانی که موفق به کنار گذاشتن تردید خود شوند، احتمالاً حقایق جالبی را فرا می‌گیرند و از تصاویر موجودات باستانی در بازسازی زیستگاه‌های طبیعی‌شان لذت می‌برند. قالب پارک پیشاتاریخ آن را تا حدی غیرقابل باور می‌کند که گاهی اوقات دشوار است تشخیص داد که قصد دارد مرز بین علم و داستان را کجا قرار دهد.برخی از صحنه‌های رودررو با موجودات خشن و واقع‌گرایانه در این نمایش ممکن است بینندگان جوان را بترساند. والدین می‌خواهند همراه با فرزندان مدرسه‌ای خود این نمایش را تماشا کنند تا به آنها در تمیز دادن واقعیت از خیال کمک کنند.